Toυ Νίκου Φωτόπουλου
NA ΜΗΝ ΓΙΝΕΙ Η ΑΠΑΝΘΡΩΠΙΑ ΣΥΝΗΘΕΙΑ ΜΑΣ
Το μηνιαίο χαράτσι των 100 ευρώ δεν εξυπηρετεί κανέναν σκοπό δημόσιας υγείας.
Στην επικείμενη ψηφοφορία στη Βουλή, οφείλουν όλοι να αναλάβουν τις ευθύνες τους.
Οι κυβερνητικές ανακοινώσεις για την επιβολή διοικητικής ποινής 100 ευρώ στους ανεμβολίαστους ηλικιωμένους συμπολίτες μας ξεπερνά κάθε όριο χυδαιότητας, κυνισμού, βαρβαρότητας.
Αντί για θετικά μέτρα ενθάρρυνσης, αντί για θετικά κίνητρα, αντί για πειθώ και προστασία, επιλέγεται η διοικητική ποινή. Περικοπή του ήδη πενιχρού εισοδήματος της μεγάλης πλειονότητάς τους κατά 100 ευρώ μηνιαίως! Εξαναγκασμός σε ιατρική πράξη με χαράτσι, που μόνο ο Πινοσέτ θα τολμούσε να σκεφτεί. Κατάφωρη παραβίαση της αρχής της αναλογικότητας. Κοινωνικός στιγματισμός. Κοινωνικός αυτοματισμός.
Στην πράξη και επί της ουσίας, αυτή η κυβερνητική απόφαση εφαρμόζει, με άλλον τρόπο, την πρόταση μίσους που διαρκώς διακινείται στη δημόσια σφαίρα, να πληρώνουν οι μη εμβολιασμένοι τα νοσήλια. Στοχοποιείται μια ηλικιακή κατηγορία συμπολιτών μας με μέτρα τιμωρίας και οικονομικής εξόντωσης.
Από όλα τα μέτρα που έχουν ληφθεί κατά τη διάρκεια της πανδημίας, το σημερινό είναι το πιο βάρβαρο. Το πιο απάνθρωπο. Και πρέπει να αποκρουστεί σήμερα. Τώρα. Να πιεστεί η κυβέρνηση με κάθε τρόπο να το ανακαλέσει. Αλλιώς, μπαίνουμε σε έναν μαύρο κύκλο εκφασισμού της κοινωνίας, στον οποίο θα ποινικοποιείται, με κάθε ευκαιρία και αφορμή, κάθε τι ”διαφορετικό”.
Η γενική επίκληση της προστασίας της δημόσιας υγείας και το χρέος της κοινωνικής και εθνικής αλληλεγγύης δεν είναι μοχλός κατάργησης ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Απαιτείται διαρκής στάθμιση των επιμέρους συνταγματικών διατάξεων, ούτως ώστε να επιτυγχάνεται η εναρμόνισή τους.
Είναι εντελώς διαφορετικό, για λόγους δημόσιας υγείας, να προβλέπονται πρόσθετοι έλεγχοι (με αξιόπιστα τεστ) ή ακόμα και ορισμένοι περιορισμοί μετακίνησης για την προστασία ευάλωτων συμπολιτών, από το να τους επιβάλλεται, και μάλιστα αδιακρίτως, η μείωση του μηνιαίου εισοδήματός τους! Το μηνιαίο χαράτσι δεν εξυπηρετεί κανέναν σκοπό δημόσιας υγείας. Έχει αποκλειστικά και μόνο τιμωρητικό χαρακτήρα. Ποινικοποιεί την συμπεριφορά τους, τους δίνει βορά και τους στιγματίζει στην κοινωνία ως ενόχους. Περί αυτού πρόκειται.
Η διαθεσιμότητα των 8.000 υγειονομικών και η πλήρης στέρηση του εισοδήματός τους (αντί, έστω, της χορήγησης ενός μέρους του, για όσο διαρκεί η αναστολή) ήταν κι αυτό ένα βάρβαρο μέτρο. Διότι επιδείνωσε δραματικά τη λειτουργία των νοσοκομείων της χώρας και στέρησε ή παρεμπόδισε την πρόσβαση στην υγεία (πχ αναβολή προγραμματισμένων χειρουργικών επεμβάσεων), γεγονός που για πολλούς συμπολίτες μας, όπως τους καρκινοπαθείς, μπορεί να επιφέρει ακόμα και τον θάνατο. Συνεπώς, και το μέτρο αυτό υπερβαίνει (ορθότερα, υπονομεύει) τον σκοπό για τον οποίο ελήφθη (δηλαδή την προστασία της δημόσιας υγείας). Παρ’ όλα αυτά, για τον εξαναγκασμό των υγειονομικών υπάρχει τουλάχιστον το επιχείρημα ότι οι επαγγελματίες της πρώτης γραμμής επαφής με τον πολίτη απαιτείται να είναι όσο το δυνατόν πιο προστατευμένοι.
Αλήθεια, για τον εξαναγκασμό των ηλικιωμένων τι μπορεί να προβληθεί ως δικαιολογητική βάση; Η ηλικία τους; Μήπως το αυτονόητο γεγονός ότι ο άνθρωπος, όσο μεγαλώνει, τόσο περισσότερο έχει ανάγκη τις υπηρεσίες υγείας, τις οποίες η Πολιτεία οφείλει να παρέχει, αντί να τις θεωρεί…πολυτέλεια και να μεταθέτει την ευθύνη για τη δυσλειτουργία τους σε ειδικές κατηγορίες πολιτών-ενόχων; Είναι η ηλικία…επιβαρυντική περίσταση; Δικαιολογεί ποινές και πρόστιμα ηλικιακού χαρακτήρα; Νομιμοποιεί ηλικιακά ιδιώνυμα;
Σήμερα είναι οι γονείς και οι παππούδες μας. Αύριο θα είμαστε εμείς, με κάθε αφορμή και για οποιαδήποτε αιτία.
