Του Διογένη Λόππα
Η ”δημοσκόπηση” της Metron Analysis, η οποίο ήταν περισσότερο ανάλυση χωρίς μέτρο και λιγότερο έρευνα κοινής γνώμης, εκτός από τρανταχτά γέλια για την κατάντια της πολιτικής μας ηγεσίας, έδωσε και τροφή για σκέψη και συγκρίσεις.
Συγκρίσεις, γιατί μετά τη μαζική δολοφονία των Τεμπών, η ”ωραία ατμόσφαιρα” του Μαξίμου, θυμίζει όλο και περισσότερο τις τελευταίες μέρες του Αδόλφου στο μπούνκερ του Βερολίνου. Ως γνωστόν, στο θρυλικό καταφύγιο συνέβαιναν δύο παράδοξα: Πρώτον ο ηγέτης της Γερμανίας πίστευε ακόμα στη νίκη του και προσπαθούσε να έρθει σε επαφή με στρατάρχες που δεν υπήρχαν και δεύτερον η επίσημη προπαγάνδα της γερμανικής κυβέρνησης συνέχιζε να παροτρύνει τους πολίτες να συνεχίσουν να πολεμούν για την πρωτεύουσα, καθώς ανακοίνωνε διάφορα μυστικά όπλα που στο τέλος θα συνέτριβαν τους εισβολείς.
Ωστόσο, η μάχη του Βερολίνου είχε ήδη κριθεί, όχι την ημέρα που Ρώσοι και Αμερικανοί εισέβαλαν από διαφορετικές κατευθύνσεις στην πρωτεύουσα, αλλά πολύ νωρίτερα, για κάποιους ήδη από την ήττα του Ρόμελ και για όλους τους υπόλοιπους, όταν ανεκόπη η γερμανική προέλαση στο Στάλινγκραντ.
Καθώς η πολιτική απεχθάνεται το κενό και δε μένει ποτέ στάσιμη, οι πολιτικοί έχουν την τάση να προεξοφλούν καταστάσεις και να προετοιμάζονται για την επόμενη μέρα, χωρίς να περιμένουν να εξελιχθούν διεργασίες στο πεδίο που νομοτελειακά έχουν κριθεί. Και είναι αλήθεια ότι τόσο το μέλλον της Γερμανίας, όσο και ο κίνδυνος μιας ανερχόμενης κομμουνιστικής υπερδύναμης, είχαν δρομολογήσει ενδιαφέρουσες εξελίξεις πολύ πριν ο Αδόλφος αρχίσει να αναζητεί τις στρατιές που θα έσωζαν το Βερολίνο.
Δύο αντίστοιχα παράδοξα συμβαίνουν και σήμερα στο μπούνκερ του Μαξίμου: Ο πρωθυπουργός βρίσκεται σε κατάσταση άρνησης, αρνούμενος να αποδεχθεί την αμείλικτη πραγματικότητα της πανεθνικής οργής, προσπαθώντας να επικοινωνήσει με ανύπαρκτες δυνάμεις που ίσως απέτρεπαν τη βέβαιη πτώση του. Ταυτόχρονα, η αηδιαστική, επιπέδου Γκαίμπελς, προπαγάνδα κυβέρνησης και διαπλοκής, εξακολουθεί να πουλάει σανό και παράσταση νίκης και μάλιστα με διαφορά, όταν μια απλή βόλτα στην αγορά αρκεί να πείσει τον καθένα για το ακριβώς αντίθετο.
Δε γνωρίζω αν αλήθεια υπάρχουν πρόθυμοι αγοραστές για το κυβερνητικό σανό και μάλιστα σε στρατοσφαιρικές τιμές, γνωρίζω πολύ καλά όμως ότι οι μπαρουτοκαπνισμένοι δεξιοί δελφίνοι (μιλάμε για επαγγελματίες πολιτικούς από αρχοντόσογα, όχι για τίποτα συριζαίους συνδικαλιστές), όχι μόνο δεν αγοράζουν, αλλά έχουν ξεκινήσει ανοιχτά τις διαδικασίες διαδοχής.
Μεταξύ μας, αυτή είναι και η εγκυρότερη δημοσκόπηση, εφόσον κανένας δεξιός δελφίνος δε θα στοιχημάτιζε ούτε ρουσφετάκι στη νίκη Μητσοτάκη. Αυτό που ουσιαστικά ελπίζουν, είναι η αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης από την πρώτη Κυριακή, ώστε να κατεβούν στις δεύτερες εκλογές με νέο αρχηγό.
