Toυ Γιάννη Πανούση
Ο καθείς κι ο ρόλος του
Σελίν,Ταξίδι στην άκρη της νύχτας
Το ότι μέσα στην Ιστορία,την Πολιτική,την κοινωνία,την επιστήμη συναντάς ανθρώπους κι ‘ανθρωπάκια’ είναι συνηθισμένο και δεν εκπλήσσει κανένα.Αρκεί να μπορείς να τους ξε-χωρίσεις και να μην κάνεις το λάθος να πιστέψεις ότι τα ‘ανθρωπάκια’ μπορεί κάποτε να λειτουργήσουν σαν ειλικρινείς,έντιμοι,’καθαροί’ άνθρωποι.
Eίναι επίσης γνωστό ότι οι πολιτικοί δεν τα πάνε καλά με την κριτική των πράξεων ή των παραλείψεών τους.Υπάρχει όμως και μία κατηγορία πολιτικών,οι οποίοι αντί ν’απαντήσουν[ακόμα και στην περίπτωση κακόπιστης κριτικής],επιτίθενται στον ασκούντα την κριτική[επιστήμονα,πολιτικό,δημοσιογράφο],αναζητώντας κρυμμένα κίνητρα και ύποπτες συναλλαγές.Αυτοί οι πολιτικοί,οι οποίοι υποτίθεται ότι εκφράζουν κι εκπροσωπούν το δημόσιο ήθος[sic], αποτελούν το χείριστο παράδειγμα πολιτικής συμπεριφοράς[ιδίως για τους νέους]και συμβάλλουν στη περαιτέρω απαξίωση της ίδιας της πολιτικής.
Για να μη υπάρχει παρεξήγηση στα ‘πολιτικά ανθρωπάκια’ κατατάσσω τους ανθρωπολογικούς τύπους της εξουσίας, οι οποίοι έχουν ενδυθεί και παίζουν ρόλους που τους υπερβαίνουν[πολιτικά,κοινωνικά,αισθητικά] και τους οποίους βέβαια τους προδίδουν ελλείψει γνώσης και ήθους.
Το πρόβλημα δεν είναι το ‘πότε’ και το ‘πως’ γεννιώνται ή κατασκευάζονται αυτά τα ‘πολιτικά ανθρωπάκια’ αλλά το ‘για ποιόν λόγο’ τα κόμματα και γενικότερα το πολιτικό σύστημα τα υιοθετεί και τα χρησιμοποιεί.Ποιό ακριβώς πρότυπο προωθούν τέτοιες καρικατούρες:τον υστερικό οπαδό του Τίποτα;τον προσποιητή της [ανύπαρκτης] βαθιάς πίστης σε Μεγάλα Αφηγήματα;το φανατικό πολεμάρχη μιάς μεταδοτικής φρενίτιδας της αέναης εκδίκησης;τον εξ-υπηρετούντα ,κατά περίσταση και συγκυρία ,τον κάθε ηγέτη και την κάθε Αυλή;
Δεν είμαι σε θέση ν’απαντήσω.
Κάποιος όμως υπεύθυνος οφείλει κάποτε να δώσει επιτέλους μία ειλικρινή απάντηση γιατί πρέπει ν’αναζητήσουμε στον πολιτικο-νομικό εκδικητισμό κατά παντός διαφωνούντος όπλα για την ιδεολογική αντιπαράθεση[εντός /εκτός κομματικών διεργασιών] εν έτει 2022.Καιρός άλλωστε είναι τ’ανθρωπάκια της παραπολιτικής ν’αφήσουν τη θέση τους στους ανθρώπους της πολιτικής,εκτός και εάν έχουν αναλάβει, απευθείας από τα Ιερατεία του ηθικού πλεονεκτήματος[sic], ‘ειδικούς ρόλους’εξόντωσης των εκφραστών της ελευθερίας του λόγου και της έκφρασης σε δημοκρατικές χώρες.
Σε κάθε περίπτωση ανάμεσα στο Ανοικτό Παράθυρο και στις Κλειστές Πόρτες κάθε δημοκράτης/προοδευτικός /αριστερός οφείλει να υπερασπίζεται το πρώτο.
ΥΓ.Επειδή αναφερθήκαμε σε ρόλους καλά θα είναι να πάψουμε να συγχέουμε τραγωδίες με κωμωδίες και πρόσωπα με προσωπεία.Όπως ορθά επισημαίνει ο Ηλίας Κανέλλης[Νέα 15/2/22]οι ιδεοληπτικές φαντασιώσεις και ο κομματικός βολονταρισμός έχουν ως όριο τον πολιτισμό,τους θεσμούς και την ευθύνη του πολιτικού λόγου
ΥΓ2. Απαράβατος κανόνας:φίλοι των πολιτικών είναι όσοι τους ασκούν κριτική για να διορθώσουν τα λάθη τους.Οι άλλοι είναι απλώς αυλοκόλακες ή μαυροκόρακες.