Του Γιώργου Καρελιά
Δεν υπάρχει ιδιαίτερη αμφιβολία, το γνωρίζουμε όλοι: η ΝΔ και ο Μητσοτάκης ή ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας. Αυτό που δεν γνωρίζουμε είναι πώς θα μας κυβερνήσουν, μόνοι τους ή με συνεταίρους.
Στις εκλογές ψηφίζουμε για πολλά πράγματα. Για να επιβραβεύσουμε ή για να τιμωρήσουμε κάποιον. Για να δώσουμε την ευκαιρία σε κάποιον που θεωρούμε αδικημένο. Για να έχουμε πολλά, μικρά, κόμματα στη Βουλή. Για να διαμαρτυρηθούμε με ένα λευκό ή άκυρο. Μα, πάνω απ’ όλα, ψηφίζουμε για να αναδείξουμε αυτόν ή αυτούς που θα μας κυβερνήσουν.
Ποιοι θα είναι αυτοί; Δεν υπάρχει ιδιαίτερη αμφιβολία, το γνωρίζουμε όλοι: η ΝΔ και ο Μητσοτάκης ή ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας. Αυτό που δεν γνωρίζουμε είναι πώς θα μας κυβερνήσουν, μόνοι τους ή με συνεταίρους. Και αυτό θα μάθουμε, πιθανότατα, την Κυριακή το βράδυ.
1. Η ΝΔ και ο Μητσοτάκης θέλουν- και το διαλαλούν urbi et orbi- να κυβερνήσουν αυτοδύναμοι. Τώρα τελευταία δεν συζητούν κάν να συμπεθεριάσουν είτε με συγγενείς δεξιούς(ας πούμε την Ελληνική Λύση του Βελόπουλου) είτε με παλιούς(2012-2014) συμπεθέρους, όπως το ΠΑΣΟΚ.
Καθαρή θέση, αναμφισβήτητα. Λένε: θέλω να αποφασίζω μόνος μου, δεν γουστάρω συνδιαχείριση της εξουσίας, αυτό σημαίνει ταχύτητα στις αποφάσεις και σταθερότητα χωρίς πισωγυρίσματα.
Τι δεν λένε; Ότι η αυτοδυναμία γεννά (και) αλαζονεία. Ότι η αλαζονεία αποθρασύνει. Και ότι αποθρασύνομαι σημαίνει κυβερνώ ανεξέλεγκτα, αφού δεν έχω κάποιον(συνεταίρο) για να με φρενάρει.
Για να το πούμε με δύο πασίγνωστα παραδείγματα:
Αλαζονική άσκηση της εξουσίας σημαίνει η μυστική υπηρεσία του κράτους να παρακολουθεί τουλάχιστον έναν πολιτικό αντίπαλο, υπουργούς και τον αρχηγό του ΓΕΕΘΑ και ουδείς ακόμη να γνωρίζει γιατί. Ο πρωθυπουργός «δεν γνώριζε», οι ανεξάρτητες αρχές δεν έβγαλαν άκρη, οι εισαγγελείς κλώθουν. Σκοτάδι. Και πάμε σε εκλογές με έναν αρχηγό κόμματος εν δυνάμει όμηρο, με υπουργούς και άλλους αξιωματούχους φοβισμένους.
Αλαζονική άσκηση της εξουσίας σημαίνει ο αρμόδιος για την πολύνεκρη σιδηροδρομική τραγωδία στα Τέμπη υπουργός, μετά από μια θεατρική παραίτηση, να είναι ξανά υποψήφιος βουλευτής. Την ίδια ώρα ένας πρώην υπουργός βγαίνει από την εκλογική κούρσα εξαιτίας μιας άκαιρης δήλωσης που έκανε. Προσέξτε, ο Γιώργος Κατρούγκαλος έφυγε από την προεκλογική μάχη επειδή βαρύνεται με μια δήλωση. Δεν έκανε κάτι, είπε κάτι.