Η υγειονομική κρίση αντιμετωπίζεται με ενίσχυση των δομών υγείας, όχι με τη διάλυσή τους. Με κοινωνική συνοχή και πειθώ, όχι με αποκλεισμούς, ποινές και διακρίσεις. Με αλληλεγγύη στον ευάλωτο συνάνθρωπο, όχι με τον κυβερνητικά καθοδηγούμενο κοινωνικό κανιβαλισμό του.
Ο μαζικός εμβολιασμός, με ιδιαίτερη έμφαση στις μεγαλύτερες ηλικίες και τους ευπαθείς, είναι ένα από τα πολλά αναγκαία μέτρα και μέσα αντιμετώπισης της πανδημίας. Αλλά όχι το μόνο, όπως δείχνει η πραγματικότητα σε ευρωπαϊκές χώρες που πέτυχαν υψηλά ποσοστά εμβολιαστικής κάλυψης. Αποτελεί αναγκαία μεν, αλλά όχι και ικανή προϋπόθεση εξόδου από την υγειονομική κρίση. Και δεν επιτυγχάνεται με νομοθετικά διατάγματα και διοικητικές ποινές. Το αντίθετο : με τον τρόπο αυτόν, σαμποτάρεται.
Η συστηματική αγνόηση και η καθυστερημένη υιοθέτηση πρόσθετων μέτρων και μέσων που έχουν υποδειχθεί από την επιστημονική κοινότητα (Αθηνά Λινού, Ηλίας Μόσιαλος και άλλοι), η μετακύλιση της ευθύνης για τη διάλυση του ΕΣΥ στις πλάτες ομάδων συμπολιτών μας, η συνεχής επίκληση της ατομικής ευθύνης ως άλλοθι για την κυβερνητική αποτυχία, η κλιμάκωση του αυταρχισμού, των αποκλεισμών και των ποινών, συγκροτούν μια επικίνδυνη πολιτική αντίληψη για τη δημόσια υγεία. Ένα υβρίδιο θατσερισμού και ακροδεξιάς. Ένα μοντέλο Πινοσέτ που γιγαντώνει την ιδιωτική υγεία από τα συντρίμμια της δημόσιας, πνίγοντας τη Δημοκρατία, καταστέλλοντας τα δικαιώματα και οδηγώντας σε κοινωνικό εκφασισμό.
Με την κυβερνητική διαχείριση της πανδημίας επωάζεται το αυγό του φιδιού. Αυτό πρέπει να το αντιληφθούν όλες οι δημοκρατικές και προοδευτικές δυνάμεις, όσο είναι καιρός. Διότι, δυστυχώς, μέχρι σήμερα, σχεδόν 2 χρόνια από την έναρξη της υγειονομικής κρίσης, δείχνουν ανήμπορες να αντιδράσουν. Άλλοτε προτείνουν κοινό υπουργό Υγείας με τον πρωθυπουργό που τρομοκρατεί με διοικητική ποινή αδύναμους ηλικιωμένους πολίτες. Άλλοτε κολακεύονται από τις προτροπές βουλευτών της Δεξιάς να βαδίσουν μαζί στα καφενεία για να προωθήσουν το πρόγραμμα «Ελευθερία». Άλλοτε συναινούν σε παράλογα και αυταρχικά μέτρα, με την υποσημείωση ότι πρόκειται για ομολογία κυβερνητικής αποτυχίας. Κυριολεκτικά σύρονται πίσω από την κυβερνητική πολιτική, αντί να την καταγγείλουν ανοιχτά, να την αντιπαλέψουν και να προβάλουν ένα προοδευτικό σχέδιο προστασίας της δημόσιας υγείας. Αυτή είναι μια βασική αιτία της αδυναμίας τους να αντιπολιτευτούν τον Μητσοτάκη και να καρπωθούν τη φθορά του.
Καθώς φαίνεται, ο αγώνας αυτός για την ανθρωπιά δεν θα δοθεί μόνο σε εθνικό, αλλά και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Ήδη στην Αυστρία έχουν ανακοινωθεί μέτρα και πρόστιμα παρόμοιας λογικής.
Η ενίσχυση του κοινωνικού κράτους δεν περνά μέσα από την συναίνεση σε μηνιαία χαράτσια σε βάρος αδυνάμων.
Το ΕΣΥ δεν σώζεται με εξαναγκασμούς που μόνο στόχο έχουν την κυβερνητική απαλλαγή από την υποχρέωση στήριξής του.
Στην επικείμενη ψηφοφορία στη Βουλή οφείλουν όλοι να αναλάβουν τις ευθύνες τους.
Όσοι στον προοδευτικό χώρο αμφιταλαντεύονται, ας αναρωτηθούν, ειδικά τώρα που η κοινωνία άρχισε να τους ακούει ξανά : ο Γιώργος Γεννηματάς και η Φώφη Γεννηματά θα υπερψήφιζαν ποτέ την στέρηση του 1/5 της σύνταξης φτωχών συνανθρώπων μας, πολλοί εκ των οποίων ζουν απομονωμένοι στα σπίτια τους και δεν έχουν χρήματα για να αγοράσουν τα φάρμακά τους; Έτσι εννοούσαν το ΕΣΥ, για το οποίο έδωσαν το είναι τους;
Να μην γίνει η απανθρωπιά συνήθειά μας.
Ο Νίκος Φωτόπουλος είναι νομικός