Σαμπάνιες στην Άγκυρα, λουλούδια στην Αθήνα

Του Διογένη Λόππα

Η πλούσια ανθοδέσμη που έφτασε τις πρωινές ώρες του Σαββάτου στο Μαξίμου, είχε αποστολέα το γραφείο του Τούρκου προέδρου. Στη σύνοδο κορυφής των Ευρωπαίων ηγετών που προηγήθηκε, οι γείτονες ούτε στα όνειρά τους δεν θα μπορούσαν να φανταστούν καλύτερη εξέλιξη. Ακόμα και αν ο ίδιος ο Ibrahim Kalin εκπροσωπούσε την ελληνική κυβέρνηση, δύσκολα θα κατάφερνε καλύτερο αποτέλεσμα. Απλούστατα η ελληνική κυβέρνηση ήταν προφανώς απούσα από την αίθουσα και οι φίλοι μας οι Γερμανοί αποφάσισαν για μια ακόμα φορά με την καρδιά και όχι με το μυαλό.

Με το μυαλό αντίθετα κινήθηκε όλους αυτούς τους μήνες η δραστήρια τουρκική διπλωματία και αφού τσάκισε σε έξι εβδομάδες την Αρμενική άμυνα στο Αρτσάχ, χωρίς ούτε ένα νεύμα αντίδρασης από τη δύση, αισθάνθηκε τόσο ισχυρή ώστε να αμφισβητήσει ευθέως τα ύδατα της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και τα κατάφερε. Ο καθένας θα άνοιγε σαμπάνιες μετά από μια τέτοιου μεγέθους επιτυχία.

Καθώς οι φωστήρες του επιτελικού κράτους ήταν απασχολημένοι με το γιγαντιαίο σκάνδαλο της χλιδάτης έπαυλης (sic) Τσίπρα στο βρωμοπήγαδο, λογικό ήταν να μην πάρουν χαμπάρι από τα τετελεσμένα που δημιούργησαν εις βάρος της Ελλάδας, γκρεμίζοντας ότι είχε κτιστεί εδώ και δεκαετίες:

1.Έβαλαν φαρδιά πλατιά την υπογραφή τους σε κείμενο συμπερασμάτων από το οποίο απουσιάζει οποιαδήποτε, έστω λεκτική, καταδίκη των σοβαρότατων παρανομιών της Τουρκίας στα ύδατα του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι η Άγκυρα έχει πλέον και επίσημα το πράσινο φως από τους συμμάχους της στην Ε.Ε. για να προχωρήσει ανενόχλητη σε οποιαδήποτε ενέργεια επιθυμεί. Έγινε ξεκάθαρο ότι εφόσον αυτή (ή η επόμενη) ελληνική κυβέρνηση θελήσει να αντιδράσει δυναμικά σε κάποια (βέβαιη) μελλοντική πρόκληση, θα είναι διπλωματικά απομονωμένη και με τη βούλα.

2.Η (μισή -ευτυχώς-) ελληνική κυβέρνηση απεδέχθη ασμένως μια διεθνή διάσκεψη για τα ύδατα της Ανατολικής Μεσογείου, ήτοι ουσιαστικά συμφώνησε στον συμψηφισμό ανάμεσα στο καταφανώς παράνομο τουρκολιβυκό μνημόνιο με την καθόλα νόμιμη ΑΟΖ Ελλάδας – Αιγύπτου και βέβαια με τις δυνητικές, βάση διεθνούς δικαίου, ΑΟΖ Ελλάδας – Κύπρου και Ελλάδας – Λιβύης. Συνεπώς αποδέχεται επισήμως και με την υπογραφή της ότι οι θαλάσσιες ζώνες της Ανατολικής Μεσογείου δεν υπόκεινται στις νόρμες του διεθνούς δικαίου, αλλά υποβαθμίζονται σε διακύβευμα μιας διεθνούς διάσκεψης, στην οποία μάλιστα υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να εμφανιστούν, κυριολεκτικά από το πουθενά, ισότιμοι ”εταίροι” που μπορεί να ονομάζονται ΤΔΒΚ ή GNA.

3. Όχι μόνο αγνόησαν επιδεικτικά το εργαλείο του βέτο, που τόσο επιδέξια χρησιμοποίησαν οι κυβερνήσεις της Ουγγαρίας και της Πολωνίας, αλλά βάλθηκαν να μας πείσουν και από πάνω ότι ”οι κυρώσεις δεν είναι αυτοσκοπός”. Η πραγματικότητα ήταν τόσο σκληρή μαζί τους, που λίγες ώρες αργότερα οι ΗΠΑ δίδαξαν με τον πιο πειστικό τρόπο τι ακριβώς είναι οι κυρώσεις.

