Του Ιωάννη Δαμίγου
Το επιτήδειο στρίμωγμα, το δόλια ψυχολογικό, που τόσο περίτεχνα σου παρουσιάζεται καθώς ξεμένεις από τις λιγοστές επιλογές, είναι αυτό το αναγκαίο ηθικά που σε παρασύρει και το άμεσα εκμεταλλεύσιμο ως απόφαση. Γνωρίζοντας καλύτερα από κάθε άλλον τις ηθικές σου αρχές, κατέχουν το ξεπέρασμα της οριακής ανοχής σου, τόσης όσης θα σου επιβάλλουν όρους και πρόσωπα, που δεν θα είχες καμία σχέση αλλιώς, ανεχτικά.
Γνωρίζουν επίσης, αλίμονο, την δυσαρέσκειά σου αλλά αυτό δεν αποτελεί εμπόδιο στον σκοπό τους όταν μάλιστα αυτό συμβαίνει υπομονετικά και εκούσια από την μεριά σου. Άλλωστε είναι κάτι που καλύπτει και την δική σου ανάγκη, αυτή της ουτοπίας που παραμένεις εραστής. Που σε αναλώνει στο ξόδεμα της ύστατης, για μια ακόμη φορά απάτης, της πάντα επιπόλαιης ελπίδας. Στριμωγμένος, όπως πάντα.
Μετά την λαίλαπα των τελευταίων τεσσάρων ετών, δυστυχώς δεν απομένουν άλλες ευκαιρίες διαφυγής, μια και το πολιτικό μας σύστημα έχει φροντίσει να σε στριμώξει στα δικά του μέτρα και σταθμά, οδηγώντας σε στις δικές του λιγοστές προτάσεις. Ευθύνη, το ονομάζουν όλοι τους, ώστε να σου την φορτώσουν μαζί με όλα τα άλλα, καθιστώντας σε υπαίτιο για ο,τι προκύψει ή δεν προκύψει. Ο “σοφός” λαός και οι επιλογές του, που μας έφεραν σε αυτά τα αποτελέσματα.
Στριμωγμένος μεταξύ σφύρας και άκμονος, να προβληματίζεσαι μεταξύ λογικής και ηθικής, εκμαιεύοντας την μικρή ή μεγάλη έκπτωση, από την παιδεία σου σαν επαίτης, δεχόμενος λυτρωτικά την ήττα σου. Σαν να’ μουν άλλος κι όχι εγώ. Αναγνωρίζοντας σε ξένα πρόσωπα την απόσταση που μεσολαβεί, καθώς γι’ αλλού κινήσαμε γι αλλού κι αλλού η πολιτική μας πάει. Και προσφέρεις και το άλλο μάγουλο, σαν υπεύθυνος πολίτης, σαν “προοδευτικός” γιατί το “αριστερός” ξύνει πληγές και ας αποφεύγεται τελευταία, προ κοινού σκοπού και στόχου. Εξ ου και η ανάγκη για πολυσυλλεκτικότητα.
Πολυσυλλεκτικότητα όμως που στερείται αποφασιστικότητας, σύμπνοιας, πάθους και επιμονής, που σε κρίσιμες στιγμές θα κρίνουν αν θα υπάρξει συνέχεια. Άλλως, το στρίμωγμα θα είναι γενικότερο και μόνιμο. Και τότε μοιραία θα διαχωριστούν οι συνοδοιπόροι από τους αναχωρητές προς άλλες οδούς, τις “προοδευτικές”. Καθότι αυτοί θέλουν άπλα, δεν στριμώχνονται.