Του Διογένη Λόππα
Καθώς φαίνεται ότι έχουμε πάθει ομαδική παράκρουση, δεξιά αριστερά, ας ξεκινήσουμε πρώτα από τα βασικά:
- Ο εθνικός μας κατάδικος δεν είναι πρόβλημα της αντιπολίτευσης. Πρωτίστως είναι πρόβλημα της ελληνικής δικαιοσύνης και κατ επέκτασιν της κυβέρνησης και προσωπικά του πρωθυπουργού, από τη στιγμή που ο ίδιος επέλεξε ως μοντέλο διακυβέρνησης το λεγόμενο ”επιτελικό κράτος”.
- Η ευθύνη του κ. Τσίπρα περιορίζεται σε αυτό που ήδη έγινε: Μια τίμια τοποθέτηση που να θέτει αφενός την κυβέρνηση προ των ευθυνών της και αφετέρου να απαιτεί από την επίσημη πολιτεία να σεβαστεί μια ανθρώπινη ζωή στο μέτρο του δυνατού.
Δύο παρανοϊκοί τύποι παίζουν με τα σπίρτα μέσα στην πυριτιδαποθήκη
Από τη μία πλευρά έχουμε έναν εντελώς ανεύθυνο πρωθυπουργό που δείχνει (από τις κουτοπόνηρες ανακοινώσεις της κυβέρνησης) ότι έχει πάρει το ζήτημα επί προσωπικού, προφανώς ελπίζοντας στα πολιτικά οφέλη που βλέπει να απολαμβάνει από τη σιωπηρή πλειοψηφία της κοινής γνώμης, έπειτα μάλιστα από μια κολασμένη περίοδο που βρέθηκε δικαιολογημένα στο καναβάτσο. Επιδεικνύοντας μια άγνοια κινδύνου άνευ προηγουμένου για επαγγελματία πολιτικό, φέρεται ως να επιθυμεί το θάνατο ενός ήδη καταδικασμένου ανθρώπου, που στην κυριολεξία έχει σαπίσει στη φυλακή αδιαμαρτύρητα.
Από την άλλη πλευρά έχουμε έναν αμετανόητο εγκληματία που όχι μόνο δεν έχει μετανοιώσει για τους φόνους που διέπραξε, αλλά φαίνεται επίσης ότι απολαμβάνει το στάτους του ανυπότακτου και αδιάλλακτου τιμωρού του συστήματος. Μπορεί βέβαια στη συγκεκριμένη περίπτωση το αίτημά του να είναι νόμιμο (δίκαιο δεν μπορώ να πω αν είναι), μπορεί επίσης η αυτοτιμωρία την οποία έχει επιβάλλει στον εαυτό του να είναι ήδη οδυνηρή, όμως δεν παύει να δείχνει στα μάτια των καθημερινών ανθρώπων ως ένας ωμός εκβιασμός προς την πολιτεία.
Ο τρίτος (και πολύ σοβαρότερος) παράγοντας
Καταλυτικός παράγοντας σε όλο αυτό τον παραλογισμό είναι η κυβέρνηση των ΗΠΑ, που ας μην ξεχνάμε ότι είναι και ο πολυτιμότερος σύμμαχος της χώρας μας αυτή τη στιγμή. Γιατί το αναφέρω αυτό; Μα γιατί αν δεν υπήρχε αυτός ο παράγοντας, θα ήταν πολύ ευκολότερο για την οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση να διαχειριστεί το συγκεκριμένο ζήτημα. Για τους Αμερικανούς λοιπόν είναι αδιανόητο ένας τύπος, που επί χρόνια τρομοκρατούσε σε προσκήνιο και παρασκήνιο Αμερικανούς πολίτες, είτε να παίρνει άδειες και να κυκλοφορεί ελεύθερος σα να μη συμβαίνει τίποτα, είτε κάθε τρεις και λίγο να επανέρχεται με διάφορα αιτήματα και μάλιστα να εκβιάζει την ελληνική δημοκρατία με τα όποια μέσα διαθέτει.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε το εξής: Οι σύμμαχοί μας σεβάστηκαν απόλυτα τόσο την κρίση της ελληνικής δικαιοσύνης, όσο και το ελληνικό σωφρονιστικό σύστημα. Ας μην στρουθοκαμηλίζουμε: Αν οι Αμερικανοί το επιθυμούσαν, διέθεταν πολλά μέσα πίεσης για να απαιτήσουν την έκδοση του αρχιεκτελεστή της 17Ν στις ΗΠΑ. Και αν το είχαν κάνει (που επαναλαμβάνω θα ήταν piece of cake για τη διπλωματία τους) ο άνθρωπος αυτός θα ήταν ήδη νεκρός, καθώς στις ΗΠΑ τα συγκεκριμένα εγκλήματα τιμωρούνται με θάνατο. Το γεγονός ότι οι ΗΠΑ σεβάστηκαν τους θεσμούς της Γ’ ελληνικής δημοκρατίας είναι ιδιαιτέρως κολακευτικό. Ας μην καταχραστούμε περισσότερο την εμπιστοσύνη τους.
