Του Παναγιώτη Παναγιώτου
Η «μεγάλη εικόνα» της Ευρώπης είναι ανησυχητική. Από τη μια, η νεοφιλελεύθερη λιτότητα έχει οξύνει τις ανισότητες, τροφοδοτεί την άνοδο του λαϊκισμού και ενισχύει τις τάσεις εθνικιστικής περιχαράκωσης. Από την άλλη, το μεταναστευτικό πρόβλημα εργαλειοποιείται σε «μοχλό» μιας λαϊκίστικης ακροδεξιάς στροφής, με την καλλιέργεια του φόβου και της ανασφάλειας.
Αποτέλεσμα, όλο και μεγαλύτερα τμήματα της κοινωνίας φτωχοποιούνται, φοβούνται και γίνονται ευάλωτα σε αντισυστημικές θέσεις και απρόβλεπτες πολιτικές συμπεριφορές. Ολες οι προοδευτικές δυνάμεις, αριστεροί ευρωπαϊστές, σοσιαλδημοκράτες, οικολόγοι, ακόμα και σοβαροί κεντροδεξιοί, επισημαίνουν τον «μεγάλο κίνδυνο» για την Ευρώπη, τη δημοκρατία, το κοινωνικό κράτος και τις ευρωπαϊκές αξίες.
«Κοινός τόπος» αντιμετώπισής του για τις προοδευτικές δυνάμεις είναι η αναζήτηση προγραμματικών συγκλίσεων και συμμαχιών.
Οι σοσιαλιστές εγκαταλείπουν σταδιακά τις κυβερνητικές και πολιτικές συμπλεύσεις με τα νεοφιλελεύθερα συντηρητικά κόμματα. Αντιλαμβάνονται τα κοινωνικά και πολιτικά αδιέξοδα αυτών των συμμαχιών. Μετατοπίζονται σε πιο «κοινωνικές» κατευθύνσεις. Δεν είναι τυχαία η επιμονή του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος και της γερμανικής Σοσιαλδημοκρατίας σε μια στενότερη πολιτικά σχέση με τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ. Και δεν μπορούν να υποτιμηθούν τα παραδείγματα στην Πορτογαλία και την Ισπανία. Γενικά οι διεργασίες του χώρου των προοδευτικών δυνάμεων στην Ευρώπη προς αυτή την κατεύθυνση κινούνται.
Ομως εξαίρεση αποτελεί το… ελληνικό παράδοξο. To KIN.AΛΛ.! Αναμφισβήτητα, με βάση την ιστορική καταγωγή και διαδρομή του, όπως και τον διακηρυκτικό προγραμματικό πολιτικό λόγο του, ανήκει στις προοδευτικές δυνάμεις της χώρας. Ανεξαρτήτως λανθασμένων πολιτικών επιλογών και περιστασιακών τοποθετήσεων, που επιδέχονται σοβαρή κριτική.
Αυτό ισχύει, λιγότερο ή περισσότερο, για όλα τα κόμματα και κινήματα, με ιστορικό βάθος, χωρίς να αναιρείται η ιστορική τοποθέτησή τους στον άξονα Αριστεράς -Δεξιάς, λόγω λανθασμένων συγκυριακών πολιτικών επιλογών.
Δυστυχώς, η νέα ηγεσία του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛΛ. υπό την κ. Γεννηματά εγκλωβίστηκε στην «άνευ όρων» υποστήριξη της διακυβέρνησης της χώρας από τον κ. Σαμαρά και τον κ. Βενιζέλο, με ταυτόχρονη «άνευ όρων» καταδίκη της διακυβέρνησης του κ. Τσίπρα. Λες και ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος εκπροσωπούσαν το «απόλυτο καλό» και ο Τσίπρας το «απόλυτο κακό», σε συνθήκες, άπαντες, αυστηρής εποπτείας και ελέγχου από τους εταίρους-δανειστές μας, με ό,τι πολιτικά συνεπάγεται αυτό.
Δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε ότι την πρώτη ευθύνη για την οιονεί χρεοκοπία της χώρας φέρει η κυβέρνηση του Καραμανλή και τη δεύτερη ως προς τους πρώτους και καθοριστικούς χειρισμούς αντιμετώπισής της φέρει η κυβέρνηση του Παπανδρέου.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