Πολιτική αναγέννηση με κέντρο βάρους τον πολίτη

Άρθρο- παρέμβαση του Γιάννη Σγουρού

Με το ένα σκάνδαλο να διαδέχεται το άλλο η πολιτική κρίση που άλλοτε σήμαινε και οικονομική κρίση, καθώς το πελατειακό κράτος οδήγησε στην χρεοκοπία, γίνεται πια φανερό πως ζούμε μια κοινωνική κρίση. Τα κυρίαρχα συναισθήματα των πολιτών είναι απογοήτευση, οργή, απελπισία. Τα πολιτικά κόμματα δεν εμπνέουν εμπιστοσύνη στους πολίτες καθώς η πολιτική αντικαθίσταται από την επικοινωνία και ασκείται με όρους διαφήμισης.
Κι όμως η χρεοκοπία της χώρας θάπρεπε να γίνει ένα μάθημα για το πολιτικό σύστημα πως κάποτε θα πρέπει να υπάρξει ένα εθνικό σχέδιο για την οικονομική ανασυγκρότηση που να μην έχει στόχο τις εκλογές και να μην αντιμετωπίζει τους πολίτες ως πελάτες.

Η κυβέρνηση αποδεικνύεται ανεπαρκής και οδηγεί την πλειονότητα της κοινωνίας στη φτωχοποίηση. Τώρα πεινάνε και κρυώνουν κι όσοι εργάζονται με πτυχιούχους να εργάζονται για 400 ευρώ με νέους να είναι στην ανεργία και το χειρότερο από όλα να έρχεται μια ακόμα γενιά που δεν ελπίζει καθόλου.

H αντιπολίτευση είναι το ίδιο ανεπαρκής και το πολιτικό σύστημα οδηγεί τους πολίτες σε αποχή με το “κόμμα της αποχής” να είναι πρώτο. Η κοινωνία αποσυντίθεται, ηεμπιστοσύνη των πολιτών δοκιμάζεται και με το σκάνδαλο της Κιβωτού δοκιμάζεται και η κοινωνική αλληλεγγύη.

Οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι. Τα πολιτικά κόμματα κρύβουν τα σκουπίδια τους κάτω από το χαλί – με τη συνδρομή του μιντιακού συστήματος. 
Πάνω από ένα εκατομμύριο πολίτες τα τελευταία χρόνια απομακρύνθηκαν από τις κάλπες. Το εθνικό χρέος που αυξάνεται σημαίνει πως κλέβουμε πάλι από τις επόμενες γενιές.

Η επιστροφή στην κανονικότητα μετά την κρίση με παλιές πολιτικές πελατειακού κράτους και κομμάτων “σωτήρων” είναι απλώς ο δρόμος για την επόμενη κρίση. Το κεντρικό κράτος έχει αποτύχει.

Δυστυχώς μαζί με αυτό η μεγαλύτερη Περιφέρεια της χώρας συναγωνίζεται την κυβέρνηση σε πελατειακές σχέσεις με τους ψηφοφόρους και σκάνδαλα όπως αυτό που προέκυψε με την απάτη με την έκδοση διπλωμάτων οδήγησης. Τίποτα δεν έχει αλλάξει σ΄αυτή τη χώρα μετά από τόσα χρόνια αγώνων για ένα κράτος δικαίου. 

Το γνωστό «κατόπιν ενεργειών μου…»

Ο κύριος Πατούλης, αφού διέλυσε τις Υπηρεσίες, αφού τίναξε τον προϋπολογισμό της Περιφέρειας Αττικής στον αέρα, αφού υποβάθμισε το Περιφερειακό Συμβούλιο και την Οικονομική Επιτροπή, ήρθε να μας ενημερώσει ότι θα δείξει «μηδενική ανοχή» στη διαφθορά. Όσο και να το φωνάζει όμως, η δική του «ενοχή» είναι  αυταπόδεικτη. Με πράξεις και παραλείψεις έχει καταφέρει να διαλύσει τη μεγαλύτερη Περιφέρεια της χώρας.

