Του Τάκη Ψαρίδη
Πάλι στην πρώτη γραμμή οι ακροκεντρώοι «θεωρητικοί» που πλέον έχουν καταντήσει γραφικοί. Χαρακτηρίζουν ως «λαϊκά δικαστήρια» το αυθόρμητο κίνημα διαμαρτυρίας κατά της απελευθέρωσης του Λιγνάδη και κατακεραυνώνουν το «κοινό περί δικαίου αίσθημα» που δήθεν παρεμβαίνει στην Δικαιοσύνη και οδηγεί στον ολοκληρωτισμό..
Βέβαια κανείς σοβαρός δημοκράτης, ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης, δεν θέλει να δικάζει το «κοινό περί δικαίου αίσθημα» αντί της Δικαιοσύνης. Αυτό είναι ένα επικοινωνιακό αφήγημα για να συκοφαντηθεί το κίνημα διαμαρτυρίας και να στηριχθεί ο «άριστος» φίλος του Μαξίμου που καταδικάστηκε πρωτοδίκως για βιασμό ανηλίκων αγοριών.
Το γεγονός όμως ότι χαρακτηρίζουν ως «λαϊκά δικαστήρια» την κοινωνική άποψη και διαμαρτυρία, δεν είναι απλώς ένας λόγος καθαρά διχαστικός και εμφυλιοπολεμικός.
Απαιτούν από την κοινωνία να μην κρίνει τις δικαστικές αποφάσεις, να σιωπά παθητικά και να ζητά την άδεια των «αρίστων» για να έχει άποψη για την δικαιοσύνη και τις αποφάσεις της στη χώρα μας.
Αν αυτό δεν είναι ένας ιδιότυπος ολοκληρωτισμός μητσοτακικού τύπου, τότε τι είναι; Πάντως δημοκρατία και φιλελευθερισμός δεν είναι…