Γεννήθηκε 17Ν, όχι ΣΥΡΙΖΑ, όχι γενικά Έλληνας αριστερός
Οι Έλληνες αριστεροί και ιδιαίτερα το κομμάτι της ανανεωτικής αριστεράς (ΚΚΕ εσωτερικού) μπορούν να καυχιούνται ότι είναι οι κατεξοχήν δημοκράτες του συστήματος. Είτε με τον πλουραλισμό τους, είτε με τις αμέτρητες συνιστώσες τους, είτε με τις μάχες που κατά καιρούς έδωσαν για πράγματα που σήμερα θεωρούν όλοι αυτονόητα (π.χ. κοινότητα ΛΟΑΤΚΙ) δίδαξαν σε όλους μας τι ακριβώς είναι οι δημοκρατικές διαδικασίες και πως ακριβώς θα προσεγγίσουμε στο δύσκολο τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τις ανεπτυγμένες χώρες του πυρήνα της Ευρώπης.
Δεν πήραν τα κουμπούρια, δεν κρύφτηκαν σε γιάφκες, δεν έστησαν λαϊκά δικαστήρια, ούτε εκτέλεσαν θανατικές ποινές, παρόλο που θα επιθυμούσαν να το κάνουν, κρίνοντας από αυτά που πέρασαν στα χέρια της Ασφάλειας ή στα χρόνια της εξορίας τους. Για αμέτρητα χρόνια αποτέλεσαν τους φωνακλάδες του 3%, ώσπου κάποια στιγμή παρέλαβαν τις τύχες της χώρας. Όχι στο όνομα του εξτρεμισμού ή των ακραίων ιδεολογιών που ίσως κάποιοι ακόμα κρατούσαν μέσα τους, αλλά στο όνομα ενός συμβολαίου για να σωθεί ότι μπορούσε να σωθεί από τη χρεοκοπία και για να προστατευθούν τα απολύτως αναγκαία, όπως για παράδειγμα οι συντάξεις, που κράτησαν (και κρατούν ακόμα) ζωντανή την ελληνική κοινωνία.
Τι σχέση έχει με όλα τα παραπάνω η 17Ν; Καμία απολύτως. Και μπορεί στο ξεκίνημά της να διέθετε κάποιο ιδεολογικό μανδύα ή κάποια αύρα ενός λαϊκού τιμωρού που επεμβαίνει εκεί που το επίσημο κράτος αρνείται να το κάνει, όμως στην πορεία και ιδίως από την αχρείαστη και ανεγκέφαλη δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη και έπειτα, θα μείνει στην ιστορία ως μια συμμορία αδίστακτων δολοφόνων. Θα χρειαζόταν εκατοντάδες σελίδες για την ανάλυση της δράσης της συγκεκριμένης συμμορίας, ωστόσο είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικό ένα παράδειγμα γύρω από τις επιθέσεις στα αμερικανικά συμφέροντα:
Όταν ξεκίνησε τα χτυπήματα εναντίον των Αμερικανών, ο αντιαμερικανισμός των Ελλήνων είχε πιάσει ταβάνι, εξαιτίας των Ναπάλμ εναντίον Ελλήνων στο Γράμμο, της άνωθεν κάλυψης που αδίστακτα παρείχαν οι Αμερικανοί στους διαχρονικά επιθετικούς Τούρκους και ιδιαίτερα εξαιτίας του ρόλου τους πριν και κατά την εισβολή στην Κύπρο. Έτσι η 17Ν στηριζόμενη σε ένα κακό γινάτι της κοινωνίας, κατάφερε να εμφανισθεί περίπου συμπαθής, σε ένα μέρος της κοινής γνώμης αρκετά μεγάλο, λόγω της αλλοπρόσαλλης (τότε) εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ.
Σήμερα αντιαμερικανισμός στην ελληνική κοινωνία απλά δεν υφίσταται, είναι σχεδόν μηδενικός, ενώ οι ΗΠΑ είναι ο μοναδικός ίσως σύμμαχος (με εξαίρεση τη Γαλλία), που θα ήταν αποφασισμένος να υπερασπιστεί τη χώρα μας, απέναντι σε ένα απροκάλυπτα φασιστικό καθεστώς που έχει ξεδιπλώσει επίσημα ένα σχέδιο διαμοιρασμού των θαλασσών μας. Σε τι ακριβώς η δράση της 17Ν διευκόλυνε τη ζωή μου και τη ζωή σας με την έως το 2002 δράση της και σε τι ακριβώς θα βοηθούσε σήμερα εάν ήταν ακόμα δραστήρια και ισοπέδωνε μια μέρα την αμερικανική πρεσβεία; Ακόμα και εάν η ιδεολογία της ήταν λιγότερο ακραία, ακόμα και εάν οι μέθοδοί της ήταν λιγότερο αιμοσταγείς, πάλι θα έπρεπε να βάλουμε στη ζυγαριά το εθνικό και προσωπικό μας συμφέρον. Τουλάχιστον έτσι λειτουργούν οι δημοκρατίες.
Αυτόκλητοι συνήγοροι
Ενώ λοιπόν η τοποθέτηση του κ. Τσίπρα υπήρξε και δίκαιη και υπεύθυνη και ακριβής, δε συνέβη το ίδιο με τον υπόλοιπο προοδευτικό χώρο. Οι κάθε λογής ”επαγγελματίες ιδεολόγοι” έπεσαν στην παγίδα του αδίστακτου Μαξίμου σα νεαρές γαζέλες. Αυτό που συνέβη ήταν αδιανόητο: Άνοιγα ένα – ένα τα website του προοδευτικού χώρου και έπεφτα επάνω σε δύο και τρία μαζεμένα επώνυμα άρθρα προς υποστήριξη του εθνικού μας κατάδικου! Για να είμαι δίκαιος, κανένας (πλην του κ.Δρίτσα που ανακάλεσε) δεν διανοήθηκε να μετριάσει τις επιπτώσεις της δράσης της 17Ν, όλοι μαζί όμως έδιναν την πλαστή εικόνα ότι ένας ολόκληρος πολιτικός χώρος είχε συνταχθεί πίσω από ένα φαινομενικά νόμιμο αίτημα ενός καταδικασμένου τρομοκράτη. Φυσικά τα τσακάλια του Μαξίμου και ο άρτιος προπαγανδιστικός μηχανισμός της κυβέρνησης δεν άφησαν την ευκαιρία να πάει χαμένη. Τα αποτελέσματα τα είδαμε όλοι.
Και ένας εν δυνάμει ”δολοφόνος” πρωθυπουργός
Δεν είναι δυνατόν σε συντεταγμένη ευρωπαϊκή δημοκρατία το έτος 2021, ένας πρωθυπουργός να εμφανίζεται αναίσθητος μπροστά στον κίνδυνο απώλειας ζωής ενός πολίτη. Οποιουδήποτε πολίτη. Η στάση της κυβέρνησης και του επικεφαλής της είναι κατάπτυστη, εμετική, ντροπιαστική για τη χώρα και την ιστορία της.
Δε γνωρίζω τόσο καλά νομικά, όμως διάβασα με ενδιαφέρον την τοποθέτηση της κ. Κούρτοβικ και δεν έχω κανένα λόγο να αμφισβητήσω την επιστημονική της επάρκεια. Φαίνεται λοιπόν ότι η πλευρά Κουφοντίνα στην αντιπαράθεσή της με την κυβέρνηση έχει το νόμο με το μέρος της. Το ποιόν και η πρόσφατη ιστορία δε του στελέχους της κυβέρνησης που ανέλαβε την υπόθεση, δεν αφήνει πολλές αμφιβολίες για παρανόηση. Πρόκειται σαφώς για θανατηφόρα ιδεοληψία. Και πρόκειται για κάτι που αν ο μη γένοιτο φθάσει σε ακροατήριο δικαστηρίου ανθρωπίνων δικαιωμάτων, θα διασύρει τη χώρα μας σε επίπεδα αφρικανικής δικτατορίας.
Ο κίνδυνος όμως δεν είναι μόνον ο διασυρμός της Ελλάδας: Είναι σαφές ότι ένας συγκεκριμένος χώρος, που μάλιστα στη συγκεκριμένη περίοδο πιέζεται αφόρητα σε οικονομικό και συνταγματικό επίπεδο, γοητεύεται από τη συγκεκριμένη προσωπικότητα, που έχει αναγάγει σε ένα είδος συμβόλου, για τους δικούς του λόγους. Αυτή λοιπόν η μειοψηφία έχει επίσης την ιδιότητα να είναι και μαχητική και προκλητική ταυτόχρονα. Συνεπώς, καλά ξεμπερδέρματα την ώρα μάλιστα που ο γείτονας παραμονεύει για να ρίξει λάδι στη φωτιά και για να χρηματοδοτήσει και υποστηρίξει οτιδήποτε θα μπορούσε να προκαλέσει Social Unrest.
Νομοθετήστε!
Μια κυβέρνηση που κατάφερε να καθαιρέσει πραξικοπηματικά την ηγεσία ανεξάρτητης αρχής, μια κυβέρνηση που νομοθέτησε για να προσαρμόσει τα προσόντα του εκλεκτού της στη θέση που τον προόριζε (ΕΥΠ), μια κυβέρνηση που άλλαξε τα φώτα του συντάγματος με το νόμο για τις διαδηλώσεις (και με το πρόσχημα της πανδημίας), δεν είναι δυνατόν να στέκει αδρανής και να περιμένει το μοιραίο, μόνο και μόνο γιατί θεωρεί ότι δήθεν ανακτά την πρωτοβουλία και στριμώχνει την αντιπολίτευση σε ένα πεδίο (δημόσια τάξη) βολικό για τη δράση και την ιδεολογία της.
Αφού, κύριοι, νομικά είστε αποδεδειγμένα λάθος, αφού βλέπετε ότι δεν μπορείτε να διαχειριστείτε ανθρώπινα και δημοκρατικά το πρόβλημα που οι ίδιοι δημιουργήσατε, για μια φορά στην ιστορία σας νομοθετήστε παράτυπα για καλό σκοπό. Έχετε τον πλήρη έλεγχο και σίγουρα την ανοχή τουλάχιστον της μισής αντιπολίτευσης. Αλλάξτε το νόμο, κόψτε διαπαντός τις άδειες για συγκεκριμένα αδικήματα, κόψτε και τις υπόλοιπες παροχές που μας οδήγησαν στα σημερινά αδιέξοδα. Απονομιμοποιείστε το αίτημα του απεργού πείνας και αν ούτε τότε υποκύψει, κάντε ένα βήμα πίσω. Κανένας ποτέ δεν θα σας κατηγορήσει γιατί σώσατε μια ζωή. Αλλά κάντε το σωστά, με το νόμο, όχι με την πυγμή. Δημοκρατικά, όχι a la Erdogan.