Του Ιωάννη Δαμίγου
Πώς να μην είναι εχθρός ο πολιτισμός; Πώς να μην είναι αποδιοπομπαία η τέχνη; Για να επικρατεί ετσιθελικά το αγοραίο θέαμα της τηλεοπτικής και πολιτικής κατάντιας, μέσω της αποχαύνωσης της ψυχικής και σωματικής εκπόρνευσης μιας κοινωνίας. Ξαφνικοί και παντελώς άγνωστοι και αγράμματοι τύποι να διαφεντεύουν την τηλεοπτική “ψυχαγωγία” απαίδευτου κοινού.
Ατάλαντοι τυχοδιώκτες, να υποστηρίζονται από καναλάρχες, να έχουν στην κατοχή τους δεκάδες σκοτεινές εταιρείες, απλήρωτους εργαζόμενους και μάλιστα να κερδίζουν από αυτούς δεκάδες χιλιάδες ευρώ μέσω επιδοτήσεων, ακόμα και δεκάδες εκατομμύρια “επιχειρησιακά” δάνεια.
Τιποτένιοι, να παράγουν το τίποτα, να παρουσιάζουν το τίποτα, να έχουν αποκτήσει περιουσία από το τίποτα, να μην αποδίδουν φόρους και να εμφανίζονται και ως επιτυχημένοι εργοδότες! Να αλωνίζουν τους τηλεοπτικούς δέκτες, με πολύωρες “ψυχαγωγικές” εκπομπές χειρίστης ποιότητας, στην καλύτερη των περιπτώσεων, προσφέροντας έτσι την μέγιστη και πολύτιμη υπηρεσία στην κυβέρνηση, αυτήν της αλλοτρίωσης της κοινής γνώμης.
Τηλεπερσόνες εμφανιζόμενοι και επικουρούμενοι από το “σύστημα”, με πολυπλόκαμα δίκτυα ελέγχου της show biz, να κατηγορούνται για απάτη σε βάρος του δημοσίου, φοροδιαφυγή, φορολογική απάτη, εγκληματική οργάνωση και ξέπλυμα μαύρου χρήματος! Αυτά τα φερέφωνα της μαφίας και των εμπόρων ναρκωτικών, να παρουσιάζονται ως showman, απευθυνόμενα σε νεανικό κοινό! Να εισβάλλουν σε σπίτια, μέσα από οθόνες, να ποδοπατούν συνειδήσεις και να παρασύρουν ανήλικες ψυχές σε κυνήγι ψευδαισθήσεων και εκμετάλλευσης.
Ναι, αυτοί οι ποταποί “πλάστες”, με την αιγίδα βεβαίως των μεγάλων συμφερόντων, προσφέρονται ως επιτυχημένα πρότυπα, ¨κριτές” και “διαμορφωτές” μέρους της νεολαίας, που στοιβάζεται σε ουρές για παρουσία σε ευτελείς διαγωνισμούς. Η πολιτική και τηλεοπτική μπόχα, σε αγαστή συνεργασία. Η κολεγιά των απατεώνων σε απόλυτη κυριαρχία. Το πολιτικό και τηλεοπτικό γκέτο, που συμβάλλει στην αποκορύφωση της παρακμής μιας χώρας.