Toυ Μέλιου Ανδρικόπουλου
” ‘Ενα βρακί μας έμεινε και τούτο μπαλωμένο,
πείτε μας πότε το θέλετε να το έχουμε χεσμένο.”
Απόφθεγμα του Λαού
Γνωστός και άκρως φιλοκυβερνητικός ραδιοφωνικός σταθμός, είχε οργανώσει περισυλλογή φορεμένων ρούχων, σε μεγάλο Δήμο της Δυτικής Αττικής.
Τα ρούχα αυτά -όπως υποστήριζαν- θα τα έπλεναν, θα τα καθάριζαν και θα τα έδιναν σε ανθρώπους που τα είχαν ανάγκη!!
Ο συγκεκριμένος Δήμος , είναι από τους φτωχότερους της Αττικής και κατοικείται από ανθρώπους της εργατικής τάξης, υπαλλήλους του ιδιωτικού τομέα, μετανάστες και ανέργους.
Ο ραδιοφωνικός σταθμός, σε αυτούς τους καταπονημένους ανθρώπους απευθύνθηκε, για να δώσουν τα …φθαρμένα ρούχα που είχαν!! Σε ανθρώπους, που δεν τους περίσσευαν αφού και αυτά που είχαν, τα είχαν αγοράσει από καταστήματα που πουλάνε από ”δεύτερο χέρι” ρούχα!!
Ο σταθμός αυτός, δεν τόλμησε να ενοχλήσει τους πάμπλουτους, των ελιτίστικων προαστείων!!
Δεν απευθύνθηκε σε αυτούς που έχουν ”μισό στρέμμα” ντουλάπες και δεν ξέρουν-στην κυριολεξία- τι έχουν μέσα!!
Όχι!! Θέλουν το βρακί των άφραγκων ανθρώπων ”του Δήμου των φτωχών”!!
Διατυμπάνιζαν μάλιστα πως θα είχαν και μουσικές, ζωντανές συνδέσεις και άλλες παράτες, ώστε οι ευκολόπιστοι και ταλαιπωρημένοι άνθρωποι να δώσουν το δεύτερο σακάκι που είχαν και μετά να το…κλαίνε που το έδωσαν!!
”Ανθρωπισμός με το ζόρι”, θα έπρεπε να είναι το σύνθημα του ραδιοφωνικού σταθμού, ιδιοκτησίας πάμπλουτου εφοπλιστή!!
Πιο ευρύτερα, αποτελεί κατάντια η ”πολιτική” που ασκούν μια σειρά ραδιόφωνα και τηλεοράσεις…
Μπουκάρουν με το έτσι-θέλω, με τον ”αέρα” που τους προσδίδει το μαρκούτσι και η κάμερα που κρατούν και λεηλατούν τις ζωές φτωχών ανθρώπων!!
Δεν σέβονται ούτε το πένθος, ούτε την ησυχία, ούτε λειτουργούν με διακριτικότητα, σε διάφορες συμφορές που συμβαίνουν συχνά-πυκνά, σε πολλούς συνανθρώπους μας!!
Την ευγένεια, την καλοσύνη, την αβρότητα, την διακριτικότητα και γενικότερα στοιχεία πολιτισμού, τα επιδεικνύουν μόνο όταν έχουν απέναντί τους πάμπλουτους, ισχυρούς κατοίκους αυτής της χώρας!!
Πριν αρκετό καιρό, είχε πεθάνει μία γνωστή και σπουδαία Αθηναία, σύζυγος πασίγνωστου καναλάρχη εφοπλιστή.
Η οικογένειά της απαίτησε να μην πλησιάσουν καν τα MME και να μην αναφερθούν καθόλου στο θέμα.
Ραδιόφωνα ,τηλεοράσεις, εφημερίδες ,δεν τόλμησαν να τραβήξουν ούτε ένα πλάνο , δεν τόλμησαν να αρθρώσουν ούτε μία λέξη!!
Ούτε ένας δημοσιογράφος δεν τόλμησε να κάνει- έστω- ένα αφιέρωμα σε αυτή τη σπουδαία Κυρία, που άφησε πραγματικά τεράστιο κενό, στο ανθρωπιστικό, κοινωνικό και ευρύτερα πολύπλευρο έργο προσφοράς που είχε αναπτύξει…
Τα κανάλια, τόλμησαν και έδειξαν από την κηδεία της, μόνο κάποια στεφάνια από μεγάλη απόσταση ,κάποιας άγνωστης εκκλησίας…Τίποτε άλλο. ”Εφοπλιστική εντολή και τα κανάλια δεμένα…”
Αντίθετα, ξετσίπωτοι δημοσιογράφοι, διαφόρων μέσων, χώνουν το μαρκούτσι και την κάμερα, σε απόσταση αναπνοής για να ”κλέψουν” το δάκρυ της χαροκαμένης Μάνας, του βαρυπενθούντα Πατέρα, του ορφανού παιδιού που βρέθηκε ξαφνικά, στους πέντε δρόμους…
‘Εχει επικρατήσει μια νέα γενιά δημοσιογράφων, απαίδευτων, που δεν έχουν ιερό και όσιο..
Σήμερα ,όλα θυσιάζονται στον βωμό και στον ανελέητο ανταγωνισμό της τηλεθέασης.
Ωστόσο αυτή η θλιβερή κατάσταση που επικρατεί , δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο. Πρέπει να αντιληφθούν, ότι επιτελούν ένα σπουδαίο κοινωνικό λειτούργημα και ότι δεν είναι αποστολή τους να είναι υποτελείς των όποιων αφεντικών τους. Οφείλουν να μάθουν να σέβονται ΟΛΟΥΣ τους ανθρώπους, να αναδεικνύουν τα προβλήματά τους και όχι να τους υποτιμούν , να τους προσβάλλουν και να τους εκθέτουν με τη συμπεριφορά τους.
Και πρέπει -επιτέλους- να μάθουν να λένε OXI , σε αυτούς που θέλουν να τους χρησιμοποιήσουν για να εξυπηρετήσουν δόλιους σκοπούς…
Η κοινωνία ”βράζει”, η αδικία έχει χτυπήσει -από καιρό- κόκκινο, οι άνθρωποι υποφέρουν και βιώνουν μία εφιαλτική πραγματικότητα. Μιλάμε φυσικά για τους κανονικούς ανθρώπους. Τα λαμόγια, οι απατεώνες, οι κλέφτες δημοσίου χρήματος, οι μαφιόζοι, οι λαθρέμποροι καυσίμων και διαφόρων μορφών ενέργειας, οι μεγαλογιατροί, οι μεγαλοδικηγόροι και πολλοί άλλοι ελεύθεροι επαγγελματίες, βγάζουν τεράστια ποσά, χωρίς να λογαριάζουν και και να υπολογίζουν κανέναν και τίποτα…
Αυτοί κατέχουν τις τεράστιες επαύλεις, αυτοί κυκλοφορούν με τα θηριώδη τζιπ με τα αλεξίσφαιρα τζάμια.
Σε ένα κόσμο απέραντης αδικίας που ζούμε, οι δημοσιογράφοι οφείλουν να είναι με το μέρος των αδυνάτων, να συγκρούονται αν χρειαστεί με τα οργανωμένα συμφέροντα και όχι να είναι ”ορντινάτσες” των κάθε λογής αδίστακτων εργοδοτών, που σε πολλές περιπτώσεις , πάνε αγκαλιά με έκνομα και παράνομα σκοτεινά συμφέροντα…