Του Δημήτρη Πολιτάκη
Μέχρι και πολύ πρόσφατα, φαινόταν να υπάρχει μια κοινή αίσθηση του μέτρου που εμπόδιζε ακόμα και τους πιο ένθερμους υποστηρικτές των δικαιωμάτων του Ισραήλ στην περιοχή να ταυτιστούν απολύτως με τις πολιτικές του, χωρίς να κινδυνεύουν να εγκληθούν για «αντισημιτισμό»
ΓΕΝΝΗΘΗΚΑΜΕ ΜΕ ΤΟ «μεσανατολικό» και πιθανότατα θα πεθάνουμε πριν επιλυθεί. Αυτό είναι ένα γεγονός με το οποίο κάθε γενιά συμφιλιώνεται αργά ή γρήγορα, όπως συμφιλιώνεται (σηκώνοντας τα χέρια ψηλά) και με τις πολυσύνθετες παραμέτρους της αέναης και αιματηρής διαμάχης ανάμεσα στο Ισραήλ και τους Παλαιστίνιους στα κατεχόμενα από τους πρώτους εδάφη. Υποστηρικτές έβρισκαν ανέκαθεν και οι μεν και οι δε ανάμεσα στο ευρύ κοινό, ασχέτως του πόσο ενημερωμένοι μπορεί να ήταν αυτοί για την πραγματική κατάσταση που επικρατεί εκεί. Πάντα όμως φαινόταν να υπάρχει μια κοινή αίσθηση του μέτρου (και της χαοτικά ασύμμετρης ισχύος μεταξύ των αντιμαχόμενων πλευρών) που εμπόδιζε ακόμα και τους πιο ένθερμους υποστηρικτές των δικαιωμάτων του Ισραήλ στην περιοχή, να ταυτιστούν πλήρως και χωρίς κανέναν αστερίσκο με τις κατά καιρούς επεκτατικές και επιθετικές του πολιτικές.
Γι’ αυτό και μοιάζει δυσάρεστη εξέλιξη η πλήρης και χωρίς κανένα ενδοιασμό στήριξη της επίδειξης δύναμης που πραγματοποιεί ξανά τις τελευταίες μέρες το Ισραήλ, ως αντίδραση υποτίθεται στις προκλήσεις της Χαμάς, από σύσσωμο σχεδόν τον ντόπιο «φιλελεύθερο» χώρο, ο οποίος μόνο κατ’ όνομα (ή κατά φαντασία) πλέον μοιάζει τέτοιος, καθώς οι εκπρόσωποι και οι ακόλουθοί του παρασύρονται όλο και πιο συχνά σε καραμπινάτες νεοδεξιές, “ορμπανικές” και alt-right περιοχές. Ξαφνικά η αμέριστη υποστήριξη στο Ισραήλ, παρά το μακελειό που προκαλεί καθημερινά (αμυνόμενο, έστω) έγινε αναπόσπαστο στοιχείο της ταυτότητας μιας ολόκληρης στρατιάς από προφίλ που εκπροσωπούν την μία από τις δύο πλευρές που κυριαρχούν στον ψευδή διχασμό όπως αυτός αποτυπώνεται στις κωμικοτραγικές κορώνες των στρατευμένων τρολ στα social media.
