Του Γ. Λακόπουλου
Να ξεκινήσουμε με υποθέσεις εργασίας σε τέσσερα διαφορετικά μέτωπα που ήδη διαμορφώνονται.
Πρώτη: Ας πούμε ότι η κυβέρνηση πάει σε εκλογές, στην ώρα τους ή νωρίτερα. Με τον Πάνο Καμμένο υπουργό Άμυνας θα διεκδικήσει ο ΣΥΡΙΖΑ την ψήφο των δημοκρατικών πολιτών;
Δεύτερη: Ας πούμε ότι η χώρα βγαίνει από το Μνημόνιο τον Αύγουστο -που θα βγει- και αρχίζει η ευαίσθητη μεταμνημονιακή περίοδος. Το σημερινό κυβερνητικό σχήμα θα τη διαχειριστεί;
Τρίτη: Στις ευρωεκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ ως μέλος του περιθωριακού σχήματος της ευρωπαϊκής -βαβυλωνιακής- Αριστεράς θα πάει, υποστηρίζοντας και τον αντίστοιχο υποψήφιο πρόεδρο της Κομισιόν;
Τέταρτη: Στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2019 ο Αλέξης Τσίπρας θα διεκδικήσει το μερίδιο της πολιτικής επιρροής του, μόνο με τον ισχνό κομματικό μηχανισμό του ΣΥΡΙΖΑ που δεν βρίσκει ούτε την ψήφο του στις αρχαιρεσίες των μαζικών χώρων;
Επειδή οι απαντήσεις είναι αυτονόητες, ο Πρωθυπουργός χρειάζεται νέες προϋποθέσεις για τη συνέχεια. Πρώτα για να ολοκληρώσει τους στόχους της κυβέρνησης του και της χώρας. Και μετά για να πάει στις εκλογές με καλές προοπτικές. Και γι’ αυτές τις προϋποθέσεις δεν χρειάζεται να ανακαλύψει την πυρίτιδα. Υπάρχουν μπροστά του και δεν έχει παρά ανά απλώσει το χέρι του και να τις πιάσει.
Πρώτον: Χρειάζεται ένα νέο Υπουργικό Συμβούλιο που θα διαχειριστεί την πρώτο χρόνο της μεταμνημονιακή Ελλάδας αξιόπιστα και αποφασιστικά. Το ίδιο υπουργικό συμβούλιο θα οργανώσει τις εκλογές και θα είναι η ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ ενώπιον των ψηφοφόρων. Γι’ αυτό πρέπει κατ’ αρχάς να κλείσει τους λογαριασμούς τον Καμμένο.
Να προστεθούν νέα πρόσωπα στην κυβέρνηση από την Κοινοβουλευτική Ομάδα και να διευρυνθεί με παράγοντες από όμορους πολιτικούς χώρους- με ή χωρίς συνεργασία με άλλα κόμματα. Εννοείται ότι θα αφήσει στην άκρη όσους λειτουργούν σαν βαρίδια και θα κουνήσει υπουργούς που νομίζουν ότι είναι αμετακίνητοι….
Η διαμόρφωση ενός τέτοιου σχήματος αποτελεί αποκλειστικό προνόμιο του Πρωθυπουργού και όποιος από το κόμμα του έχει αντίρρηση ας πάει στη Βουλή να τον ρίξει.
Δεύτερον, χρειάζεται να κλείσει τις εκκρεμότητες και να πάρει πολιτικές πρωτοβουλίες. Η πρώτη εκκρεμότητα είναι το Μακεδονικό. Είναι αδιανόητο να το αφήσει μετέωρο. Ήδη έχει διανυθεί η μεγαλύτερη απόσταση προς τη συμφωνία με τη συνδρομή της διεθνούς κοινότητας. Και με τη λύση θα έχει κάποιος πρόβλημα δεν θα είναι η κυβέρνηση αλλά ο… Κυριάκος Μητσοτάκης.
Άλλη εκκρεμότητα είναι υλοποιηθούν κρίσιμα προγράμματα με πρώτο το Ελληνικό. Την ώρα που θα μπει η πρώτη μπουλντόζα η κυβέρνηση θα κερδίσει μια μεγάλη επικοινωνιακή, αλλά και ουσιαστική μάχη.
Τρίτη εκκρεμότητα είναι η ένταξή του ΣΥΡΙΖΑ στο Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα, που θα επισημοποιήσει ότι ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο φυσικός επικεφαλής της ελληνικής Κεντροαριστεράς.
Σε ό,τι αφορά της πρωτοβουλίες πρωτεύει η συζήτηση με τα λοιπά κόμματα της Δημοκρατικής παράταξης -όλους πέραν της Δεξιάς δηλαδή- για κοινούς υποψήφιους απέναντι στη ΝΔ.
Επίσης θα είναι προσφορά στη χώρα, αν ο Πρωθυπουργός επαναφέρει τη λίστα στην ανάδειξη ευρωβουλευτών. Ο στρατός προτίμησης που επέβαλαν οι Σαμαράς – Βενιζέλος, για ενδοκομματικούς λόγους, είχε καταστροφικά αποτελέσματα στην εκπροσώπηση της χώρας στο Ευρωκοινοβούλιο που σήμερα είναι η χειρότερη από ποτέ.
Τα κόμματα πρέπει να έχουν το θάρρος να επιλέγουν τους καλύτερους για τη χώρα από την πλευρά τους και να μην αφήνουν την ανάδειξη τους σε σπόνσορες, περσόνες και συναλλαγές με συστήματα εξουσίας και οικονομικής ισχύος.
Συνοψίζοντας: Ο Τσίπρας χρειάζεται νέες ταχύτητες μπαίνοντας στην τελική ευθεία. Τίποτε από αυτά δεν είναι παράξενο και ακατόρθωτο. Απαιτείται μόνο πολιτική βούληση για να μπουν σε κεντρικό σχεδιασμό και πυγμή για να υλοποιηθούν στην ώρα τους.
Το Σύνταγμα εξοπλίζει τον Πρωθυπουργό με ό,τι χρειάζεται για να τα προχωρήσει. Για όσους δεν συμφωνούν στο κόμμα του, υπάρχει η απάντηση του Ανδρέα Παπανδρέου: “Να πάρουν τις ομάδες τους και να έλθουν”…
