Του Ιωάννη Δαμίγου
Η χώρα των “ιδρυμάτων”, που εξυπηρετεί τις οικονομικές ανάγκες ημετέρων μέσω της χρηματοδότησης και του ξεπλύματος, με την προκάλυψη της προσφοράς κοινωνικής υπηρεσίας, που αδυνατεί να αναλάβει το υπόχρεο κράτος. Πλήθος ιδρυμάτων που λειτουργούν ανεξέλεγκτα απανταχού, χρηματοδοτούνται επίσης ανεξέλεγκτα και ενισχύονται από τις προσφορές ευαίσθητων πολιτών, που παρασύρονται από την ενοχική ανάγκη αλληλεγγύης, αγνοώντας το οικονομικό αλισβερίσι εξυπηρετούμενων παράτυπων και παράνομων συναλλαγών.
Πάσης φύσεως ιδρύματα, που στερούνται βασικών επιστημονικών προδιαγραφών στήριξης υπηρεσιών, με προτίμηση προσοδοφόρας εκμετάλλευσης της παιδικής και γεροντικής εγκαταλειμμένης ηλικίας, χώρια των αμέτρητων υπολοίπων, που ασχολούνται με διαφόρων προβληματικών και άρρωστων πιο περίπλοκων εξειδικευμένων καταστάσεων. Χωρίς καν να εξασφαλίζουν ούτε τους βασικούς κανόνες ασφαλείας, πόσο μάλλον των προσφερόμενων υπηρεσιών.
Όλα αυτά ξεκινούν ασφαλώς, από το μεγάλο και προβληματικό ίδρυμα “Το Ελληνικό κράτος”, που πρώτο λειτουργεί χωρίς κανόνες, με τους θεσμούς έγκλειστους σε πολιτικά ιδρύματα, να άγονται και να φέρονται από τα συμφέροντα. Με μια προβληματική κοινωνία να παρακολουθεί και να ακολουθεί αμέτοχη τα αποτελέσματα αυτής της ιδρυματικής πολιτικής τακτικής, που χρηματοδοτείται από ευρωπαϊκά κονδύλια και άγρια κρατική φορολογία, με τα χρήματα να καταλήγουν σε συγκεκριμένα “ιδρύματα” ολίγων, που εμφανίζονται ξεπλένοντας ποσά, ως θρασύτατοι χορηγοί προσφοράς κοινωνικής παροχής υπηρεσιών. Τοποθετώντας ξεδιάντροπα συγγενείς, συζύγους, αδέλφια και ξαδέλφια, κόρες και γιούς ως προέδρους αυτών των ιδρυμάτων.
Και εμείς, ως έγκλειστοι εθελοντές αυτού του μεγάλου προβληματικού κρατικού ιδρύματος, τιμωρούμαστε για τις απαιτήσεις που δειλά προβάλουμε, καλύτερων όρων επιβίωσης που τολμούμε να εκφράσουμε, ελπίζοντας μάταια σε δικαιότερες διοικήσεις αυτού. Συνηθίσαμε προφανώς στον τρόπο ζωής, που επιβάλει τους όρους και νόμους αυτού του παράτυπου και παράνομου ιδρύματος επιτηδείων.