Του Ανδρέα Δεληγιάννη
«Τρελαθήκαμε εντελώς;» θα απορούσε ξανά ο Φρέντυ Γερμανός αυτές τις ημέρες παρατηρώντας κάποιες απίστευτες συμπεριφορές προσώπων που κινούνται στο δημόσιο χώρο. Από τίποτε αρχίσαμε να συζητάμε για τη δραχμή και την έξοδο της χώρας από την Ευρωζώνη. Σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Κανείς δεν αντιλαμβάνεται ποιον εξυπηρετεί αυτή η συζήτηση από όποια πλευρά και αν ανακυκλώνεται.
Η αρχή έγινε από έναν υπουργό που άρχισε ξαφνικά να αναφέρεται στη δραχμή και στην θεωρία του ότι δεν είναι ταμπού να θίγεται και αυτό το θέμα. Προφανώς δεν καταλαβαίνει τι κάνει, ούτε γιατί τον πήραν με τις πέτρες και από το ίδιο του το κόμμα. Άσχετα αν ο Πρωθυπουργός αδρανεί σ’ αυτή την περίπτωση και τον κρατάει στην κυβέρνηση, ήταν ένα ολίσθημα το οποίο μόνο με την άγνοια και την απειρία μπορεί να δικαιολογηθεί. Αλλά και πάλι τίθεται θέμα αν μπορεί να μετέχει στην πολιτική ηγεσία του υπουργείου Εξωτερικών κάποιος που έχει αυτά τα χαρακτηριστικά.
Μετά ακολουθήσε ο ορυμαγδός της αντιπολίτευσης. Αντί κόμματα και πολιτικοί του να προστατεύουν τη χώρα από μια τέτοια συζήτηση, έκαναν ό,τι μπορούσαν για να τη καταστήσουν κεντρικό θέματα συζήτησης. Λες και δεν καταλάβαιναν ότι επρόκειτο για μια προσωπική μπαρούφα.
Αλλά εκεί που η λογική σταματάει είναι η αιφνίδια παρεμβολή της πρώην επίτροπου Άννας Διαμαντοπούλου. Ανακοίνωσε ότι …έστειλε επιστολή στον πρόεδρο της Κομισιόν με την οποία του ζητάει να δώσει στη δημοσιότητα το σχέδιο για Grexit που είχε εκπονηθεί το καλοκαίρι του 2015».
Οι άλλοι περιορίσθηκαν στην εσωτερική κλοτσοπατινάδα, η πρώην επίτροπος προσπαθεί να τη βγάλει εκτός εκτός των συνόρων. Είναι δυνατόν με την εμπειρία της και τη γνώση που διαθέτει να μην αντιλαμβάνεται τι κάνει;
Από πού προκύπτει αυτό που προβάλλει ως δικαιολογία. «Νομίζω ότι είναι αδήριτη εθνική ανάγκη να δοθεί το σχέδιο επιπτώσεων που ετοίμασε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στη δημοσιότητα, ώστε οι Έλληνες πολίτες να γνωρίζουν όλη την αλήθεια. Και τα ελληνικά κόμματα, όμως, πρέπει να το απαιτήσουν. Η δημοσίευση είναι εθνική υποχρέωση και εθνική ανάγκη. Τώρα πριν να είναι πολύ αργά».
Όπως επίσης από πού της προκύπτει ότι «ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός της χώρας αμφισβητείται», όπως γράφει; Ποιο ακριβώς είναι το «έντονο αντιευρωπαϊκό λαϊκίστικό κήρυγμα που προτάσσει τη έξοδο από το ευρώ, ως μόνη διέξοδο στην οικονομική κρίση», για το οποίο θέλει να ενημερώσει τον Γιούνκερ;
Πώς μπορούν να γράφονται αβασάνιστα τέτοια πράγματα από πεπειραμένη πολιτικό; Ποιο κόμμα στην Ελλάδα είναι κατά του ευρώ, ώστε να είναι «έντονο» αυτό το κήρυγμα; Ποιος την παρέσυρε σ’ αυτό το φάλτσο εύκολης δημοσιότητας, τη στιγμή μάλιστα που προσπαθεί να πείσει με τους Ραγκούση- Φλωρίδη ότι μπορεί να δημιουργήσει αξιόπιστο πολικό φορέα; Τι μικρομεγαλισμοί είναι αυτοί; Θα μειδιούσαν στο Μπερλεμόντ, αν λάμβαναν υπόψη τους την επιστολή.
Δεν γνωρίζουμε αν ο πρόεδρος της Κομισιόν έχει ιδέα τι είναι το «Δίκτυο για τη Μεταρρύθμιση στην Ελλάδα και την Ευρώπη», ως Πρόεδρος του οποίου -με το Πι κεφάλαιο- του έγραψε. Ούτε αν τον ενδιαφέρει τι λένε τα ποικιλώνυμα δίκτυα με τις ίδιες ταμπέλες που εξυπηρετούν τις πολιτικές επιδιώξεις των εμπνευστών τους στις ευρωπαϊκές χώρες.
Όπως δεν γνωρίζουμε και ποιον εξυπηρετεί να αναδεικνύεται ότι το 2015 υπήρχε σχέδιο εξόδου, αν υπήρχε. Ή γιατί πρέπει να δοθεί στη δημοσιότητα. Πως νοείται η αναφορά σε «πληροφορίες» και δημοσιεύματα για ένα τέτοιο σχέδιο; Ακόμη και αν υπήρχε προετοιμασία -προφανώς υπήρχε- είναι δυνατόν να δημοσιοποιηθεί σαν… φόβητρο, όπως υπονοεί η επιστολογράφος; Δεν αντιλαμβάνεται ότι αυτό και μόνο θα προκαλούσε κύμα αντιευρωπαϊσμού;
Η επιεικέστερη εξήγηση είναι ότι η στομφώδης επιστολή -ανάλογου σπουδαιότητας με τα μηνύματα το Σταύρου Θεοδωράκη στον Μπαράκ Ομπάμα- έχει στην ούγια την προσπάθεια να προβληθεί το εν λόγω δίκτυο. Αλλά μάλλον άσχημη στιγμή και λάθος θέμα διάλεξε η -σοβαρή κατά τα λοιπά – επικεφαλής του «Δικτύου» για εύκολη ρεκλάμα.