Οι δεξιές ορδές έχουν πάρει ήδη τις θέσεις τους και αναμένουν τις άνωθεν οδηγίες. Ο πονηρός, εγκαίρως αποστασιοποιημένος Καραμανλής (ο Ακάματος, όχι ο σχεδόν υπόδικος) ζυγίζει Δένδια και Όλγα, με τη δεύτερη να προηγείται ελαφρώς λόγω της πολιτικής οξυδέρκειας που επέδειξε αρνούμενη να εξαγοραστεί από την Οικογένεια με ιμιτασιόν υπουργείο.
Ο Σαμαράς σκέφτεται σοβαρά να εμφανισθεί ως σωτήρας του έθνους και αν αυτό δεν του βγει (ξανά) λόγω Τσίπρα αναμένεται να συσπειρώσει τα σταγονίδια για κοινή υποψηφιότητα.
Το σημιτικό μπλοκ παίρνει επίσης θέση, προωθώντας τον πληγωμένο Πιερρακάκη και την παντός καιρού Μενδώνη, όχι βέβαια γιατί πιστεύει στην ηγεσία, αλλά για να καθορίσει το νικητή του δεύτερου γύρου και να λάβει τα σχετικά οφίτσια που του αναλογούν.
Μέσα στο χάος εμφανίζεται δειλά και ο γραφικός τηλεπωλητής, η παροιμιώδης άγνοια του οποίου, τον οδηγεί στο να πιστεύει ότι θα μπορούσε να ηγηθεί του κόμματος του Καραμανλή (του κανονικού), είτε μένοντας πιστός στην Οικογένεια ελπίζοντας σε θαύμα, είτε εξοβελίζοντας τα έτερα σταγονίδια. Αυτό που αδυνατεί όμως να κατανοήσει είναι ότι στην περίπτωση συσπείρωσης των σταγονιδίων, τον πρώτο λόγο θα έχει ο Μάκης Βορίδης, που παρά την ιδεολογική του καθίζηση, έχει σχεδόν σοβαρή δημόσια παρουσία.
Τη διαδοχή Μητσοτάκη και τη μετέπειτα πορεία της συντηρητικής παράταξης, τελικά θα την κρίνουν όχι οι φερέλπιδες δελφίνοι, αλλά δύο αστάθμητοι παράγοντες με δυσανάλογη επιρροή στα πολιτικά πράγματα:
Πρώτα από όλα αναμένονται οι αποφάσεις της παρασιτικής κρατικοδίαιτης διαπλοκής, η οποία είτε θα συνεννοηθεί για κοινό υποψήφιο, είτε θα διασπαστεί κατά περίπτωση. Το δράμα των καλών αυτών συμπολιτών μας είναι ότι μετά τα Τέμπη, δεν απολαμβάνουν και την καλύτερη δυνατή εκτίμηση του κόσμου, ούτε οι ίδιοι, ούτε οι φυλλάδες και οι κολακογράφοι τους.
Ο δεύτερος παράγοντας είναι η στάση που θα κρατήσει ο ίδιος ο απερχόμενος πρωθυπουργός, Γιατί μπορεί ο Αδόλφος να μας έκανε τη χάρη να αυτοκτονήσει, όμως ο Κυριάκος δε φημίζεται για τις ευαισθησίες του. Αυτό σημαίνει ότι είτε θα στηρίξει δικό του υποψήφιο προκειμένου να διαπραγματευθεί τη μετεκλογική ασυλία του, είτε θα μπει στον πειρασμό να διασπάσει το κόμμα και να δώσει την τελική μάχη απέναντι στη Δημοκρατία, βασιζόμενος στους παρακρατικούς, μιντιακούς και δικαστικούς μηχανισμούς, που με κόπο έχει δημιουργήσει.
Δυστυχώς, στο τριτοκοσμικό ελληνικό εκλογικό σύστημα, η ημερομηνία διεξαγωγής των εκλογών δεν είναι συνταγματικά κατοχυρωμένη, αλλά εξαρτάται από τη βούληση του εκάστοτε πρωθυπουργού. Έτσι από τις αποφάσεις του χειρότερου ηγέτη που γνώρισε ποτέ ο τόπος, θα κριθεί και το μέλλον της συντηρητικής παράταξης, αλλά και της πολιτικής ομαλότητας.
Αν κρίνει ότι είναι σε θέση να εγκαθιδρύσει ερντογανικό καθεστώς με πυλώνες σε παρακράτος (ΕΥΠ), μίντια και δικαιοσύνη, θα καθυστερήσει τις εκλογές μέχρι την τελευταία μέρα. Αν αποδεχθεί το αναπόφευκτο, θα λυτρώσει τον τόπο με εκλογές μέσα στον Απρίλιο, αποδεχόμενος την οριστική ήττα του και τη μοιραία αποχώρησή του από τα πράγματα.
Το σίγουρο είναι ότι μέχρι τότε δεν θα πλήξουμε καθόλου, καθώς ο Σικελικός εσπερινός της δεξιάς βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.