Επικοινωνιακό Βατερλό

Πριν λίγες μέρες, όλοι αντιλαμβανόμασταν ότι η επικοινωνιακή ομάδα πέριξ του κ. Πρωθυπουργού ήταν ότι πιο επαγγελματικό έχει να επιδείξει ο τομέας της ”εικόνας”. Ακόμα και αν είναι κοινά αποδεκτό ότι ο κ. Μητσοτάκης αδυνατεί να ανταποκριθεί επαρκώς ακόμα και στα σούπερ στημένα ενσταντανέ των image makers του Μαξίμου, ωστόσο όλοι παραδεχόμασταν ότι οι τύποι είναι masters. Αυτό τελείωσε βίαια αυτή την εβδομάδα. Κάτι αλλόκοτο συνέβη και με έκπληξη συνειδητοποιήσαμε ότι ξαφνικά κατέρρευσαν όλα: Αν ήμουν υπεύθυνος της ομάδας αυτής, μετά το τελευταίο μπαράζ αποτυχιών, σίγουρα θα ένιωθα τριγμούς στην καρέκλα μου και το κεφάλι μου σε κίνδυνο. Έχουμε και λέμε:

Κάποιος είχε τη φαεινή ιδέα να φωτογραφήσει τον πρωθυπουργό της χώρας εν μέσω αυστηρού lockdown σε ”ανθρώπινες” στιγμές στην Πάρνηθα. Προσπαθώντας να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα, τον εξέθεσαν απολογούμενο για ”ανέμελες στιγμές”. Από τότε χασκογελάν και οι πέτρες ανά την επικράτεια και δικαίως ο εθνικός μας γόνος απέκτησε επαξίως το προσωνύμιο Μητσοτάκης Β’ ο Ανέμελος.

Για να μαζέψουν όσο περισσότερο γινόταν την πανωλεθρία, σκέφθηκαν την πιο γρήγορη λύση, που για την ανόητη ελληνική δεξιά ακούει σύντομα στο όνομα ”Πετσίτης” ή κάπως έτσι, οπότε εφηύραν στα γρήγορα μια σχετικά πιστευτή ιστορία. Για να είμαστε επιεικείς, δεν σκόπευαν στα αλήθεια να απευθυνθούν στο γενικό ακροατήριο, τους αρκούσε να συσπειρώσουν τη Θεία Κούλα και τις γειτόνισσες. Προκειμένου να διαρρεύσουν το δηλητήριο, επιστράτευσαν τον γνωστό (λιγδιάρη) ”δημοσιογράφο” που κρατούν σε εφεδρεία, κρατώντας τον προληπτικά σε νομιμοφανές pay roll (κρατικοδίαιτη αργομισθία της συζύγου). Φευ. Η απροσδόκητα αστραπιαία αντίδραση του κ. Τσίπρα και η αξιοπρεπής στάση του πολύπειρου κ. Παπαδάκη στη συνέντευξη που ακολούθησε, όχι μόνο γκρέμισε την πολιτική αλητεία, αλλά λειτούργησε και ως μπούμερανγκ, καθώς άρχισε να φέρνει στο στόμα και στα γραπτά ”κανονικών” δημοσιογράφων απαγορευμένα ονόματα όπως Τήνος, Χριστοφοράκος, Βολταίρος, Λάσκαρης, κ.λπ (μακριά από μένα). Ενώ λοιπόν μέχρι τότε η δυσώδης αυτή υπόθεση αφορούσε μια διένεξη μεταξύ Μαξίμου και Βαξεβάνη, ξαφνικά άρχισε να παίρνει εθνικό χαρακτήρα και να δημοσιεύεται ακόμα και σε έντυπα – σφουγγοκωλάριους της Αγίας Οικογένειας . Επικοινωνιακά Δερβενάκια.

Καθώς λοιπόν τα απαγορευμένα ονόματα άρχισαν να καταβροχθίζουν σαν καρκίνος τον φιλοκυβερνητικό τύπο, ο νόμος του Μέρφι έπιασε δουλειά, όπως πάντοτε συμβαίνει στις περιπτώσεις αυτές, και με μια καθολικά ανεγκέφαλη ενέργεια, τα ”ΝΕΑ”, μια πάλαι ποτέ εφημερίδα συμπαθής προς τον προοδευτικό χώρο, λογόκρινε άρθρο της κας Ακρίτα, μιας θρυλικής columnist που μπορεί να λογιστεί ως ”ιερή αγελάδα” της επώνυμης αρθογραφίας και των κοινωνικών δικτύων, με υπερδεκαετή ιστορία στο χώρο και με στοχευμένες (λακωνικές συνήθως) παρεμβάσεις που γίνονται viral σε δευτερόλεπτα. Το αποτέλεσμα ήταν φυσικά χαοτικό, καθώς το επίμαχο άρθρο που προσπάθησαν να λογοκρίνουν, τελικά διαβάστηκε από εκατομμύρια αναγνώστες (σε αντίθετη περίπτωση θα ήταν λογικά μερικές χιλιάδες), ενώ μεταφράστηκε και διαδόθηκε και στο εξωτερικό. Η δε ιστορική εφημερίδα υπέστη μια οδυνηρή δυσφήμιση και σήμερα δικαίως θεωρείται εκδοτικό junk από φίλους και εχθρούς.

Μέσα σε όλη αυτή την απερίγραπτη πανωλεθρία, πληροφορηθήκαμε ότι αναλαμβάνει σύμβουλος του αντιπροέδρου της ελληνικής κυβερνήσεως ο ….. Ψαριανός!!!! Είναι αλήθεια ότι η συντηρητική παράταξη έψαχνε χρόνια τώρα τρόπο να αντιμετωπίσει τον φοβερό και τρομερό Καρανίκα του Σύριζα. Φαίνεται ότι επιτέλους τον βρήκε. Ευχόμαστε ειλικρινά, σύντομα να βρουν και τον γαλάζιο Πολάκη και τότε, ναι, θα είναι πια έτοιμοι να παραδώσουν αξιοπρεπώς την εξουσία, χωρίς μάλιστα οι εκλογές να είναι απαραίτητες.

Νέα Δημοκρατία και Μητσοτακισμός

Αυτή η αλληλουχία αρνητικών γεγονότων φέρνει στην επιφάνεια ένα ερώτημα που εδώ και καιρό πλανάται στο εσωτερικό της σοβαρής πτέρυγας της Νέας Δημοκρατίας, αλλά και της Σαμαρικής συνιστώσας επίσης: ”Κερδίσαμε δίκαια και καθαρά τος εθνικές εκλογές και έχουμε απόλυτη πλειοψηφία στη βουλή. Μήπως ήρθε η ώρα να αντιμετωπίσουμε επιτέλους την πραγματικότητα και να αποδεχθούμε ότι το στέλεχος που επιλέξαμε για πρωθυπουργό απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί επαρκής; Τι άλλο περιμένουμε να γίνει; Πόσο είμαστε διατεθειμένοι να ρισκάρουμε και μάλιστα πάνω στη πλάτη της χώρας και των εθνικών θεμάτων που τόσο διαφυλάξαμε επί Καραμανλή;”

Δόξα τω Θεώ, η συντηρητική παράταξη δεν έχει ένδεια στελεχών. Υπάρχουν σοβαροί μετριοπαθείς πολιτικοί (Παυλόπουλος, Μειμαράκης, Δένδιας, Χατζηδάκης, Αβραμόπουλος, Κακλαμάνης κ.α.) που θα μπορούσαν να λάβουν την εντολή της πλειοψηφίας και να προσπαθήσουν να σώσουν ότι ακόμα σώζεται. Η εθνική καταστροφή της τελευταίας συνόδου κορυφής και τα γεγονότα που ξεγύμνωσαν το επικοινωνιακό προσωπείο του κ. Μητσοτάκη ηχούν σαν καμπάνες προειδοποίησης. Ο χρόνος τελειώνει και η χώρα δεν έχει πια την πολυτέλεια του χρόνου. Πειράματα τύπου Γιωργάκη δεν μπορούν πια να είναι ανεκτά, δεν υπάρχει ούτε χρόνος, ούτε διάθεση.

Μέχρι την τελευταία σύνοδο κορυφής υποψιαζόμασταν, τόσο την πιθανή ανεπάρκεια του Έλληνα Πρωθυπουργού, όσο και την τάση του (ελέω εγωπάθειας;) προς μια προσωπική διπλωματία απέναντι σε κάθε λογική και οπωσδήποτε αντίθετη προς τις σταθερές του υπουργείου των εξωτερικών, αλλά και των θέσεων που θεμελίωσαν με πολύ κόπο προγενέστεροι ηγέτες και ιδιαίτερα οι Καραμανλήδες και ο Ανδρέας.

Σήμερα, έπειτα από την ήττα αυτή, μπορούμε να είμαστε απολύτως βέβαιοι για τις ανησυχίες μας. Σε άλλες εποχές, η κυβέρνηση – καραγκιόζης θα είχε ήδη ανατραπεί. Σήμερα, σεβόμενοι τις δημοκρατικές παραδόσεις ελπίζουμε μόνο ότι θα ανατραπεί με τις δέουσες κοινοβουλευτικές διαδικασίες το συντομότερο δυνατόν. Με τη χώρα να δοκιμάζεται από μια ανείπωτη ανθρωπιστική καταστροφή, δεν έχουμε κανένα περιθώριο για αδέξιες (και αχρείαστες) υποχωρήσεις στα εθνικά θέματα, ούτε μπορούμε να ανεχθούμε μείζονα θέματα όπως η ελευθερία της έκφρασης να γίνονται αντικείμενο συνδιαλλαγής ανάμεσα σε υπόδικους εκδότες, λιγδιάρηδες δημοσιολόγους και επιτελικούς κυβερνητικούς κλόουν.