Στην δικτατορία του κορωνοϊού

Του Τάκη Ψαρίδη

Νομίζω πως η μόνη δικτατορία που μπορεί να έχει και μία θετική πλευρά είναι αυτή του κορωνοϊού. Κατ’ αρχάς ο κατ’ οίκον περιορισμός -όσα πακέτα με χαρτί υγείας και κιλά με μακαρόνια και αν προμηθευτούμε, θα επιφέρει ένα καίριο πλήγμα στον καταναλωτισμό, τις χαζοεξόδους και τις απολαύσεις χωρίς νόημα, την σπατάλη και κυρίως στο «φαίνεσθαι» μέσα από το οποίο βρίσκουμε σχεδόν το μοναδικό νόημα για να καταξιώνουμε την ύπαρξη μας. Ταυτόχρονα, αν δεν έχουμε τίποτα καλύτερο να κάνουμε, μπορεί να αυξήσει και τις μεταξύ μας συνευρέσεις και έτσι να αντιμετωπιστεί και το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας.

Η δικτατορία του κορωνοϊού θα δώσει την ευκαιρία να επικρατήσει η κανονικότητα της επιστήμης επι της κανονικότητας της εκκλησίας και της «μοναδικής αλήθειας» κάθε ιδεοληψίας, θρησκευτικής ή πολιτικής. Στην μεν θρησκευτική θα επικρατήσει ο ορθολογισμός ότι το γλείψιμο στο κουταλάκι της μετάληψης μεταφέρει τον ιό και όχι το σώμα του Χριστού και στην δε νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία θα δώσει ένα μάθημα ότι τουλάχιστον δημόσια υγεία χωρίς κρατική διασφάλιση δεν μπορεί να υπάρξει.

Ο κατ’ οίκον περιορισμός θα δοκιμάσει πολλά και θα αποκαλύψει πολλά. Θα δοκιμάσει το πόσο ουσιαστικές και αληθινές είναι οι σχέσεις μας. Θα ανατρέψει προγραμματισμούς, θα δοκιμάσει φιλίες και αγάπες, επιθυμίες και όνειρα που κάναμε ο ένας για τον άλλον. Ξέρουμε ότι σε ακραίες καταστάσεις οι αντιθέσεις οξύνονται στο έπακρο. Από την μια θα αποκαλυφθούν μικρότητες, μιζέριες ψυχής, υπερμεγέθη «εγώ» και ναρκισσισμοί και από την άλλη ανθρωπιά και αλληλεγγύη, αγάπη και θυσία για τον άλλον.     

Οι λεγόμενες πραγματικές σχέσεις θα περιοριστούν στις λεγόμενες εικονικές οι οποίες πλέον τείνουν να γίνουν και οι μόνες μας πραγματικές. Οι πραγματικοί εαυτοί μας θα εξαφανιστούν και η όποια επαφή και επικοινωνία μεταξύ μας θα διεξάγεται μόνο δια μέσου των ψηφιακών εαυτών μας. Η ανάγκη για το «φαίνεσθαι» θα κορυφωθεί και τότε θα τρομάξουμε στην αποκάλυψη ότι ο πιο αληθινός εαυτός μας είναι ο λεγόμενος «εικονικός», όπως αυτός εκφράζεται μέσα από τις σέλφι μας και τα λάικς μας που δεν είναι τυχαία και ποτέ δεν ήταν τυχαία, διότι αποκαλύπτουν τις απόψεις μας, τις πεποιθήσεις μας, την αισθητική μας και τα ιδεολογήματα μας. Εν ολίγοις αποκαλύπτουν το «εγώ» μας και τον τρόπο που επιβεβαιώνουμε και νοηματοδοτούμε το «είναι» μας.

Θέλουμε δεν θέλουμε δηλαδή, ο ιός επιβάλει την δική του δικτατορική κανονικότητα η οποία όμως έχει και την θετική της πλευρά. Μπορεί να οδηγήσει σε έναν αναστοχασμό, δηλαδή μια κριτική σκέψη και στάση απέναντι στον εαυτό μας, τον βίο μας και την κοινωνία και έτσι να ενδυναμώσει τις δυνατότητες μας για αυτονομία, ώστε «αύριο» να μπορούμε να αντιμετωπίσουμε καλύτερα και κάθε μεταξύ μας καθημερινή, θεμιτή και «κανονική» απειλή και δικτατορία.-