Με την ύφεση -σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ- στην περίπτωση νέας υγειονομικής κρίσης- το 2020 στο 9.8% και την ανάκαμψη το 2021 στο 2,3% ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν θα έπρεπε να γελά- ειδικά όταν επισκέπτεται το Μάτι- ούτε να φωτογραφίζεται ανέμελος και ξυπόλυτος.
Η μείωση του ΑΕΠ κατά 7,9% το 2020, σύμφωνα με προβλέψεις της ίδιας της κυβέρνησης, που ελπίζει σε αύξηση κατά 8% το 2021, απέχει πολύ από το ”πολλές και καλές δουλειές για όλους” -αφού η ανεργία θα ξεπεράσει το 20%. Η ώρα της αλήθειας πλησιάζει.
Το πακέτο των 70 δισ. -που αν αφαιρέσουμε δάνεια και άλλα έξοδα- μένουν 6,5 δισ.- σε ορίζοντα τριετίας είναι ένας μύθος, όσο και η επιτυχία της κυβέρνησης στο θέμα του κορονοϊού. Ο λογαριασμός θα γίνει στο τέλος και θα αποδειχθεί πως η κυβέρνηση δεν άκουσε τους ειδικούς, αλλά τους δημοσκόπους.
Υπάρχει όμως ένας τομέας που η κυβέρνηση πάει καλά: η επικοινωνιακή πολιτική του πρωθυπουργού -που μέσα στην κρίση που έρχεται φωτογραφίζεται ανέμελος πότε με τον Τομ Χανκς, πότε στην Επίδαυρο και πότε με τον γιο του που έχει τα γενέθλιά του.
Βέβαια υπάρχουν κι αυτοί που τους ενοχλεί -όπως η Έλενα Ακρίτα “η εικόνα του πρωθυπουργού που ποστάρει διακοπές σε μια εποχή που οι περισσότεροι πολίτες δεν μπορούν να πάνε“, αλλά μάλλον δεν γνωρίζουν από πολιτική επικοινωνία.
Η εικόνα του Μητσοτάκη που γελάει ακόμα και όταν βρίσκεται στο καμένο Μάτι για να τιμήσει τους νεκρούς είναι μια “θετική” εικόνα που αναπαράγουν τα μέσα ενημέρωσης. Ενώ υποτίθεται ότι πάμε σε πόλεμο τα ΜΜΕ ασχολούνταιο με το πόσο καλοντυμένη είναι η Μαρέβα Μητσοτάκη “που έκλεψε την παράσταση”.
Προφανώς ο Μωυσής που μας οδηγεί στη Γη της Επαγγελίας τον λαό θα έπρεπε να είναι σε σκίτσο σατυρικό σε βάρος του Μητσοτάκη, αλλά εκπορεύεται από δικά του μέσα ενημέρωσης μαζί με άλλα επίθετα όπως πολιτικός “γίγαντας”.
Φαίνεται πως ζούμε σε μια εικονική πραγματικότητα που επαληθεύεται από τις δημοσκοπήσεις: μάλλον πρώτη φορά μια κυβέρνηση και ένας πρωθυπουργός βλέπει τα ποσοστά να ανεβαίνουν μετά τις εκλογές και η αντιπολίτευση να χάνει αντί να κερδίζει.
Η αλήθεια είναι πως η δημοφιλία της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού ανεβαίνει επειδή ακριβώς πέφτει αυτή της αξιωματικής αντιπολίτευσης: ο κόσμος όπως φάνηκε στις εκλογές δεν ήθελε τόσο πολύ να εκλεγεί ο Μητσοτάκης όσο να τιμωρήσει τον Τσίπρα -που τον απογοήτευσε και εξακολουθεί να τον απογοητεύει.
Μια πιο διεισδυτική ματιά στις δημοσκοπήσεις δείχνει πως ένα ποσοστό 8-10% που ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ, την τελευταία στιγμή, δεν δηλώνει πως θα τον ψήφιζε τώρα, αλλά δεν το αποκλείει ξανά, δηλαδή δεν “περνάει απέναντι”.
Η περίοδος χάριτος για την κυβέρνηση όμως έχει τελειώσει και οι συνέπειες της ύφεσης που ήρθε πριν τον κορονοϊό θα φανούν με δραματικές εικόνες από το φθινόπωρο και μάλλον θα αποτυπωθεί και στις δημοσκοπήσεις: ο Μητσοτάκης υποσχέθηκε ανάπτυξη και φέρνει φτώχεια, λιτότητα και ανεργία.
Η αναπόφευκτη φθορά
Η πρώτη εικόνα της κατάρρευσης της εικόνας Μητσοτάκη θα έλθει όταν οι δημοσκοπήσεις θα δείξουν μια έστω μικρή πτώση που θα αρχίσει την αντίστροφη μέτρηση και το πουλόβερ θα αρχίσει να ξηλώνεται.
Αυτό δεν σημαίνει καθόλου πως η αναπόφευκτη φθορά της κυβέρνησης και του Μητσοτάκη θα μετατραπεί σε μεγάλη αύξηση της δύναμης του ΣΥΡΙΖΑ, ή του …ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, που ακόμα και αν εξασφάλιζε το ποσοστό του 35% και πάλι θα δυσκολευθεί να σχηματίσει κυβέρνηση.
