Του Ιωάννη Δαμίγου
Τελικά δεν είναι θέμα γραβάτας, δεν είναι θέμα εικόνας και δεν πρέπει να είναι, η παραβολή που μετράει. Η συνέπεια και η σοβαρότητα των λόγων, μα κυρίως των πράξεων ενός ηγέτη, μετράει. Είναι η σοβαρότητα και η συνέπεια, που δεν έχει καμία ανάγκη δημοσκοπήσεων με τα μάλλον, νομίζω, πιστεύω, δεν ξέρω, δεν απαντώ. Είναι η “επαναστατική” αύρα, που διαθέτει ο “αναγκαστικά” ηγέτης, λόγω συγκεκριμένης εθνικής ελλειμματικής πολιτικής κουλτούρας στον τόπο μας.
Μια χαμένη ευκαιρία της αριστεράς, αντί της συλλογικής απόφασης, η ανάγκη λήψης αποφάσεων από λίγους, με τα όποια λάθη, παραλήψεις και τα συναφή, πάντα με καλοπροαίρετη αντίληψη, αλλοίμονο, μα με τον κίνδυνο επανάληψης, ίδιων συμπεριφορών.Η “επαναστατική” αυτή αύρα, είναι που έχει χαθεί από εσένα, κύριε Τσίπρα, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, που αναπολώ το: Go back madame Merkel!!!
Αυτή η “φράση” έδειχνε έναν άλλο τρόπο αντιμετώπισης, πολύ πιο άμεσο και οικείο στον κόσμο και στην ανάγκη του να σε ακολουθήσει, με τις όποιες συνέπειες, γιατί περιείχε την ταύτισή του, τόσο απλά. Ήταν η “άγουρη” αλλά άμεση λαϊκή απαίτηση, έτσι εκφρασμένη ειλικρινώς, από εσένα, που έγινε άμεσα αποδεκτή. Εκείνη την στιγμή ήσουν ο λαός, δύσκολο και μοναδικό επίτευγμα, αλλά έγινε πρόσκαιρα εφικτό.
Το “αυθόρμητο και αληθινό” είναι αυτό που μιλά στην λαϊκή συνείδηση, το διαφορετικό, το άμεσο και το αφτιασίδωτο. Όταν αυτό μπαίνει σε πολιτικές φόρμες καθωσπρεπισμού, τάχα, χάνει την κάθε αξία του, την όποια δυναμική του και ξεφτίζει στην συνείδηση του κόσμου, καθώς περνά στον λαϊκισμό των περιττών διαπιστώσεων, τον τόσο προσφιλή, αν είναι δυνατόν, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόμματος!
Με τέτοιο “προσεγμένο” πολιτικό λόγο, “παλιώνεις” επικίνδυνα κύριε Τσίπρα και είσαι έτοιμος να περάσεις την “πόρτα” του κατεστημένου, όπως πέρασαν τόσοι άλλοι, χάνοντας την “ευκαιρία” για το άλλο, το διαφορετικό, το αναγκαίο, που με τόση αγωνία περιμένει αυτός ο τόπος. Δύσκολο πράγμα, πολύ, μα το δύσκολο κάνει την διαφορά, κάνει τον ηγέτη, στην πιο δύσκολη στιγμή δείχνει την ικανότητά του και την αποφασιστικότητά του, πάντα συλλογικά και με στήριξη. Μα κυρίως με την σημαντική στήριξη του λαού, που έτσι θα βρεί τον δρόμο του, μιας και η παιδεία του δεν τον βοηθά και έχει ανάγκη οδηγού, που θα τον “παρασύρει” στο σωστό, για το δικό του καλό, που αγνοεί. Ανάγκη ζωτικής σημασίας για έναν άλλο λόγο, μακριά από τον ξύλινο, που υιοθετήθηκε δυστυχώς και από νέους ανθρώπους στο κόμμα και που είναι τόσο αποκρουστικός και προβλέψιμος σε τέτοιο βαθμό, που δεν έχει καν ανάγκη εκφώνησης.
Όχι άλλα πρέπει, όχι άλλα σαλπίσματα, όχι στην επιστροφή των αναχρονιστικών συνθημάτων. Όλα άλλαξαν και πέρασαν σε ένα άλλο επίπεδο, πινάκων, αναλύσεων, τάσεων και τόσων άλλων μηχανών αναζήτησης ποσοστών. Μα ξεχνούν πως απευθύνονται σε ανθρώπους, με ιδιαίτερες ανάγκες, συμπεριφορές και απαιτήσεις, με αισθήσεις και ψυχή, με ανάγκη μιας άλλης “τροφής”. Εκτός αν ήδη ο στόχος να γίνουμε όλοι “ρομπότ” με συγκεκριμένες ανάγκες, έχει επιτευχθεί. Άλλος δρόμος, με ανθρώπινο, επιτέλους, λόγο.
Με αλήθεια και σύγκρουση με όλα αυτά που έγιναν πολλά και γιγαντώθηκαν, έξω από το αδηφάγο κατεστημένο των ρόλων, έξω από τα “πρέπει” και τον δειλό συμβιβασμό με τάχα ισχυρά κατεστημένα, αμόρφωτων υπανθρώπων, που είναι τόσο φοβισμένοι, όσο δεν μπορείτε να φανταστείτε. Τόλμη χρειάζεται και απόφαση, απλός λόγος και πράξη. Τα νούμερα και τα στατιστικά παίρνουν την πραγματική τους αξία όταν φτάνουν στην τσέπη του λαού, δεν ανακοινώνονται σαν υποσχόμενες προσφορές και ειδικά όταν δεν έχουν αντίκρισμα.
Μακριά όσο γίνεται, από ήλιους που θα φωτίσουν πάλι. Παιδεία να μας “φωτίσει” χρειαζόμαστε, μόνο!Προτιμώ τον “επαναστάτη” Τσίπρα. Προτιμώ τον αγωνιστή Τσίπρα. Προτιμώ τον Τσίπρα της σύγκρουσης! Προτιμώ τον “νέο” Τσίπρα.