Του Μιχάλη Κονιόρδου
Πρώτα απ’ όλα Χρόνια Πολλά, σ’ όλες και σ’ όλους. Με υγεία προφανώς. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν, έτσι.
Σειρά, ας πάρουν κάποιες αναγκαίες διευκρινίσεις: Δεν εκπροσωπώ κανένα τουριστικό πρακτορείο, δεν είμαι εξειδικευμένος στον συνεδριακό τουρισμό, δεν συμμετέχω σε κανένα μυστικό ή φανερό σχέδιο για την αξιοποίηση γης στη Σερβία, δεν συμμετέχω στο εξαγγελθέν σιδηροδρομικό έργο του άξονα Θεσσαλονίκη- Σκόπια- Βελιγράδι-Βουδαπέστη, δεν έχω την «καπατσοσύνη» να τα «παίρνω» ούτε κάτω, ούτε πάνω από το τραπέζι και επομένως αν μη τι άλλο ό,τι αφηγούμαι –τουλάχιστον– εδώ, δεν αποτελεί «γκρίζα» διαφήμιση.
Γιατί τόσα «εγώ», «εσείς» κ.λπ.; Μα γιατί πάσχουμε από, και πασχίζουμε να συνεννοηθούμε μέσα, από «Το πρόβλημα με τις αντωνυμίες».
Συχνά το συνάφι, στα ΑΕΙ, γίνεται αποδέκτης ενημερώσεων για επιστημονικά συνέδρια. Άλλα από αυτά κουβαλάνε τη φήμη του αδιαμφισβήτητου επιστημονικού κύρους, άλλα λιγότερο, άλλα αποτελούν «κοινωνικά διαβατήρια» με ασαφές άρωμα ακαδημαϊκότητας, άλλα αποτελούν μια ευκαιρία να ξεκινήσει κάποιος από κάπου. Κάθε επιστημονικό συνέδριο, σε όποια κατηγορία κι αν εμπίπτει, προσπαθεί να εμπλουτίσει την ελκυστικότητά του και με την επιλογή της περιοχής όπου διεξάγεται.
Υπάρχει κι ένα συνέδριο που –αν απαλλάξω από τα μέσα μου ακόμα και όλο το διαθέσιμο απόθεμα της υπερβολής του Νεοέλληνα– θα μπορούσα νηφάλια να το περιγράψω σαν το Συνέδριο της μαγείας της Ομορφιάς.
Το θέμα του συνεδρίου είναι «Επιστήμη και Τριτοβάθμια Εκπαίδευση σε συνάρτηση με τη Βιώσιμη Ανάπτυξη», οργανώνεται από το Κολλέγιο Εφαρμοσμένων Επιστημών του Ούζιτσε και διεξάγεται στο κινηματογραφικής εμπνεύσεως και αρχιτεκτονικής δημιούργημα του Εμίρ Κουστουρίτσα, στο Ντρβένγκραντ, δηλαδή στο Ξύλινο Χωριό, όχι μακριά από το πανέμορφο Ζλάτιμπορ.
Την ιδέα για την δημιουργία του Ξύλινου Χωριού, ο Κουστουρίτσα την εμπνεύσθηκε από την αρχιτεκτονική δομή της αρχαίας Εφέσου, μια από τις πρώτες πόλεις στον κόσμο που είχαν έναν αστικό πυρήνα.
Τα σερβικά βουνά τής –πάλαι ποτέ, ελπίζω- αιματοβαμμένης περιοχής του Ούζιτσε, είχα την τύχη να τα επισκεφθώ είτε μόνος είτε μαζί με τους φοιτητές μου στο πλαίσιο ενός τριετούς ευρωπαϊκού προγράμματος.
Την ίδια ομορφιά αλλά και τραγικότητα της Ιστορίας τη συναντήσαμε στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη στο Βίσεγκραντ, στην ιστορική γέφυρα Μεχμέτ Πασά Σοκόλοβιτς, τη Γέφυρα του Δρίνου δηλαδή.
Αρχιτέκτονάς της ήταν ο Μιμάρ Σινάν, ο μεγαλύτερος αρχιτέκτονας της Οθωμανικής αυτοκρατορίας βάζοντας την τέχνη του επτά ολάκερα χρόνια για να τη δημιουργήσει ( 1571-1577 ). Αυτή πάλι, με τη σειρά της, ενέπνευσε τον Ίβο Άντριτς, σε τέτοιο βαθμό ομορφιάς της σκέψης που του χάρισε το βραβείο Νόμπελ το 1961.
Λίγο πιο πέρα, από την Γέφυρα του Δρίνου, λίγα λεπτά με τα πόδια, θα περιηγηθείτε στο Πέτρινο Χωριό, ή καλύτερα το Άντριτσγκραντ, επίσης δημιούργημα του Εμίρ Κουστουρίτσα εμπνευσμένο από τη δουλειά και το χαρακτήρα του Βόσνιου νομπελίστα.
Πρόκειται για μια ιδιαίτερη κατασκευή, όπου ο κάθε γωνιακός πυργίσκος της κάθε πλευράς των τειχών που περιτριγυρίζουν το Άντριτσγκραντ, συμβολίζει μια διαφορετική εποχή και θρησκεία που άφησε το αποτύπωμά της στο Βίσεγκραντ.
Ανάμεσα σ’ όλες αυτές και άλλες διαδρομές θα διασταυρωθείτε και με τον Καραγεώργη της Σερβίας που ατενίζει από την κορφή ενός απόκρημνου βράχου το «πέρα» στο πανέμορφο μοναστήρι του Ντόμπρυν.
Το συνέδριο θα διεξαχθεί στις 24-25 Μαΐου του 2019 και έχουν τη δυνατότητα να συμμετάσχουν και φοιτητές και διδάσκοντες.
Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν για το παράλληλο συνέδριο διδασκόντων και φοιτητών ποιος χώρος θα δοθεί στους διδάσκοντες και ποιος στους φοιτητές. Πάντως αν στους πρώτους δηλαδή στους διδάσκοντες δοθεί το κλειστό αμφιθέατρο «Νοάμ Τσόμσκυ», οι φοιτητές δεν θα είναι δυστυχείς αν τους δοθεί το υπαίθριο -αλλά με δυνατότητα να προστατευθεί από τον καιρό- αμφιθέατρο.
Άλλωστε, θα έχουν την ευκαιρία να περιπλανηθούν στις οδούς – δρομίσκους Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, Φεντερίκο Φελίνι, Ίγκμαρ Μπέρκμαν, Νόβακ Τζόκοβιτς και σε άλλους, που ξεχνώ, και βέβαια στην πλατεία Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα.
Κι επειδή η νεολαία έχει περάσει προ πολλού στην εποχή Εράσμους, μπορούν οι φοιτητές να επιλέξουν να συμμετάσχουν και χωρίς τη συμμετοχή των δασκάλων τους. Αρκετοί το κάνουν ήδη, καθώς αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να ξεκινήσει κάποιος από κάπου.
Ας ξεκινήσει λοιπόν, από το Συνέδριο της μαγείας της Ομορφιάς.
* Καθηγητής Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής, τέως σύμβουλος του ΑΣΕΠ, τέως Διοικητής – Πρόεδρος του Δ.Σ. του ΓΝΠ Αθηνών «Π. & Αγ. Κυριακού»