Του Ιωάννη Δαμίγου
Όταν η αρχοντιά, η αρτιότητα, η σεμνότητα, η υπερηφάνεια και η σιωπή της, αποδίδουν τα δέοντα και τα πρέποντα, σε όλους, μα κυρίως στους θεσμούς, που εξευτελίζονται καθημερινά, όλο και πιο χαμηλά, όλο και πιο ακραία. Τι σπουδαίος άνθρωπος, τι Μάνα! Η Μάνα πολλών από εμάς, η ξεχωριστή, η πάντα Μάνα. Το μητρικό της πρόσωπο, δανείζει στους άγιους την πραότητα, την σοφία, τον πόνο και τον σεβασμό. Ένα αερικό, μια ιδέα απρόσιτη σε περιγραφή, μια αίσθηση δέους και μάτια που δύσκολα αντικρίζεις χωρίς να νοιώσεις λίγος , μικρός και συνυπεύθυνος.
Η Μάνα που με το βλέμμα της, σε τοποθετεί μαγικά, στην θέση που σου αρμόζει και που με την μαρτυρική κραυγή επιβεβαίωσης στο σπλάχνο της, μας στοίχειωσε στην ατομική μας ασήμαντη ύπαρξη, αυτή των πολλών ανθρώπων, την κοινή.
Και νόμισαν, οι ασεβείς και οι βέβηλοι, πως θα “ξεγελούσαν” με αποδιδόμενες τιμές, οι άτιμοι και θα παρέσυραν την Μάνα σε παρουσία στην γιορτή της αποκατάστασης της ποιας; Θα τολμούσαν οι ηθικοί αυτουργοί δολοφόνοι, να ξεστομίσουν αυτή την λέξη εμπρός στην Μάνα; Θα την προκαλούσαν με την αναφορά και μόνο της λέξης, Δημοκρατία; Ποιοι και πώς; Υπέθεσαν πως θα μιλούσαν στην Δημοκρατική Μάνα, λεηλατώντας ψήγματα δόξας συνύπαρξης, οι ακροδεξιοί τσεκουράτοι; Πόσο αλαζονική και θρασύτατη αυτή η προσπάθεια προσέγγισης φασιστών.
Θα την πρόσβαλα την Μάνα μου, αν απέδιδα ένα μπράβο και δεν έχω καμία διάθεση ούτε καν αυτή την δυνατότητα. Όμως θα υποβάλω, ταπεινά, τα σέβη μου, για μια ακόμη φορά. Από την άλλη, θα ομολογήσω, πως το χαστούκι στα προεδρικά μάγουλα αλλά και στα μάγουλα των καρναβαλιστών, αυτού του συνονθυλεύματος, ακόμα ηχεί, σαν Κυριακάτικη καμπάνα. Και η σιγή των μέσων ενημέρωσης και του τύπου, για την άρνηση της παρουσίας της Μάνας, στο θεατρικό Δελφινάριο, την κάνει ακόμα πιο ηχηρή. Άλλωστε πως θα μπορούσε να κλέψει την λάμψη από μπασκετμπολίστες, CEO φαρμακευτικής εταιρείας, Έλληνα επίτροπου και άλλων πολλών ταλέντων διαφόρων λαϊκών δεξιοτήτων.
Θα τελειώσω με ένα ταπεινό ευχαριστώ, στην μεγάλη Κυρία, στην Μητέρα πολλών ορφανών παιδιών, στην Μάνα Φύσσα. Στην Καθηγήτρια ζωής, ήθους και αξιοπρέπειας, από το Κερατσίνι.