Ο Κώστας Καραμανλής του Αχιλλέως παραμένει υπερηφάνως υποψήφιος. Και ας βαρύνεται με πράξεις ή παραλείψεις που οδήγησαν στην πολύνεκρη τραγωδία. Και ο πρωθυπουργός, υπουργοί του και παρατρεχάμενοι προπαγανδιστές διυλίζουν των κώνωπα(Κατρούγκαλο) και καταπίνουν την κάμηλον(Καραμανλή). Κι επειδή είναι και είναι και θεοσεβούμενοι, τους ταιριάζει το «ουαί υμίν, Γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριταί».
2. Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας (θεωρητικά και το ΠΑΣΟΚ και ο Ανδρουλάκης) θέλουν να σχηματίσουν κυβέρνηση συνεργασίας. Το επιτρέπει, αν δεν το επιβάλλει κιόλας, η απλή αναλογική. Όμως, λένε και κάνουν τα πάντα για να δυσκολέψουν ή και να υπονομεύσουν αυτήν την προοπτική:
2. Ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ με τα συνεχή μπρος-πίσω. Ο Τσίπρας λάνσαρε πρώτος την «κυβέρνηση των ηττημένων», ενώ τέτοια έννοια δεν υπάρχει. Όποιος φτιάξει κυβέρνηση θα είναι νικητής, τελεία και παύλα. Το διόρθωσε στη συνέχεια , αλλά το προώθησαν Τσακαλώτος και Δραγασάκης. Σύγχυση. Μετά ήρθε η «κυβέρνηση ειδικού σκοπού». Λες και χρειάζεται τέτοιο πράγμα και όχι μια κανονική κυβέρνηση που θα οδηγήσει, μαζί με όλα τα άλλα, στον ειδικό σκοπό της διερεύνησης σκανδαλωδών υποθέσεων.
3. Ο Ανδρουλάκης και το ΠΑΣΟΚ θέλουν κυβέρνηση συνεργασίας. Ετσι λένε, αλλά κατά βάθος θα τους εξυπηρετούσε ή και θα ήθελαν αυτοδυναμία της ΝΔ. Τέλος πάντων, λένε ότι επιδιώκουν κυβέρνηση συνεργασίας, αλλά δεν ξέρουν ή δεν λένε με ποιον. Θα μπορούσαν να πουν «με το πρώτο κόμμα». Όμως, το εμφανιζόμενο ως πρώτο κόμμα, η ΝΔ, δεν τους θέλει. Το είπε καθαρά ο Μητσοτάκης. Αλλά ο Ανδρουλάκης και το ΠΑΣΟΚ, αντί να πουν «θα συνεργαστούμε με όποιο όμορο κόμμα συμφωνούμε σε πέντε προτεραιότητες», δηλαδή με τον ΣΥΡΙΖΑ, επιμένουν στον ανόητο «διμέτωπο» και στο ακατανόητο «ούτε- ούτε». Έβλεπα τον Νίκο Ανδρουλάκη στο προχτεσινό δελτίο του Μέγκα να ερωτάται αυτονοήτως: «Η ΝΔ προτείνει για πρωθυπουργό τον Μητσοτάκη, ο ΣΥΡΙΖΑ τον Τσίπρα, το ΠΑΣΟΚ ποιον προτείνει;». Και να πελαγοδρομεί.
Αυτές, λοιπόν, είναι οι δύο πιθανές εκδοχές σχηματισμού κυβέρνησης μετά τις αυριανές εκλογές(ή μετά τις επαναληπτικές του Ιουλίου). Αλαζονική αυτοδυναμία ή ελεγχόμενη προγραμματική συνεργασία. Την πρώτη λύση τη γνωρίζουμε, τη δοκιμάσαμε και στην παρελθούσα τετραετία. Τη δεύτερη όχι, μπορούν να την επιβάλουν, αύριο ή στις 2 Ιουλίου, όσοι ψηφοφόροι την προτιμούν, αν είναι οι περισσότεροι.
Εν κατακλείδι: δεν ξέρω ποιους αφορά (ξέρουν εκείνοι…), αλλά οι επίδοξοι διαχειριστές ή συνδιαχειριστές της εξουσίας ας προσέξουν πώς το λέει η λαϊκή σοφία:
«Μη μου πολυψηλώνεσαι γιατί ψηλός δεν είσαι και το χωριό σου είναι κοντά και ξέρω ποιανού είσαι»…
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR