Του Μελέτη Ρεντούμη
Είναι γεγονός ότι όλοι παρακολουθούμε με αγωνία τις τελευταίες ημέρες και ιδίως όσο πλησιάζουμε προς τις κάλπες, τις κυλιόμενες δημοσκοπήσεις και τις συνεχείς εναλλαγές των ποσοστών των μεγάλων κομμάτων.
Ήδη επικρατεί στα κομματικά επιτελεία ένα άρωμα ισοπαλίας μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ και σε καμία περίπτωση δυναμική αυτοδυναμίας ή έστω καθαρής νίκης που θα μπορούσε να περάσει συγκεκριμένα μηνύματα τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό της χώρας.
Η αλήθεια είναι ότι το εκλογικό σώμα βρίσκεται σε σύγχυση μετά τον εκλογικό αιφνιδιασμό των πρόωρων εκλογών και σίγουρα η παρατεταμένη ακυβερνησία, μόνο επιζήμια μπορεί ν’αποβεί για τον τόπο.
Ένα μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων, παραμένουν αναποφάσιστοι, καθώς έχουν μπροστά τους ένα σοβαρό δίλημμα.
Από την μία, την παροιμιώδη διαχειριστική ανικανότητα του ΣΥΡΙΖΑ σε όλα τα μεγάλα και κρίσιμα ζητήματα της χώρας, όπως η διαπραγμάτευση του μνημονίου και το μεταναστευτικό ή ο συμβιβασμός με το παλιό πολιτικό σύστημα που δημιούργησε και διόγκωσε την οικονομική κρίση.
Όπως και να δούμε το ζήτημα, όποιες και αν είναι οι ιδεολογικές προτιμήσεις του καθενός, στο σημείο που έχει περιέλθει η χώρα, με την υποχρέωση εφαρμογής ενός σκληρού δημοσιονομικού προγράμματος για τρίτη φορά, απαιτείται πλέον ο λεγόμενος πολιτικός ρεαλισμός.
Όπως είναι πλέον πασιφανές, κανένα κόμμα δεν προσέρχεται στην κάλπη, διεκδικώντας το αμόλυντο, το καθαρό ή το μεγάλο αντιμνημονιακό μπλοκ που κάποτε ξεσήκωνε τα πλήθη, παρά την σαφή έλλειψη επιχειρημάτων.
Όλα τα πρώην ή νυν κόμματα εξουσίας, έχουν στο ιστορικό τους και από ένα Μνημόνιο, κάθε φορά με διαφορετικές συνθήκες και με τους αντίστοιχους πολιτικούς συσχετισμούς.
Με τα υπάρχοντα πολιτικά αλλά και κοινωνικοπολιτικά δεδομένα, σε μια χώρα που η αγορά έχει νεκρώσει με την επιβολή των capital controls, με το μεταναστευτικό να διογκώνεται επικίνδυνα απειλώντας την σταθερότητα σε πολλά σημεία της επικράτειας, απαιτούνται άμεσα ευρύτατες συναινέσεις με εθνικό στρατηγικό σχέδιο εξόδου από την κρίση.
Προοπτική αυτοδυναμίας δεν υπάρχει , αλλά και να υπήρχε οριακά, δεν δύνανται να εφαρμοστούν σοβαρές διαρθρωτικές αλλαγές και τομές που θ’ανατρέπουν τις κοινωνικές παθογένειες, χωρίς την συμμετοχή της πλειοψηφίας του πολιτικού συστήματος, ώστε να είναι υπόλογο για τις πράξεις του απέναντι στον λαό.
Δεν επιτρέπονται πλέον αλλά και δεν υπάρχουν περιθώρια, για οποιαδήποτε αξιωματική αντιπολίτευση, που θα λιθοβολεί, θα λοιδορεί και θα δημαγωγεί ανελέητα, στ’όνομα του λαού, ενώ στην ουσία, θ’αναμένει την εξουσία εξυπηρετώντας μικροκομματικές σκοπιμότητες.
Με βάση τα παραπάνω, ο μόνος τρόπος η χώρα να βγει από το τέλμα και να επανέλθει σταδιακά προς την ανάπτυξη, είναι ο μεγάλος συνασπισμός με ταυτόχρονη εθνική συνεννόηση όλων των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων αυτού του τόπου.
Το πρόβλημα δεν είναι αριθμητικό ή κοινοβουλευτικό, αλλά βαθιά πολιτικό και κοινωνικό.
Κατανοώ σαφώς την προεκλογική ρητορεία, για την συσπείρωση των κομμάτων, αλλά στο τέλος της ημέρας απαιτούνται ιστορικοί συμβιβασμοί για το καλό του τόπου.
Κλείνοντας βέβαια τούτες τις σκέψεις, δεν θα παραλείψω να τονίσω, ότι κυβερνητική συνεργασία και συμβιβασμός, δεν σημαίνει κομματοκρατία ή μοίρασμα κατ’αναλογία κρατικών θέσεων και οργανισμών. Σημαίνει, πρωτίστως συμφωνία και σε πρόσωπα ικανά, με επαγγελματική κατάρτιση και εμπειρία όπου μέσα από διακομματική συναίνεση, θα στελεχώσουν και θα διευθύνουν υπουργεία και οργανισμούς.
Η ώρα των αποφάσεων λοιπόν είναι μπροστά μας και όλοι μας οφείλουμε να ψηφίσουμε με βάση τις πραγματικές μας προσδοκίες γι αυτό τον τόπο και όχι με βάση το θυμικό. Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο οφείλουν να συμπεριφερθούν και τα κόμματα μετεκλογικά, παραμερίζοντας τις διαφορές τους και βρίσκοντας την κοινή συνισταμένη που τους ενώνει, για την επίτευξη της απαραίτητης πολιτικής σταθερότητας.
*Ο Μελέτης Ρεντούμης είναι οικονομολόγος τραπεζικός, μέλος της Πολιτικής Γραμματείας της Δυναμικής Ελλάδας.