Του Ιωάννη Δαμίγου
Η απογοήτευση της άγνωστης αναμονής, η συνήθεια της απραξίας και η αποδοχή των πραγμάτων σαν μοιραίο και μη αναστρέψιμο γεγονός, συνιστά την πτώση του όποιου σχετικού ηθικού υπάρχει ακόμη, στην τάξη των αριστερών. Η έλλειψη δράσης λειτουργεί σαν χειμερία νάρκη. Λόγια, αναφορές, ξανά λόγια, ξανά αναφορές, στο πριν σε σχέση και σύγκριση με το τώρα, μα για το αύριο….σιωπή και αοριστία. Η κούραση και η αποδοχή, σε συνδυασμό με την αγωνία της ανακάλυψης (ξανά) μιας νέας ταυτότητας, περίπου αριστεράς, με λίγο από ακροκέντρο και λίγο κεντροαριστερά, έχει μπερδέψει δικαιολογημένα τους ψηφοφόρους. Και αποτελεί την πιο επικίνδυνη πειραματική συνταγή στην πιο αποφασιστική στιγμή για το μέλλον.
Μετά την τελευταία “μεταγραφή” (πίκρα!), τι άλλο άραγε να εκπλήξει; Να περιμένω τα ονόματα των επιστημόνων, όπως αναγγέλθηκε και να αιφνιδιαστώ με την προσχώρηση της κυρίας Λινού (λέω τώρα), της χριστιανής που μεταλαμβάνει τις Κυριακές; ( Κι άλλη πίκρα!).Που έγινε καθημερινή συνομιλήτρια στον σταθμό; (Πολλές πίκρες!).Παρατηρητές όλοι οι υπόλοιποι στο φαγοπότι, έχει εξαφανιστεί όλο το ψαχνό, φαγώθηκε και το μεδούλι και έμειναν σκέτα κόκκαλα! Μας έμειναν κόκκαλα και….σταυροί, από τα χιλιάδες θύματα της πανδημίας, που έχει περισσότερη ένταση στον τόπο μας, από οπουδήποτε αλλού στην Ευρώπη! Άντε να είμαστε η δεύτερη χειρότερη χώρα, με νεκρούς, στην Ευρώπη.
Και ζούμε τέτοιο παραμύθι, που εμφανίζονται να περνούν όλοι καλά, μέσα στην τρελή χαρά, με τις φρικοπουτάνες και τους κλαρινογαμπρούς στα τηλεπορνεία, με τους αρνητές εμβολίων, με τους παλαιημερολογίτες και τις περικεφαλαίες τους. Ένας αχταρμάς παρακμής και φρίκης, με νεοεισερχόμενη πολύχρωμη κακαρίζουσα ιατρό (;) και επιστήμονα (;), στα πρωινάδικα, να νομίζεις πως πρόκειται για νέο τηλεπαιχνίδι, διαγωνισμού επιστημονικής ευτέλειας και ανοησίας. Πια κατάντια!
Και η αριστερά να νοιώθει σαν ερωτευμένη με λάθος άνθρωπο, που με το πέρας του χρόνου, αρχίζει να δέχεται τις πρώτες απειλές, να απομονώνεται χωρίς συγγενείς χώρους, να εισπράττει τις πρώτες γροθιές κλεισμένη στο σπίτι και να οδεύει προς το αναπόφευκτο τέλος, μαχαιρωμένη μέχρι θανάτου, στον …ύπνο της.
Πολιτικοκτονία. Και να σου φορτώνει ο δολοφόνος και το φταίξιμο. Είτε για τα ρούχα που φόραγες, είτε για την πολιτική σου! Και να συνεχίζει να σε βρίζει δημοσίως, να σε κακοποιεί, παρόλο που πια είσαι αξιωματική αντιπολίτευση!Φτάνεις δε στο σημείο, να σε προσβάλει το σύνδρομο της Στοκχόλμης. Όταν γευματίζεις με τον θύτη σου και τον αποκαλείς έντιμο (Μέρκελ), τότε κάτι δεν πάει καλά με…. εμένα (Η μεγαλύτερη πίκρα!).
Νόμιζα πως έχω να κάνω με λειτούργημα και όχι με δουλειά, ο ανόητος! Γιατί στην δουλειά όλα επιτρέπονται, αλλά όχι στο λειτούργημα! Όπου δουλειά, βάλε κατεστημένο, να έρθει πιο…πολιτικά correct.Όταν βρείτε την ταυτότητά σας, βάλτε μια φωνή, κάπου εδώ τριγύρω θα είμαι, ψάχνοντας και εγώ την παλιά μου, την νέα μου, όποια ταυτότητα βρώ τέλος πάντων. Μα κυρίως υπάρχει έντονη και ανησυχητική ανάγκη για….. μπούσουλα. Αλήθεια, αρχίζω να θυμώνω και να κουράζομαι…με εμένα! Θα με εκπλήξω!