Πόσους Πρωθυπουργούς χωράει η Δημοκρατία μας;

Του Γιάννη Πανούση

Η υστερία είναι καρφιτσωμένη στο πέτο αυτής της δύσκολης πόλης”

Στ.Σταυρόπουλος, Πιο νύχτα δεν γίνεται. 

Η πρώτη ευκαιρία χάθηκε το 1830 όταν ιδρύθηκε το ελληνικό Κράτος, το οποίο στην ουσία ήταν ομοσπονδία από βιλαέτια και καπετανάτα [Υδραίων, Πελοποννησίων, Ρουμελιωτών κλπ].

Η δεύτερη ευκαιρία χάθηκε το 1974 όταν στη Μεταπολίτευση έγινε ανεκτό να συνεχιστεί η συνύπαρξη στο ίδιο Κράτος [;] διαφόρων κρατιδίων, του τύπου :το κρατίδιο των πολιτικών, το κρατίδιο των πανεπιστημιακών, το κρατίδιο των δικαστών κλπ. Κάθε κρατίδιο είχε και έχει τους δικούς του νόμους με αποτέλεσμα να μην υπάρχει και να μην εφαρμόζεται ένας ενιαίος νόμος σε όλη τη χώρα και επί παντός.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά;

Επειδή βρίσκω θεσμικά και πολιτικά απαράδεκτο μία περιοχή της Ελλάδας, εν προκειμένω η Θεσσαλονίκη, ν’αυτοκηρύσσεται αυτόνομη και να κηρύσσει τον Πρωθυπουργό [τον όποιον Πρωθυπουργό] persona non grata [ανεπιθύμητο πρόσωπο], δίνοντας την εντύπωση ότι σε ορισμένες περιοχές επικρατεί άλλος νόμος και με άλλον Κυβερνήτη που επιτρέπει τέτοιες ενέργειες.

Αντιλαμβάνομαι το θυμό για το Σκοπιανό, δεν συμφωνώ με τον συμψηφισμό της βίας για τα έκτροπα της περιόδου 2012-14, αλλά σε κάθε περίπτωση σε αυτή τη χώρα έχουμε πληρώσει ακριβά τους διχασμούς Νότου/Βορρά, Δεξιάς/Αριστεράς κλπ.

Μήπως πρέπει να ξαναδούν ΆΠΑΝΤΕΣ το θέμα πιο ψύχραιμα;

Υγ.’’Κακή αρρώστια σάπισε Πατρίδα τους μαστούς σου’’

[Χρ. Μπράβος, ’Αρρωστη μάνα]

 

ΑΠΟ ΤΟ ΤVXS