Toυ Θεόδωρου Καρυώτη
Αποφάσισα να μοιραστώ τις σκέψεις μου από την μακρινή Ουάσιγκτον, διότι ανησυχώ με τον τρόπο διακυβέρνησης του προέδρου των ΗΠΑ φοβούμενος ότι θα έχει συνέπειες και στις ελληνοαμερικανικές σχέσεις.
Ένα ισχυρό ατού στο βιογραφικό του Τζο Μπάιντεν ήταν «μια πολύ μεγάλη εμπειρία στις διεθνείς σχέσεις», όπως γράφουν Αμερικανοί αναλυτές, αλλά τώρα τελευταία δείχνει να τα έχει κάνει μούσκεμα.
Ο Μπάιντεν και η ομάδα του υποστηρίζουν ότι κληρονόμησαν μια δύσκολη κατάσταση με λίγα καλά αποτελέσματα στο Αφγανιστάν και αναγνωρίζουν τους κινδύνους υπό τους οποίους οι κάτοικοι της πολύπαθης χώρας καλούνται να ζήσουν μετά την κυριαρχία των Ταλιμπάν, ειδικά οι γυναίκες.
- Και ενώ ο Λευκός Οίκος διακηρύσσει ότι παραμένει προσηλωμένος στη διασφάλιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για τους ευάλωτους πληθυσμούς στο Αφγανιστάν, ο Μπάιντεν αποφάσισε ότι τελικά δεν θέλει να θέσει σε κίνδυνο περισσότερες αμερικανικές ζωές για μια σύγκρουση που πιστεύει ότι έπρεπε να τερματιστεί μετά από μια εικοσαετία.
Η πρόσφατη ιστορία δείχνει ότι είναι ανόητο για τις δυτικές δυνάμεις να επιβάλουν με τα όπλα τη θέληση τους στα εδάφη άλλων λαών και ότι η επέμβαση των ΗΠΑ ήταν σχεδόν σίγουρα καταδικασμένη από την αρχή.
Ο Μπάιντεν προσπάθησε να εξηγήσει ότι ήταν υπέρ μιας εξωτερικής πολιτικής που θα καθησύχαζε τους συμμάχους, θα απέφευγε τα ερασιτεχνικά λάθη και θα αποκαθιστούσε τη ηγετική θέση των ΗΠΑ στην παγκόσμια σκηνή. Η πτώση του Αφγανιστάν έδειξε κάθε άλλο παρά αυτό.
Ενώ οι Δημοκρατικοί πιστεύουν ότι ο Μπάιντεν είναι μια ευπρόσδεκτη απόκλιση από το δόγμα του πρώην προέδρου Ντόναλντ Τραμπ, ακόμη και οι πιο αφοσιωμένοι σύμμαχοί του αμφισβητούν ότι η κυβέρνηση του δεν μπορούσε να προβλέψει την ταχεία κατάρρευση της αφγανικής κυβέρνησης και το χάος που ακολούθησε.
Αυτό που εκτυλίχθηκε στην Καμπούλ την Κυριακή ήρθε σε πλήρη αντίθεση με αυτό που είχε προβλέψει ο Μπάιντεν μόλις ένα μήνα νωρίτερα. Ο πρόεδρος διαβεβαίωνε τότε με σιγουριά ότι η αποχώρηση από το Αφγανιστάν δεν θα έμοιαζε με την ατιμωτική έξοδο των ΗΠΑ από το Βιετνάμ και υποβάθμισε τις στρατιωτικές δυνατότητες των Ταλιμπάν.
- “Οι Ταλιμπάν δεν είναι ο στρατός του Βόρειου Βιετνάμ. Δεν είναι καθόλου συγκρίσιμοι ως προς τις δυνατότητές τους”, είπε ο Μπάιντεν τον περασμένο μήνα. «Δεν πρόκειται να υπάρξει καμία περίπτωση να βλέπετε ανθρώπους να απομακρύνονται από τη στέγη της πρεσβείας των Ηνωμένων Πολιτειών από το Αφγανιστάν».
Αλλά μόνο μια μέρα μετά την πτώση της Καμπούλ, οι εικόνες χάους, που μετέδωσαν τηλεοράσεις και μέσα κοινωνικής δικτύωσης, έδειχναν τεράστια πλήθη, πολλοί από αυτούς Αφγανοί που παρείχαν βοήθεια στις ΗΠΑ κατά τη διάρκεια 20 ετών πολέμου, να προσπαθούν απεγνωσμένα να προσκολληθούν σε στρατιωτικά αεροπλάνα που ετοιμάζονταν να απογειωθούν. Χιλιάδες άνθρωποι εκκενώθηκαν τις τελευταίες ημέρες, αλλά δεκάδες χιλιάδες άλλοι παραμένουν εγκλωβισμένοι.
