Toυ Γ. Λακόπουλου
Το πιο βαρύ όνομα στον χώρο που καλύπτει το ΚΙΝΑΛ είναι ο Γιώργος Παπανδρέου – με άνεση διεθνούς κυκλοφορίας επιπλέον.
Αλλά το παρελθόν του – Μνημόνια και διάσπαση του ΠΑΣΟΚ – τον καθιστούν ακατάλληλο για επικεφαλής. Έφτασε να κουνάει το δάκτυλο ο Λοβέρδος.
Το πιο συγκροτημένο πρόσωπο από όσους διεκδικούν την ηγεσία είναι ο Παύλος Γερουλάνος. Από τζάκι, με ισχυρό βιογραφικό, καταρτισμένος επιχειρηματίας και ευπρεπής συνομιλητής.
Αλλά προσπαθεί να ηγηθεί σε έναν χώρο με τον οποίο δεν έχει βιωματική σχέση.
Προέκυψε ως φίλος του Γιώργου Παπανδρέου το 1999 και πήρε αξιώματα – υπουργός και βουλευτής – κατ΄ απονομήν. Ως υποψήφιος στην Α’ Αθήνας απέτυχε.
Τώρα προσπαθεί να ισορροπήσει με τον Παπανδρέου – από τον οποίο κάποτε περίμενε χρίσμα διαδοχής – και δεν τον ακολούθησε στη διάσπαση.
Αλλά φαλτσάρει όταν λέει ότι «ο Γιώργος Παπανδρέου ως πρώην πρωθυπουργός, είναι εγγυητής των διαδικασιών».
Προφανώς αποδοκιμάζει την ενδεχομένη υποψηφιότητά του. Αλλά εγγυητής από πού;
Όταν διέσπασε το κόμμα του πατέρα του, που τον τίμησε ως αρχηγό του, δεν ήταν πρώην πρωθυπουργός;
Ο Παύλος δεν ήθελε την κατάργηση του ΠΑΣΟΚ, δεν μετείχε στο ΚΙΝΑΛ και μίλησε πρώτος για επιστροφή.
Αλλά χάνει τη «μανατζίριαλ» εικόνα που καλλιεργεί, όταν μοιράζει σηματάκια με τον πράσινο ήλιο σε παρουσιαστές εκπομπών, σαν πολιτευτής επαρχίας.
Λανσάρισε επίσης πρώτος την επαμφοτερίζουσα θεωρία που προβάλει τώρα ο Λοβέρδος: «πολιτικός αντίπαλος του ΠΑΣΟΚ ο ΣΥΡΙΖΑ και ιδεολογικός η ΝΔ».
Αλλά το ΠΑΣΟΚ που έχει κατά νου δεν υπήρξε ποτέ. Τουλάχιστον όσο ακολουθούσε τις παρακαταθήκες του ιδρυτή του.
Είχε σταθερή πολιτική απέναντι στη Δεξιά και δεν μετείχε σε μέτωπα κατά της Αριστεράς.
Δρούσε με οδηγό την Ιστορία, τις ταξικές αναφορές του και τη διαφορά του με τη ΝΔ, όπως αναδύονται από το παρελθόν, την ιδεολογία και την κυβερνητική πρακτική τους.
Κατά πόσο μπορεί ο Γερουλάνος να τραβήξει διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην προοδευτική Παράταξη – που εκφράζει σήμερα κυρίως ο Τσίπρας – και στη Δεξιά της οποίας ηγείται σήμερα η οικογένεια Μητσοτάκη;
Η πολιτική δεν είναι υπόθεση των μάνατζερς και των τεχνοκρατών. Ο πρώτος λόγος ανήκει στους πολιτικούς.
Είναι οι φορείς της λαϊκής εντολής, που κρίνονται από τον βαθμό συνάφειας της πολιτικής τους με τα λαϊκά συμφέροντα.
Έτσι εξελίχθηκαν οι δυο παρατάξεις και διασταύρωσαν τις θέσεις τους οι εκάστοτε πολιτικοί φορείς τους.
Προπολεμικά ο Βενιζέλος και το Λαϊκό Κόμμα. Μετά την Αντίσταση και το ΕΑΜ, η ΕΡΕ και η Ένωση Κέντρου. Μετά τη χούντα η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.
Ο Γερουλάνος μιλάει για ΠΑΣΟΚ. Αλλά αν δεν διακρίνει – ή δεν θέλει – τα όρια με τη Δεξιά του Νεομητσοτακισμού θα είναι σαν Λοβέρδος Νο2.
AΠΟ ΤΟ ΝEWS 247