Το έργο «Ο Μωυσής και η Φωτεινή Ελλάδα» όπου νάναι κατεβαίνει, αλλά ο Αλέξης Τσίπρας που είχε την δυνατότητα να κερδίσει την Νέα Δημοκρατία του 28-31% θα χρειαστεί “νέο έργο” για να κερδίσει την Νέα Δημοκρατία του 40%.
Η πρώτη πλάνη της “πρώτη φορά αριστεράς στην κυβέρνηση’ είναι πως ο κόσμος έγινε ξαφνικά και αριστερός -και παρέμεινε και μετά το πολιτικό έκτρωμα της συγκυβέρνησης με τους ΑΝΕΛΛ -που συνεχίζεται: Ο Καμμένος έφυγε, αλλά οι βουλευτές του έμειναν.
Η δεύτερη πλάνη -που συνεχίζεται- είναι ο μύθος της “δημοκρατικής παράταξης” που θα εκφράσει ο ΣΥΡΙΖΑ χωρίς να γίνει “κεντροαριστερός”. Στις εκλογές του Γενάρη του 2015 η Αριστερά χωρίς την Δημοκρατική Συμπαράταξη εμφανιζόταν να έχει 45% -σε ένα “δημοκρατικό χώρο που άγγιζε το 60%.
Μετά τις εκλογές του 2019 ένα μεγάλο μέρος της “δημοκρατικής παράταξης” εξατμίστηκε, άλλο απορροφήθηκε από τον Μητσοτάκη και ενός μεγάλου ποσοστού η τύχη αγνοείται: τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ, του Κινάλ και του Βαρουφάκη -μαζί με το ΚΚΕ απέχουν από το 60 -και 65% παλιότερα- της “δημοκρατικής παράταξης.
Το νέο ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ και ο… Μητσοτάκης
Για πρώτη φορά η Δεξιά -μετά το 1981- που συρρικνώθηκε σε ποσοστά 37-38% εμφανίζει όχι μόνο ένα ισχυρό κόμμα πάνω από 40% αλλά και άλλα πιο μικρά κόμματα κοντά στη Νέα Δημοκρατία.
Η απλή αναλογική -που άλλοτε ήταν ο τρόπος να μην ξαναπάρει η Δεξιά την κυβέρνηση- με τις οποίες θα γίνουν οι επόμενες εκλογές δεν οδηγεί σε “δημοκρατική κυβέρνηση” ακόμα και αν συνεργασθούν ΣΥΡΙΖΑ, Κινάλ και το κόμμα του Βαρουφάκη.
Φαίνεται πως όσο ο ΣΥΡΙΖΑ συζητούσε αν θα γίνει το “νέο ΠΑΣΟΚ’ ο Μητσοτάκης όχι μόνο ενσωμάτωσε ένα ποσοστό της Ακροδεξιάς, αλλά κατάπιε το Ποτάμι, ένα κομμάτι των δεξιών άλλωστε ΑΝΕΛΛ και τον κεντρώο Λεβέντη, ενώ ετοιμάζεται να καταπιεί το μεγάλο κομμάτι του Κινάλ -που δεν πρόκειται ποτέ να συνεργαστεί με τον Τσίπρα.
Με τις αναφορές του στο Βενιζέλο και τον …Κέυνς ο Μητσοτάκης μοιάζει να λέει πως “εγώ είμαι -και- το νέο ΠΑΣΟΚ”. Ο “λαός” δεν τσίμπησε στο ‘Ο Λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά” που πλάσαρε ο ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά. Το δίλημμα δεν αφορούσε την Δεξιά, αλλά τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ακόμα και μετά την αναμενόμενη απογοήτευση του κόσμου από τον Μητσοτάκη -που πριν τέσσερα χρόνια ήταν απίθανο να γίνει πρωθυπουργός- ο ΣΥΡΙΖΑ ακόμα και αν θα λέγεται πλέον… ΣΥΡΙΖΑ -ΠΣ- χρειάζεται αν “μπιγκ-μπανγκ” για να ξαναβρεθεί στην κυβέρνηση.
Το ερώτημα δεν είναι αν αυτό θα γίνει πριν ή αφού χάσει και τις επόμενες εκλογές, αλλά αν θα συμβεί ή δεν θα συμβεί ποτέ. Αν ‘όχι αυτή η τετραετία, η επόμενη δεκαετία σίγουρα επιφυλάσσει πολλά “μπιγκ-μπανγκ” στην πολιτική ζωή’ με το διαρκές ερώτημα αν το μέλλον θα είναι καλύτερο ή χειρότερο από το παρόν.
Αν μάθαμε κάτι αυτά τα χρόνια της κρίσης δεν είναι πως ένα κόμμα του 48% μπορεί να φτάσει στο 4%, ή από το 3% να φτάσει στο 36%, αλλά πως τα πράγματα είναι ευμετάβλητα κι αλλάζουν με ταχύτητες που δεν υπήρχαν σε άλλες εποχές.
Το ίδιο και οι δημοτικότητες: του Μητσοτάκη αγγίζει το 70% και να φανταστείτε ότι δεν έχει εφαρμόσει το πρόγραμμά του: η φτώχεια δεν φάνηκε ακόμα.
