Του Βασίλη Κόκκα
.”Τά σύνορα τής πατρίδας μας σήμερα είναι τά δημόσια νοσοκομεία…Εκεί είναι τό πεδίο τής μάχης…Ό τόπος όπου μάχονται μέ νύχια καί μέ δόντια ιατροί καί νοσηλευτές. Ζυγίζοντας νυχθημερόν τή μοναξιά τής κάθε ψυχής μπροστά στό φόβο τού θανάτου…Γιά νά μήν πέσουν τά τελευταία οχυρά!!!Μέ αυτοθυσία…
Κόντρα σέ ιδεοληπτικές εμμονές τών κυβερνώντων καί στή διαχρονική εχθροπάθεια τους γιά τό ΕΣΥ καί καθε τι δημόσιο…..Απέναντι στή γραφειοκρατική καί διανοητική ακαμψία τού συστήματος καί στήν ανορθολογική διαχείριση τής πανδημίας από τό περσινό καλοκαίρι καί μετά….Χωρίς δεύτερη γραμμή αμύνης….Συχνά, χωρίς τίς χρειαζούμενες προμήθειες καί τά αναγκαία πυρομαχικά….Μέ λειψά διαγνωστικά εργαλεία καί μιά πλήρως αποδυναμωμένη πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας….
Σηκώνοντας τό βάρος μιάς κοινωνικά μεροληπτικής πολιτικής πού κωφεύει στά αυτονόητα καί κρύβεται συστηματικά καί επίμονα πίσω από τήν ατομική ευθύνη καί τήν ομίχλη τών χρυσοπετσωμένων ΜΜΕ……Πέρσι τέτοιο καιρό,όσο ζούσαμε στήν όαση της επικοινωνιακής φούσκας καί τής αυταρέσκειας,όσο ακόμα ό κίνδυνος ήταν πρωτοφανέρωτος καί δέν μάς είχε κοντοζυγώσει, “δακρύζαμε” γιά τούς παππούδες καί τίς γιαγιάδες μας….Ή επίδειξη ευαισθησίας ήταν τζάμπα γιά τούς “αρίστους”……
Ξεχάσαμε όμως ότι δέν υπάρχει όαση χωρίς νά τήν περιβάλει έρημος….Μόλις στέρεψαν οί πηγές τής ματαιοδοξίας ήρθε ή έρημος καί κατέλαβε όλο τό χώρο!!!Ένα χρόνο μετά,μέ χιλιάδες νεκρούς καί αρρώστους δίπλα μας δέν περισσεύει δυστυχώς αυτή ή ευαισθησία…Τώρα,κυνισμός καί δημιουργική στατιστική…Όχι μόνον από ανερυθρίαστους πολιτικούς αλλά καί από ελλιποβαρείς ιατρούς πού -φεύ- φιλοδοξούν νά γίνουν πολιτικοί……
Γιά κάποιους ή ανθρώπινη ζωή παύει νά έχει αξία όταν κοστίζει πολύ γιά νά σωθεί!!!Ρίχνουν χωρίς δισταγμό τά κρίματα σέ ….. σαράντα κύματα από τό νά διανοηθούν νά στηρίξουν τίς ανάγκες τών πολλών…..Προτιμούν νά μάς εξοικειώσουν μέ τό θάνατο….Είναι οί ίδιοι πάντα πού εμμονικά στήν πολιτική τους διαδρομή πυρπολούν τίς γέφυρες τής κοινωνικής συνοχής καί απερίσκεπτα γκρεμίζουν τούς πυλώνες τής αλληλεγγύης γιατί ξεχνούν πώς σχεδόν πάντα θά χρειασθεί νά ξαναπεράσουμε από τό ίδιο ποτάμι……Τήν ίδια στιγμή πού τά σκάφη τών ιδιωτών παραμένουν καλά προφυλαγμένα από τόν καιρό, δεμένα στίς μαρίνες τής αμεριμνησίας καί τού εύκολου κέρδους……