Η Κίνα, το Ιράν, η Ρωσία και η Τουρκία δεν έχασαν χρόνο προσπαθώντας να προωθήσουν τα δικά τους συμφέροντα αξιοποιώντας τη «στρατιωτική αποτυχία» και το «βαρύ χτύπημα» που δέχθηκαν οι ΗΠΑ από την ξαφνική άνοδο των Ταλιμπάν στην εξουσία, αφού δαπανήθηκαν εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια σε βοήθεια και στρατεύματα από δεκάδες χώρες, ειδικά τα μέλη του ΝΑΤΟ, από το 2001.
- Το μέλλον του ελληνισμού μετά την αφγανική τραγωδία
To «litmus test» για να διαπιστώσουμε ποια είναι η πραγματική στάση των Αμερικανών απέναντι μας θα είναι να προσπαθήσουμε να υπερασπιστούμε τα θαλάσσια σύνορά μας από τους Αφγανούς και όχι μόνο και να οριοθετήσουμε την ΑΟΖ μας με την ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Εδώ θα φανεί πόσο φιλέλληνας είναι ο κύριος «Μπαιντενόπουλος» ή αν θα μας αφήσει να αντιμετωπίσουμε μόνοι μας τους Ταλιμπάν του Ερντογάν. Η απρόσμενη και ολική επιστροφή των Ταλιμπάν αλλάζει εντελώς το γεωπολιτικό σκηνικό και μπορεί να έχει τεράστιες επιπτώσεις για την Ελλάδα και την Κύπρο.
Όπως σωστά τονίζει ο δημοσιογράφος Ζαχαρίας Μίχας:
- «Οι ΗΠΑ είναι μια παγκόσμια δύναμη με παγκόσμια συμφέροντα. Ακόμα κι αν εκ μέρους τους υπάρχει αγαθή προδιάθεση απέναντι στην Ελλάδα, αυτό δεν δικαιολογεί την πλήρη και “άνευ όρων παράδοση” στην ψευδαίσθηση ότι η συμμαχία με τους Αμερικανούς εξασφαλίζει την Ελλάδα. Μερικές σκόρπιες σκέψεις που συνδέονται με τις εξελίξεις στο Αφγανιστάν, πρέπει να απαντηθούν οργανωμένα και να ενταχθούν στη “μεγάλη εικόνα” των παγκόσμιων ισορροπιών που μπορούν να αποβούν καθοριστικές και για την ελληνική εθνική ασφάλεια.»
Ένοιωσα μια τεράστια ανακούφιση όταν ο Τραμπ αναχώρησε από την Ουάσιγκτον αλλά τώρα βλέπω έναν συμπαθή αλλά πελαγωμένο πρόεδρο να μη τα καταφέρνει και ανησυχώ για το μέλλον του ελληνισμού που φαινόταν ότι έπαιρνε απάνω του και ο Ερντογάν έβλεπε να πλησιάζει το τέλος του καθώς έχανε ένα ισχυρό φίλο στην αμερικανική κυβέρνηση.
Ο πρόεδρος Μπάιντεν δεν έβλεπε μόνο την γεωστρατηγική σημασία της Τουρκίας αλλά έχοντας ευαισθησία στα ανθρώπινα δικαιώματα ενδιαφερόταν και για τις γυναίκες, τις φοιτήτριες και τα κορίτσια της Τουρκίας. Τώρα αυτές θα ξεχαστούν, όπως φοβάμαι ότι σύντομα θα ξεχαστούν και οι Αφγανές γυναίκες.
Όπως επισημαίνει ο Αλέξης Παπαχελάς στην Καθημερινή:
- «…… στην Αθήνα έχει γίνει συνήθεια να βλέπουμε τα προβλήματα με τον απρόβλεπτο γείτονά μας μέσα από τον τριγωνικό «φακό» των σχέσεων Ελλάδας – ΗΠΑ – Τουρκίας. Γι’ αυτό πρέπει να έχουμε μια καθαρή εικόνα για τις προτεραιότητες, τις δεσμεύσεις και τη διάθεση των ΗΠΑ να εμπλακούν στη γειτονιά μας εάν το θερμόμετρο ανέβει, όπως έχει συμβεί πολλάκις τα τελευταία 60 χρόνια.»
Ξαφνικά, όλα άλλαξαν και ο Τζο Μπάιντεν χρειάζεται τον φίλο των Ταλιμπάν, τον Ταγίπ Ερντογάν με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα ελληνικά συμφέροντα.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες είναι περισσότερο από αναγκαία η άμεση επίσκεψη στον Λευκό Οίκο του Έλληνα πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη για να πείσει τον Αμερικανό πρόεδρο να μην εγκαταλείψει την Ανατολική Μεσόγειο.
AΠΟ ΤΟ HELLAS JOURNAL