Παύλος Πολάκης: Ένας όρθιος

Του Γ. Λακόπουλου

 Από την ώρα που άρχισε να κλιμακώνεται η κρίση  στον ΣΥΡΙΖΑ διαμορφώθηκαν τέσσερις κατηγορίες συμπεριφορών:

Η πρώτη είναι του προέδρου του κόμματος. Είναι  το ισχυρό χαρτί της αντιπολίτευσης, αλλά έχασε ξαφνικά το ηγετικό ταπεραμέντο του και εμφάνισε αντιπολιτευτική αφλογιστία του περιορίζει τον αναγκαίο έλεγχο προ την κυβέρνηση.

Στη δεύτερη κατηγορία ανήκει η μεγάλη πλειοψηφία των Συριζαίων που εξαφανίσθηκαν. Προφανώς δεν έχουν κάτι να πουν. Είναι δείγμα της περιορισμένης σχέσης τους με την κοινωνία και με την ουσία των πραγμάτων, σε κρίσιμες στιγμές.

Τρίτη κατηγορία: Τα στελέχη που εμφανίζονται σχεδόν καθημερινά. Ο Αλεξης Χαρίτσης είναι πάντα άψογος ως πορτ παρόλ. Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος καλύπτει την έλλειψη σε στελέχη με τεχνοκρατική κουλτούρα. 

Όπως ο Ανδρέας Ξανθός στο χώρο της Υγείας.  Αλλά η Έφη Αχτσιόγλου και ο Νίκος Παππάς  πλειοδοτούν διαρκώς ζητώντας από την κυβέρνηση περισσότερες παροχές.  

Τέταρτη κατηγορία ο Παύλος Πολάκης. Μόνος του. Πρώτα γιατί σε ό,τι τον αφορά προσωπικά προσφέρθηκε να διαθέσει την επαγγελματική γνώση του. Αλλά κυρίως γιατί σώζει την αντιπολιτευτική υπόληψη του ΣΥΡΙΖΑ, στον πυρήνα της οποίας πρέπει να υπάρχει πάντα η εγρήγορση για τις ενδεχόμενες κυβερνητικές παρατυπίες ή αλχημείες.

Είναι ο μόνος από την αξιωματική αντιπολίτευση  που χωρίς  να εγκαταλείπει τις αρνητικές πλευρές της ρητορικής του -τις περιόρισε πάντως- στέκεται στο ύψος του πολιτικού που δεν είναι παρατηρητής, αλλά μπαίνει μέσα στα πράγματα.

Στέκεται όρθιος και μιλάει με παρρησία για την κυβερνητική διαχείριση. Σαν πολιτικός με εντολή να ελέγχει την κυβέρνηση ανά πάσα στιγμή και όχι να παριστάνει τον συμπαραστάτη της -εάν δεν το έχει ζητήσει.  

Χωρίς την παρεμβάσεις Πολάκη ο ΣΥΡΙΖΑ αυτή την περίοδο θα ήταν μια κακοκουρδισμένη μηχανή αμηχανίας. Κάτι σαν Κινάλ.

Ο πρώην αναπληρωτής υπουργός Υγείας προσφέρει υπηρεσίες στην κοινωνία παρακολουθώντας στενά τη διαχείριση των περιστατικών και των  υγειονομικών πόρων από την πλευρά της κυβέρνησης και στηλιτεύοντας τα σκοτεινά σημεία και τις δυσλειτουργίες. Είτε πρόκειται για την ποιότητα  των στοιχείων που κοινοποιούνται, είτε  για τη διαφάνεια των πόρων.

Είναι ο μόνος που ζήτησε επιτάξεις, όπως επιβάλει η συγκυρία, ενώ άλλοι στο κόμμα του παρασυγχρωτίσθηκαν με τους επιχειρηματίες της Υγείας και αποφεύγουν να του κακοκαρδίσουν.

Έχει αποκαλύψει και κανείς δεν τον διέψευσε ότι και σ’ αυτήν την κρίσιμη περίοδο η κυβέρνηση ενισχύει αθέμιτα τον ιδιωτικό τομέα.

Χωρίς τον Πολάκη δεν θα μαθαίναμε ότι το Δημόσιο Σύστημα Υγείας δεν ενισχύεται παρά τις κυβερνητικές υποσχέσεις. Αντίθετα ενισχύεται ο τομέας της ιδιωτικής Υγείας.

Οι κλινικάρχες  πληρώνονται αδρά για την ενοικίαση των ΜΕΘ  τους στο κράτος. Κάνουν ακριβά τεστ για τον ιό, σε όσους μπορούν να πληρώσουν.

Με ΠΝΠ τα ιδιωτικά θεραπευτήρια θα αποζημιωθούν με 30 εκατομμύρια ευρώ για τα τεστ που έχουν κάνει. Με αυτά τα λεφτά το δημόσιο θα έκανε δεκαπλάσια τεστ.

Η κυβέρνηση αποφάσισε να πληρώνει ο ΕΟΠΥ διπλάσια ημερήσια αποζημίωση – από 800 στα 1.600  ευρώ -στους κλινικάρχες που θα διαθέσουν κρεβάτια ΜΕΘ στις κλινικές τους.

Ας μου επιτραπεί για το τέλος μια προσωπική αναφορά. Κανείς άλλος -από το χώρο της Δημοκρατικής Παράταξης- δεν έχει επικρίνει όσο εγώ τον Πολάκη. Για το ύφος της δημοσίας παρουσίας του, τον αγοραίο λόγο του και τις καταχρηστικές παρεμβάσεις του.  Αλλά αυτή την περίοδο μακάρι η αντιπολίτευση να είχε πολλούς Πολάκηδες.

Όποια γνώμη και αν έχει κανείς για τον άνδρα, δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι όσα λέει είναι αλήθεια. Και ό,τι λέει είναι υπέρ του δημόσιου συμφέροντος και συνεπώς συμβάλλει στην αντιμετώπιση του προβλήματος.