Του Γ. Λακόπουλου
Μπορεί να είναι εθισμός: έξεστι Κλαζομενίοις ασχημονείν. Μπορεί να είναι δημοσιογραφική ανευθυνότητα που οδηγεί σε ισοπέδωση θεσμούς που εκφράζουν την ενότητα του λαού και του έθνους. Μπορεί να είναι ένδειξη ότι κάποιοι πήραν το μήνυμα για τις προθέσεις του Πρωθυπουργού και επιχειρούν να τον εκβιάσουν για να επιβάλλουν πρόσωπο της αρεσκείας τους στο ανώτατο πολιτειακό αξίωμα. Μπορεί είναι όλα μαζί και κάποια ακόμη.
Σε κάθε περίπτωση το νέο κύμα επιθέσεων στον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, κυρίως από συγκεκριμένο εκδοτικό κέντρο, υπερβαίνει τα όρια της πολιτικής, της δημοσιογραφίας και της κοινής λογικής.
Σε μια προηγουμένη περίοδο ο Προκόπης Παυλόπουλος βάλλονταν επειδή δεν δημιουργούσε… συνταγματική κρίση, αποπέμποντας νόμους της εκλεγμένης κυβέρνησης. Μέχρι και παραίτηση του ζητούσαν ορισμένοι για “να φύγει ο Τσίπρας”.
Επικαλούνταν δηλαδή την παλιά κομματική του προέλευση και την ίδια στιγμή έστηναν ένα παραμύθι και για το αντίθετο: ότι ανήκει στην ομάδα των Καραμανλικών που δουλεύουν για τον Τσίπρα.
Όταν οι εξελίξεις γελοιοποίησαν αυτούς τους ισχυρισμούς σταμάτησαν για λίγο. Αλλά τώρα επανέρχονται με νέο κύμα ανοίκειων χτυπημάτων. Ούτε λίγο ούτε πολύ επιχειρούν να συνδέσουν τον ρυθμιστή του πολιτεύματος με τη “σκευωρία’ που πλασάρουν για το σκάνδαλο Νοβάρτις -στη θέση του σκανδάλου Νοβάρτις.
Για λίγες σταγόνες δημοσιότητας, η τελειωμένη Κωνσταντοπούλου -που ζει χωρίς εισόδημα, κατά το πόθεν έσχες της- επέστρεψε στην παραφροσύνη της περιόδου που εξευτέλιζε τη Βουλή των Ελλήνων ως πρόεδρος και είπε ότι τη συγκεκριμένη “πλεκτάνη” έστησαν ο Τσίπρας με τον Παυλόπουλο ως εντολείς του Παπαγγελόπουλου.
Ποιος άλλος θα μπορούσε να επιχειρήσει τόσο αναίσχυντα και τυχοδιωκτικά εμπλοκή του Προέδρου επειδή πριν από δέκα χρόνια που ήταν υπουργός είχε τοποθετηθεί στην ΕΥΠ για ένα τρίμηνο -14 Ιουλίου μέχρι 13 Οκτωβρίου 2009- ο Δημ. Παπαγγελόπουλος;
Κανείς δεν παίρνει στα σοβαρά μια αποσυνάγωγη πρώην σαν τη Ζωή. Εκτός από τον κρατικό προϋπολογισμό βεβαίως που της πληρώνει, από τους φόρους των πολιτών, γραφείο, γραμματειακή υποστήριξη και ασφάλεια.
Ωστόσο δεν είναι καλό σημάδι ότι κάποιοι ρίχνουν “τα άγια τοις κυσί” -τους πολιτειακούς θεσμούς- με ελεεινή ρητορική.
Ο Παυλόπουλος είναι κατά γενική παραδοχή εξαιρετικός πρόεδρος, τήρησε με ευλάβεια του Σύνταγμα και έπαιξε τον ρόλο του όταν χρειάσθηκε με αποτελεσματικό τρόπο- κατά διεθνή αναγνώριση. Έχει ευρεία αποδοχή στην κοινωνία, στο πρώην κόμμα του και στην αντιπολίτευση και δεν έχει προκύψει ως τώρα κανένας καλύτερος, ώστε να μην δικαιούται δεύτερη θητεία.
Η ανάδειξη του στην προεδρία της Δημοκρατίας το 2015, ήταν τέταρτη επιλογή του Αλέξη Τσίπρα -που σωστά δεν αξιοποίησε το δώρο του έκανε ο Σαμαράς να προτείνει για Πρόεδρο ακόμη και το ξάδελφό του και αναζήτησε κάποιον από τη συντηρητική παράταξη. Είχαν προηγηθεί ο Κ. Καραμανλής, ο Π. Μολυβιάτης, και ο Δημ. Αβραμόπουλος. Και μόνο βαλτοί ή ανόητοι θα μπορούσαν να μιλήσουν για όσμωση Παυλόπουλου με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Οι σχέσεις του με τον Πρωθυπουργό ήταν θεσμικά επιβεβλημένες και πολιτικά άψογες, όπως είναι και με τον σημερινό Πρωθυπουργό, τα πολιτικά κόμματα και τους εκπροσώπους της κοινωνίας.
Η υπερψήφιση του από τη συντριπτική πλειοψηφία της Βουλής- που θα επαναληφθεί προφανώς αν είναι υποψήφιος- αυτομάτως ήταν και για τον ίδιο τομή με το κομματικό παρελθόν του. 
Το αν ήταν καλός ή κακός υπουργός της ΝΔ μπήκε στο ράφι και δεν υπεισέρχεται με κανέναν τρόπο στο πολιτειακό του αξίωμα. Άλλωστε ο υποδειγματικός τρόπος άσκησης των καθηκόντων του αποστόμωσε όσους είχαν εκστρατεύσει εναντίον του.
Ότι από μια συγκεκριμένη μιντιακή εστία οργανώνεται εκ νέου μια συκοφαντική εκστρατεία, με αθέμιτα μέσα και αντίστοιχες επιδιώξεις, συνιστά πλήγμα για το Πολίτευμα και η ανοχή της δείχνει τριτοκοσμική υστέρηση.
Σε όλες τις κοινοβουλευτικής δημοκρατίες ο αρχηγός του κράτους προστατεύεται από τα ΜΜΕ, τις πολιτικές δυνάμεις και τους πολίτες. Στην Ελλάδα ένα ασύδοτο σύστημα στήνει ένα ελεεινό σκηνικό ανωμαλίας για να εξυπηρετήσει ανίερους στόχους.
Πρωτίστως τα δυο μεγάλα κόμματα της χώρας, η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ που ανέδειξαν τον σημερινό πρόεδρο, οφείλουν να φράξουν αυτόν το δρόμο.
Για λόγους αρχής, ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει να σπεύσουν στην κατοχύρωση της αυτονομίας της πολιτικής και τη θεσμική θωράκιση του Πολιτεύματος, στηρίζοντας τον ρυθμιστή του.
Ειδικά ο Πρωθυπουργός, για τον οποίο είναι ορατά τα σημάδια ότι μετά τον Τσίπρα και τον Παυλόπουλο το ίδιο σύστημα θα βάλει στο σημάδι τον ίδιο- αν δεν το κάνει ήδη.
