Του Τάκη Ψαρίδη
Αθωώνουμε τους παιδοβιαστές όταν τους αποκαλούμε άρρωστους ψυχικά. Ο βιασμός του άλλου δεν είναι αρρώστια.
Το ανθρωπόμορφο τέρας που ποδοπατά τα δικαιώματα του άλλου και μάλιστα ενός παιδιού, με την δύναμη και την εξουσία του, δεν είναι κατ’ ανάγκη άρρωστος ψυχικά.
Στην κοινωνία μας υπάρχουν πολλοί που επιβεβαιώνονται με την ποδοπάτηση και την εκμετάλλευση του άλλου. Που θεωρούν πως είναι άξιοι και ικανοί που μπορούν να καταπατούν τα δικαιώματα των άλλων και πως οι «αποτυχημένοι», όπως οι αδύναμοι και φτωχοί, είναι ανίκανοι και ανάξιοι.
Να το πούμε λοιπόν καθαρά και να μην μασάμε τα λόγια μας. Το έγκλημα του βιασμού δεν έχει κομματικό χρώμα. Όμως ο βιασμός είναι η πιο απάνθρωπη μορφή κατίσχυσης επί του άλλου του αδύναμου και η κατίσχυση επί του άλλου ανήκει στην κουλτούρα πάρα πολλών.
Τώρα, το ποιοι πολιτικοί χώροι εμφορούνται από αυτήν την κουλτούρα και πώς επιμερίζεται αυτή η κουλτούρα στους διάφορους πολιτικούς χώρους, είναι θέμα στατιστικής, κοινής γνώσης και εμπειρίας.
Πάντως σύμπτωση δεν είναι…