Aνάρτηση του Christos L.
Σήμερα μπήκε τελεσίδικα η ταφόπλακα στο μνήμα της υστεροφημίας του ΓΑΠ. Για πρώτη φορά στη νεότερή πολιτική μας ιστορία, τέως πρωθυπουργός καταφέρνει, 10 χρονιά μετα το πέρας της θητείας του, νά υποστεί τόσο ταπεινωτική ήττα σε εσωκομματικές εκλογές.
Οι φυσικοί αυτουργοί αυτής της καταστροφής είναι βέβαιως οι συμμετέχοντες στη θρησκευτικού τύπου σέκτα που στήθηκε γύρω από το τοτέμ του πρώην πρωθυπουργού και η οποία άγγιξε τα όρια της πολιτικής παράνοιας.
Οι ηθικοί αυτουργοί ωστόσο είναι αυτοί που θα κριθούν από την ιστορία.
Ηθικοί αυτουργοί είναι οι συμμετέχοντες σε ένα από τα τραγικότερα στρατηγικά επιτελεία στην πολιτική μας ιστορία. Αυτοί χωρίζονται σε δύο κατηγορίες οι οποίες ορίζονται με ακρίβεια μόνο αν χρησιμοποιήσουμε ονομαστικές αναφορές.
Την πρώτη κατηγορία θα την ονομάσουμε “Ελενόπουλοι/Πεταλωτήδες”. Μια ομάδα “μυστικοσύμβουλων” που χαρακτηρίζονται από τόσο μεγάλη πολιτική, στρατηγική και γνωσιακή ανεπάρκεια που αν τους συνέκρινες με άλλες αντίστοιχες επικές μορφές της ελληνικής κεντροαριστεράς, όπως πχ ο Τζανακοπουλος ή ο Σκουρλέτης, οι δεύτεροι θα φάνταζαν σαν τον David Axelrod ξέρω γω. Αυτή η κατηγορία συνέδεσε σχεδόν απόλυτα την πολιτική – και όχι μόνο – καριέρα της με αυτή του ΓΑΠ ακριβώς επειδή δε μπορούσε να τη συνδέσει με τίποτα άλλο. Και για αυτό τον πίεσε αφόρητα μέχρι το χείλος του γκρεμού και επέκεινα.
Τη δεύτερη κατηγορία του τραγικού επιτελείου θα την ονομάσουμε τύπου “Ρέππα/Σαχινίδη”. Στελέχη ψημένα στην “αγορά” και στα υπουργεία με ένστικτο και αντίληψη τα οποία θα μπορούσαν να έχουν μια αυτόνομη πορεία. Επέλεξαν ωστόσο, για κάποιο περίεργο και απροσδιόριστο λόγο, να παίξουν την υστεροφημία του ΓΑΠ στην τσόχα ποντάροντας τα ρέστα και τα δικά τους και του πρώην πρωθυπουργού σε μπόμπα χαρακίρι. Και έχασαν. Τα πάντα.
Αν με ρωτάτε ποιο κομμάτι του τραγικού επιτελείου είναι για σφαλιάρες θα έκλινα περισσότερο προς τη δεύτερη κατηγορία.
Όμως, προφανώς, την τελική ευθύνη της καταστροφής και της εξαφάνισης της υστεροφημίας του την έχει ο ίδιος ο ΓΑΠ ο οποίος δεν είχε καμία υποχρέωση να θυσιάσει το επώνυμο, την κληρονομιά και την ατζέντα του για κανέναν και για τίποτα. Παρόλα αυτά το έκανε. Αφελώς.
Σε κάθε περίπτωση σήμερα τελειώνει οριστικά μια πολιτική δυναστεία, ένα τζάκι, ένας κληρονόμος, ένα τοτέμ και ένα παρανοϊκό συνονθύλευμα αυλικών. Και αυτό είναι ένα καλό νέο για την ελληνική κοινωνία και το πολιτικό μας σύστημα
Να ζήσουμε να τους θυμόμαστε.
Και του χρόνου.
ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK