Γράφει ο Λάνσελοτ
Πάντοτε αναρωτιόμουν τι θα έπρεπε να κάνει κάποιος για να δολοφονήσει την Κυβερνώσα Αριστερά.
Σε ποιες δυνάμεις θα έπρεπε να απευθυνθεί;
Με ποιο σχέδιο και σκοπό;
Δεν χρειάστηκε να ψάξω σε περισπούδαστα άρθρα μετανεωτερικών ψυχαναλυτών της πολιτικής (κερδοσκόπων και τσαρλατάνων της επιστήμης). Ήρθε η ίδια η ζωή, η διάσπαση και η ρητορική της και μου έλυσαν την απορία. Οι επίδοξοι κρατούσαν «υπέρυθρα πολιτικά αεροβόλα».
Ο Τσίπρας άντεξε την πίεση που του άσκησε (θα συνεχίσει άραγε;) αυτό το μίγμα από αλλοδαπούς διανοούμενους του αζημίωτου, αριστεροπροφήτες των δίκοπων ή δίβουλων χρησμών, υποστηρικτές της εθνικής αναδελφοσύνης που καλλιέργησαν το όραμα της αυταπάτης, της αναλώσιμης ψευδοευδαιμονίας του αριστερού οράματος «όλα μπορεί να γίνουν (από μόνα τους;) αν ο λαός ψηφίσει αντιμνημονιακά».
Χαϊδέψανε τους φόβους μιας έτσι και αλλιώς αντιμεταρρυθμιστικής κοινωνίας τάζοντας επιστροφή στα παλαιά αμέριμνα χρόνια της «αθωότητας»(;). Κανείς από αυτούς δεν φαίνεται να σκέπτεται μακροπολιτικά και σε βάθος. Παπαγαλίζουν εύκολα συνθήματα μιας χρήσης, φανατίζουν και φανατίζονται, θέτουν διαχωριστικές γραμμές σε όλους. Αυτοί στην πραγματικότητα δεν εχθρεύονται τον λιγότερο αριστερό ΣΥΡΙΖΑ αλλά τον ΣΥΡΙΖΑ που υιοθετεί τη θεσμική δημοκρατική λειτουργία. Τη Δημοκρατία μισούν (άρα ευθέως το λαό) και όχι τις όποιες «αποκλίσεις» από διακηρύξεις και τσιτάτα.
Είχαν ελπίσει «να πάρουν στα χέρια τους» την υπόθεση της αριστερίστικης διακυβέρνησης της χώρας, της οριστικής «απαλλοτρίωσης» των ενόπλων δυνάμεων και των σωμάτων ασφαλείας, την υποδούλωση της Δικαιοσύνης, τον έλεγχο των αενάως κατειλημμένων Πανεπιστημίων, την αναγνώριση μιας Αλήθειας, μιας Σκέψης, μιας Πράξης.
Κάποιοι, κυρίως δημοσιογράφοι, θεωρούν ότι «εκπροσωπούν» το πραγματικά συμφέρον του λαού (ποιος άραγε τους νομιμοποιεί γι΄αυτή την αυθάδη αλαζονεία;)και δίνουν μαθήματα δημοκρατίας και αριστεροσύνης στους «ρεφορμιστές». Την ηθική ανωτερότητα της Αριστεράς την εκφράζουν οι έμμισθες αριστερίστικες γραφίδες; Έλεος.
Κενός λόγος σε κενά αυτιά πιστών ενός κενού περιεχομένου φανατισμού.
Η συνταγή του ολοκληρωτισμού των πολιτικών ultras, σερβιρισμένος σε εύπεπτες δόσεις περί συνέπειας, αγωνιστικότητας, αντικομφορμισμού.
Η Αριστερά (της ρεβάνς) που αμφισβητεί ή επιχειρεί να αναιρέσει την Αριστερά (της συμφιλιωτικής διακυβέρνησης) κατέληξε σε ενδοσυντροφικό πόλεμο θέσεων και προθέσεων, αλλά ο λαός αποφάσισε.
Ελπίζω να έκλεισε οριστικά για τον ΣΥΡΙΖΑ η πόρτα της «αριστερίστικης (αντ)επίθεσης».
Αν όχι, τότε ο Τσίπρας θα αναγκαστεί να προβεί και σε δεύτερη αυτοκάθαρση, ανθρώπων που βρίσκονται πολύ κοντά του (γιατί τα «έσω-σταγονίδια» εξακολουθούν να επηρεάζουν και να μολύνουν την Κυβερνώσα Αριστερά).