Του Γ. Λακόπουλου
“Έβγαλε βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε
είμαστε λέει το παρατράγουδο στα ωραία άσματα
και επιτέλους σκασμός οι ρήτορες πολύ μιλήσαμε
στο εξής θα παίζουμε σ’ αυτό το θίασο μόνο ως φαντάσματα…”
Κώστας Τριπολίτης
Στην πολιτική όταν σπιλώνεις τον αντίπαλό σου τα εξής πράγματα συμβαίνουν:
Ή έχεις προσχωρήσει στην αμερικανική σχολή μεταφοράς του γκεμπελισμού στην πολιτική αντιπαράθεση,
Ή έχεις χάσει τις ελπίδες του να επικρατήσεις.
Ή έχεις χάσει την αξιοπρέπειά σου.
Ή δεν είσαι σε θέση να τα αξιολογήσεις όλα αυτά και γίνεσαι παιχνίδι στα χέρια επιτήδειων που σε χειραγωγούν για να υπάρχουν δίπλα σου κι αυτοί.
Τι από όλα συμβαίνει με τον Γιώργο Παπανδρέου είναι δική του υπόθεση να το εντοπίσει. Και των φίλων του -αν έχει.
Αλλά η καμπάνια συκοφάντησης του αντιπάλου του από την επόμενη του στραπάτσου δεν του βγαίνει σε καλό.
Η μικροπρέπεια δεν είναι αρεστή στην πολιτική και πάντως δεν είναι γνώρισμα όσων θέλουν να κρατήσουν ψηλά το όνομα που τους ρυμουλκεί στο δημόσιο βίο, απαλλάσσοντας τους από την υποχρέωση να αποδείξουν την αξία τους.
“Ο ΓΑΠ είναι πλέον στο έλεος των Θεών. Ένας Οιδίποδας που υποτάσσεται στο πεπρωμένο”, σχολίασε προσφυώς η “Πυθία” από το Insider.gr.
Προσθέτοντας: ” Η αφ’ υψηλού θεώρηση έδωσε τη θέση της σε κατά μέτωπο επίθεση στον αντίπαλο. Τι περισσότερο να ποθήσει ο Ανδρουλάκης απ’ αυτό; Ας πούμε ότι ήταν το καλύτερο δώρο του Γιώργου στο Νίκο για την ονομαστική του εορτή”.
Χρειάζεται αμνησία ή θράσος για να λέει “εγώ μπορώ να εγγυηθώ ότι θα κάνω και πάλι την παράταξη μεγάλη και ισχυρή και θα την οδηγήσω σε μια δημοκρατική και μεταρρυθμιστική πορεία, όπως και τη χώρα”- αυτός που κατέστρεψε και την παράταξη και τη χώρα.
Προσβάλλοντας τους ψηφοφόρους που ανάδειξαν πρώτο τον Ανδρουλάκη- έχοντας πολύ καλά υπόψη τους ποιος είναι ο Παπανδρέου.
Η ευτέλεια στο δημόσιο βίο γίνεται μπούμερανγκ. Λέει για τον αντίπαλό του ότι «μαζί με τον Ανδρέα Παπαμιμίκο μοίραζαν τις καρέκλες” ο άνθρωπος που μοίραζε με τον Αντώνη Σαμαρά την εντολή που του έδωσε ο λαός…
Η σκ΄΄άλα του κακού
Ο Παπανδρέου, μετά τα ανοσιουργήματα κατά της χώρας και του ΠΑΣΟΚ το 2010 και το 2015, κηρύχθηκε πολιτικά αποσυνάγωγος και εξαφανίσθηκε από τον ορίζοντα. Κάποιες στημένες απόπειρες να υπάρξει ως πρόεδρος της ανύπαρκτης Σοσιαλιστικής Διεθνούς προκαλούσαν μειδιάματα και πάντως αδιαφορία.
Το 2019 του έδωσε συχωροχάρτι για το κεραμιδαριό που άφησε πίσω του η Φώφη Γεννηματά και τον διόρισε βουλευτή στην Αχαΐα . Αλλοιώνοντας τη λαϊκή βούληση που ήθελε άλλον εκπρόσωπο του ΚΙΝΑΛ στη Βουλή -στην οποία ο Παπανδρέου παρέμεινε αδρανής παρά τα προνόμια του πρώην πρωθυπουργού, που αξιοποιεί μόνο σε γραμματειακή υποστήριξη και ασφάλεια.
Αυτός ήταν ο κύκλος του μέχρι που κάποιοι αμοραλιστές που τον περιβάλλουν του έβαλαν την ιδέα να διεκδικήσει την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ μετά την απουσία της Φώφης.
Από εκείνη τη στιγμή άρχισε να κατεβαίνει τη σκάλα του κακού. Δεν είχε πρόταση, αλλα πρόβαλε ως πρόταση τον εαυτό του με ανύπαρκτα κλέη από το παρελθόν και αστειότητες ως κριτήριο εκλογής του όπως τη … “Διαύγεια”.
Ακριβώς γιατί δεν έχει θέσεις, αλλά ούτε και μπορεί να υπερασπιστεί όσα λέει, χωρίς στρατό επικοινωνιολόγων δίπλα του και εκ των προτέρων συνεννοήσεις φυγομάχησε από το debate.
Ήταν η ολοκλήρωση της αλαζονείας προς το εκλογικό σώμα και της προσβολής προς τους υπολοίπους υποψηφίους, από τους οποίους είχε αξιώσει -με πιέσεις και ταξίματα- να αποσυρθούν για να αναλάβει η εξοχότης του με την κομπανία των τελειωμένων, που τον συνοδεύει από τη διάσπαση, ώστε να “δικαιωθεί”. Και να κάνει το κόμμα μηχανισμό απολογισμού για τα αμαρτήματά του.