Άφησε τις Υπηρεσίες ανεξέλεγκτες για να ασχολείται μόνο με τις δικές του δημόσιες σχέσεις και διευθετήσεις. Δεν έκανε τίποτα όλα αυτά τα χρόνια για να περιορίσει φαινόμενα διαφθοράς όπου υπήρχαν. Δε μπήκε καν στον κόπο να ζητήσει την παραίτηση του αρμοδίου Αντιπεριφερειάρχη Μεταφορών. Για τα μάτια του κόσμου έβγαλε ένα δελτίο τύπου να μας ενημερώσει ότι «με προσωπική του εντολή»  κινήθηκε η πειθαρχική διαδικασία. Σαν φιγούρα παλιάς ελληνικής ταινίας μας επαναλαμβάνει το γνωστό «κατόπιν ενεργειών μου…». 

Κάποιοι δεν έχουν αντιληφθεί ποιος ακριβώς είναι ο ρόλος του θεσμού της αιρετής Περιφέρειας και ποια είναι η σημασία του για τη βελτίωση της ποιότητας ζωής των συμπολιτών μας. 
Οι αιρετές Περιφέρειες που δημιουργήθηκαν μετά τον Καλλικράτηείναι οργανισμοί με αναπτυξιακά χαρακτηριστικά και έχουν συγκεκριμένο εύρος αρμοδιοτήτων.  Η σημερινή και η προηγούμενη διοίκηση έχουν απεμπολήσει πλήρως αυτά τα χαρακτηριστικά και έχουν μετατρέψει την Περιφέρεια σε πεδίο εξυπηρέτησης μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων, φιλοδοξιών και δημιουργίας πελατειακών εξαρτήσεων.

Η αναγέννηση της χώρας και η τοπική αυτοδιοίκηση

Η τοπική αυτοδιοίκηση αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα βρίσκεται σε ένα τέλμα. Η μεταρρυθμιστική προσπάθεια, αποτέλεσμα διαπαραταξιακής συνεργασίας, αιρετών από όλα τα κόμματα, όχι μόνο σταμάτησε στον Καλλικράτη αλλά ουσιαστικά έκτοτε γίνονται διαρκώς πισωγυρίσματα. Η λογική της μεταρρύθμισης του Καλλικράτη ήταν το κέντρο βάρους άσκησης αρμοδιοτήτων να μεταβιβαστεί στην τοπική αυτοδιοίκηση και το κράτος να διατηρήσει επιτελικό ρόλο, ως στρατηγείο με στόχο να ευθυγραμμιστούμε με τη λειτουργία των αυτοδιοικητικών αρχών στην Ευρώπη και την αρχή της πολυεπίπεδης διακυβέρνησης.

Σήμερα ο σχεδιασμός αυτός έχει μπει για τα καλά στο συρτάρι και η αυτοδιοίκηση έχει υποκύψει πλήρως στα κομματικά κελεύσματα, πλην ορισμένων φωτεινών εξαιρέσεων, γεγονός που έχει άμεσο αντίκτυπο στον πολίτη, αφού γεμίσαμε από yes men και δεν υπάρχει κανένα ανάχωμα και φρένο στις πολιτικές της κεντρικής διοίκησης.  

Κι όμως. Αν υπάρχει μια ελπίδα για την αναγέννηση πρώτα της πολιτικής κι ύστερα της κοινωνίας αυτή βρίσκεται σε μια ανεξάρτητη και πραγματική αυτοδιοίκηση που βρίσκεται στον τόπο των προβλημάτων στη γειτονιά και το σπίτι που δοκιμάζονται αυτές τις μέρες. Κοντά στις γυναίκες, τους νέους και τα παιδιά που είναι τα μεγαλύτερα θύματα αυτής της πολύπλευρης κρίσης.

Αν θέλουμε να βγούμε από την λάσπη και να κοιτάξουμε ξανά ψηλά θα πρέπει να επαναθεμελιώσουμε την ελληνική δημοκρατία που έχει σαν βασικό κύτταρο την τοπική αυτοδιοίκηση. Να δώσουμε δηλαδή πόρους και εξουσίες στους δήμους και τις περιφέρειες, δηλαδή στον ίδιο τον πολίτη.

Απο κει θα ξεκινήσει μια εθνική αναγέννηση με βασικό στόχο να δώσει ελπίδα στους νέους και να προστατεύσει την οικογένεια, τις μητέρες και τα παιδιά. Μια πολιτική αναγέννηση που θα πρέπει να έχει κέντρο βάρους όχι τα κόμματα, αλλά την κοινωνία και τον πολίτη.

ΑΠΟ ΤΗN VOICE