Και καλά κάποιοι δικοί μας που λειτουργούν σύμφωνα με το δόγμα «ο εχθρός του εχθρού μου [της Τουρκίας δηλαδή] είναι σύμμαχός μου», οι υπόλοιποι όμως τι δικαιολογία έχουν για μια τόσο τυφλή στήριξη;
Δεν είναι βέβαια αποκλειστικά ελληνικό το φαινόμενο, ούτε της υπνωτικής έλξης που ασκεί σε (αυτοαποκαλούμενους) «φιλελεύθερους» και «προοδευτικούς» πολίτες το ύπουλο νεοσυντηρητικό ιδεώδες, ούτε της υποχρεωτικής ταύτισης με την επίσημη πολιτική του Ισραήλ – ταύτιση που ενισχύεται από τον ελλοχεύοντα και πανταχού παρόντα στην εποχή μας φόβο να μην στιγματιστεί κανείς ως αντισημίτης. Αν είναι δυνατόν. Δεν αποτελεί πλέον κανενός είδους τεκμήριο το δίκιο του αδύνατου; Και έχει ανάγκη τόση υποστήριξη ένα στρατιωτικό μεγαθήριο και μια πυρηνική δύναμη (παρότι αυτό το τελευταίο ούτε το παραδέχεται ούτε το επιβεβαιώνει η κυβέρνηση της χώρας) η οποία έχει τις πλάτες ολόκληρης της Δύσης και ειδικά των ΗΠΑ; (Θα μου πεις, εδώ δεν «αγγίζουμε» την Σαουδική Αραβία που είναι με διαφορά το πιο αισχρό καθεστώς στην ιστορία του σύμπαντος). Και καλά κάποιοι δικοί μας που λειτουργούν σύμφωνα με το δόγμα «ο εχθρός του εχθρού μου [της Τουρκίας δηλαδή] είναι σύμμαχός μου», οι υπόλοιποι όμως τι δικαιολογία έχουν για μια τόσο τυφλή στήριξη;
Δεν θέλω να πω ότι δεν έχει τα δίκια του και το Ισραήλ, προφανώς και τα έχει περικυκλωμένο καθώς είναι από εχθρικές δυνάμεις, κάποιες από τις οποίες δεν αποδέχονται τίποτα λιγότερο από την εξαφάνισή του. Μου φαίνεται παράξενο όμως και εξοργιστικό το γεγονός ότι το συγκεκριμένο κράτος που, όσες δικαιολογίες κι αν έχει, συντηρεί ένα καθεστώς που μόνο με όρους απαρτχάιντ μπορεί να καταγραφεί, φαίνεται να καταλαμβάνει σε μια νεοσυντηρητική αντίληψη την αντίστοιχη τοτεμική θέση (ως ανάχωμα στην αραβική/ισλαμική λαίλαπα) που έχει στις λιτανείες της Αριστεράς μια χώρα σαν την Κούβα, που εξακολουθεί να δοξολογείται ως λίκνο της επανάστασης, της ευζωίας (!), της ελευθερίας (!!), των vintage αυτοκινήτων και ενός παντοδύναμου και πανάγαθου συστήματος υγείας και περίθαλψης.
Δεν έχω πάει στο Ισραήλ, ούτε και στην Κούβα. Πολύ θα ήθελα να πάω και στα δύο αυτά ποικιλοτρόπως «εμβληματικά» μέρη και ελπίζω να το κάνω κάποτε. Έχω ακούσει όμως τόσα απογοητευτικά και στενόχωρα πράγματα – διαφορετικού τύπου για το καθένα – από κάποιους που έχουν πάει… Και ενώ στο Ισραήλ μπορείς θεωρητικά να περάσεις μια χαρά στα μπιτσόμπαρα του Τελ-Αβίβ, αρκεί να μην έχεις την περιέργεια να δεις τι γίνεται παραπέρα, στην Κούβα ήταν κοινή θλιβερή διαπίστωση όλων σχεδόν των γνωστών που έχουν πάει μέσα στα χρόνια, ασχέτως φύλου, προδιάθεσης και ιδεολογικής τοποθέτησης, ότι ο κοσμάκης κυκλοφορεί σε μεγάλο βαθμό τρισάθλιος και με κατεστραμμένες οδοντοστοιχίες, ενώ η εκπόρνευση στους τουρίστες (αρσενικούς και θηλυκούς) είναι το πιο μαζικό φαινόμενο που μπορεί κανείς να συναντήσει στο μυθικό αυτό μέρος.