Οι ιθαγενείς δεν μάσησαν πάλι από τον κληρονόμο που κατέστρεψε το κόμμα τους. Οι εφτάμιση στους δέκα που ψήφισαν του έδειξαν την έξοδο.
Οι κόλακες δεν του επέτρεψαν να καταλάβει το μέγεθος της αποδοκιμασίας του και του έλεγαν ότι και ο Μητσοτάκης ανέτρεψε τη διαφορά με τον Μεϊμαράκη. Συνεπώς πρέπει να συνεχίσει τη μάχη γιατί “οι Παπανδρέου δεν τα παρατάνε”.
Μόνο που τους Παπανδρέου δεν τους βαρύνει διάσπαση κατά του κόμματος του που τους ανέδειξε. Ούτε τους αποδοκίμασε ο λαός αφήνοντάς τους εκτός Κοινοβουλίου.
Σε ποια μάχη να πάει όμως να συνεχίσει, χωρίς ατομικό εξοπλισμό και πολιτικές θέσεις, όπως ήδη έδειξε από την πρώτη Κυριακή;
Άγνωστο με ποια επιχειρηματολογία κατέφυγε σε αυτό που πρεπει να αποφύγει: τα χτυπήματα κατά από τη μέση.
Επιτέθηκε στον Ανδρουλάκη, “με εμπάθεια και τα κάκιστα ελληνικά του -50 χρόνια στην Ελλάδα και δεν μπόρεσε ακόμα να τα διορθώσει” του έγραψε στο iefimerida.gr, η δημοσιογράφος και παλιά βουλευτίνα του Σοφία Γιαννακά.
Του απέδωσε ότι δεν μπορεί να κάνει την ανανέωση, παραβλέποντας ότι η υποψηφιότητα Ανδρουλάκη, είναι από μόνη της ανανέωση.
Του καταλόγισε ότι δεν έχει ιδέες, ενώ ο ίδιος έχει: την παλινόρθωσή του. Και όπως του απέδωσε πάλι η Γιαννακά: “Πολιτεύτηκε με το παλαιοκομματικό «λεφτά υπάρχουν» και διαμοίρασε την εξουσία σε φίλους και «κηπουρούς”.
Ο Μανόλης Καψής συμπλήρωσε από το Thetoc.gr : <Κανείς δεν έχει ξεχάσει τη χαοτική πρωθυπουργία του και τις γκάφες του, την αδυναμία του να αντιληφθεί την κρισιμότητα των στιγμών και την ανάγκη λήψης επώδυνων αποφάσεων. Ούτε έχει ξεχάσει την απίθανη ιδέα για δημοψήφισμα για την παραμονή της Ελλάδας στη ζώνη του ευρώ, ή για την πρωθυπουργία Φίλιππου Πετσάλνικου (sic), όπως έγραψε και ο Νίκος Αλιβιζάτος>
Τα κ΄όκκαλα του Ανδρέα
Ο Γ. Παπανδρέου απευθ΄υνεται ως λωτοφάγους.Υπόσχεται να φέρει πίσω τον πράσινο ήλιο- που βεβήλωσε το 2015- σαν να είναι αυτό πολιτική και πρόταση για τη χώρα.
Άρχισε να λέει ανερυθρίαστα ότι στην συγκυβέρνηση του 2012- στην οποία οδηγήθηκε το ΠΑΣΟΚ εξ αιτίας του- η διανομή των αξιωμάτων μεταξύ των τριών κυβερνητικών εταιρων βαρύνει τον Ανδρουλάκη, που έγινε γραμματέας… το 2013!
Στον Βενιζέλο ήθελε να αναφερθεί αλλά μάλλον δεν τον παίρνει να ανοίξει πόλεμο μαζί του. Όχι μόνο για την ενοχή της διάσπασης απέναντί του. Ούτε γιατί δεν μπορεί να τον αντιμετωπισει στον ανοιχτό χώρο.
Ο Βενιζέλος είχε κάνει απογραφή για την οικονομική διαχείριση στο ΠΑΣΟΚ που παρέλαβε. Άσχετα αν κατάπιε τα πορίσματα.
Η νέα γραμμή που διαμόρφωσαν για αυτόν οι μικροπρεπείς που τον συμβουλεύουν μεταφέρει τη μικροπρέπεια στον ίδιο. Χωρίς ίσως αντιλαμβάνεται ότι τον προετοιμάζουν για δεύτερη διάσπαση.
Παρά τα αξιώματα που πήρε ως φορέας μεγάλου ονόματος, η κατάρα για τη τρίτη γενιά Βενιζέλων επαναλαμβάνεται, ως κατάντημα για ένα πρώην Πρωθυπουργό και για έναν Παπανδρέου.
Τα κόκκαλα του Ανδρέα -που ποτέ δεν εκτίμησε ως πολιτικό τον γιο του και δεν τον ήθελε ως διάδοχο του– τρίζουν.
Ο Γιώργος Παπανδρέου διάλεξε τη χειρότερη πολιτική συμπεριφορά -κρυπτόμενος πάλι από τον αντίπαλο του, αν δεν πάει ούτε στο νέο debate, όπως φαίνεται.
Δεν υπάρχει κάποιος δίπλα του να τον σώσει από το διασυρμό;
Ακόμη και αν ευλόγως καταλήγει στο τέλος που αξίζει στις επιλογές που έκανε, η κατηφόρα, στην οποία τον ωθούν, εισάγει μια πρακτική που δεν υπήρχε ως τώρα στο χώρο, που είχε ευπρέπεια στις εσωτερικές αντιπαραθέσεις. Αλλα πάνω από όλα πλήττει την έννοια της πολιτικής -που υπήρξε γενναιόδωρη μαζί του.