Toυ Γ. Λακόπουλου
Ας μην κρυβόμαστε πίσω από τα τρακτέρ μας: το αγροτικό είναι πρόβλημα της πολιτικής, όχι της οικονομίας. Οι πολιτικοί το δημιούργησαν και οι πολιτικοί αρνούνται να το λύσουν. Γιατί πρέπει να πουν την αλήθεια και αυτό σημαίνει απώλεια ψήφων. Προτιμούν λοιπόν να μιλούν για διάλογο- που στην πράξη σημαίνει παράκαμψη της ουσίας.
Στη δεκαετία του ‘80 συνέρρευσαν ιλιγγιώδη ποσά από τα κοινοτικά ταχεία για την αναμόρφωση της ελληνικής γεωργίας. Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ αντί να μάθουν τους Έλληνες αγρότες να ψαρεύουν τους μοίραζαν ψάρια- που ψάρευαν άλλοι ή αποκτούσαν με δανεικά. Έτσι οικοδομήθηκε το ΠΑΣΟΚ ως κυρίαρχη πολίτικη δύναμη στον αγροτικό χώρο.
Εκείνη η περίοδος λειτούργησε δεσμευτικά και για τις επόμενες. Ο Μητσοτάκης καλόπιανε τους αγρότες, ο Σημίτης τους διαβεβαίωσε ότι χάρη στο ευρωπαϊσμό του δεν θα έχουν πότε πρόβλημα και επί των ημερών του Καραμανλή ο υπουργός Γεωργίας μοίραζε λεφτά που τώρα πρέπει να επιστρέψουν και ο νεώτερος Παπανδρέου μπέρδευε τις ερωτήσεις με τις απαντήσεις – ως συνήθως.
Έτσι η ελληνική ύπαιθρος έχασε τη μοναδική ιστορική ευκαιρία της να αλλάξει και να εξασφαλίσει την επιβίωση της χωρίς να την επηρεάζει καμιά κρίση. Σ’ αυτό το πλαίσιο δεν έμεινε απλώς πίσω. Εξελίχθηκε σε αντιπαραγωγικό εκκολαπτήριο διαφθοράς.
Ο πραγματικός αγρότης, ως ταλαιπωρημένος εργάτης γης παραγκωνίστηκε και στη θέση μπήκε μια ιδιαίτερη κάστα αγροτών που έμαθε να συντηρείται όχι από την παραγωγή του προϊόντος της αλλά από τις επιδοτήσεις και τις αποζημιώσεις. Οι συνεταιρισμοί αντί να συντονίζουν και να εμπορεύονται την παραγωγή μετατράπηκαν σε διανεμητές επιδοτήσεων.
Κάθε αγροτικό σπίτι απόκτησε μηχανήματα οποίο δεν χρειάζονταν επειδή ήταν δωρεάν. Η αποτίμηση της παραγωγής έγινε υπόθεση συναλλαγής με τον αποτιμητή. Με μια αγελάδα έπαιρνε όλο το χωριό επιδότηση αγελαδοτρόφου, καθώς την πήγαιναν από σπίτι σε σπίτι για να απογραφεί. Η γη δηλητηριάστηκε από τα φυτοφάρμακα και την αλόγιστη χρήση του νερού.
Για να έλθουμε στο πρόβλημα των ημερών η ασφαλιστική κάλυψη του αγροτικού πληθυσμού παραβίασε κάθε ασφαλιστικό κανόνα και εξελίχθηκε σε ομπρέλα για δραστηριότητες που δεν είχαν σχέση με την αγροτική παραγωγή.
Σήμερα στον ΟΓΑ υπάρχουν υπερδιπλάσιοι ασφαλισμένοι από τους αγρότες. Πρώτα υπερφορτώθηκε από όγκους ασφαλισμένων, όπως ήταν οι επαναπατρισθέντες Έλληνες που δεν είχαν καμιά ασφαλιστική συμμετοχή. Μετά εντάχθηκαν όλοι όσοι επιχειρούν σε δήμους με πληθυσμούς κάτω από δυο χιλιάδες κατοίκους. Ακολούθως διοχετεύονταν προνοιακές ενισχύσεις- π.χ. στους πολύτεκνους -χωρίς επιδοματικά κριτήρια.
Αυτή η αναντιστοιχία ανάμεσα στον αγροτικό κλάδο και στον ασφαλιστικό πληθυσμό του, προκύπτει από την απίστευτη απόφαση των κυβερνήσεων να απαλλάξουν όποιον είναι ασφαλισμένος στον ΟΓΑ από τις εργοδοτικές εισφορές και να τις μεταφέρουν στον κρατικό προϋπολογισμό. Όπως παλιότερα με τους δημοσίους υπαλλήλους και τους εργαζόμενους στη ΔΕΗ που δεν είχαν ταμείο.
Έτσι το κράτος είναι ο εργοδότης και των ασφαλισμένων στον ΟΓΑ που δεν είναι μόνο αγρότες αλλά και επιχειρηματίες στον αγροτικό χώρο , αλλά και πάσης φύσεως επαγγελματίες και επιτηδευματίες. Καμιά κυβέρνηση δεν αποφασίζει να βάλει τα πράγματα στη θέση τους : όποιος απασχολεί προσωπικό να πληρώνει κανονικά την εισφορά του ως εργοδότης. Όχι να εξαιρείται επειδή ασφαλίζεται στον ΟΓΑ.
Άλλο πρόβλημα που δεν θέλουν να αντιμετωπίσουν οι κυβερνήσεις είναι η αποσαφήνιση της ιδιότητας του αγρότη. Όποιος έχει κληρονομήσει αγροτική γη, ανεξαρτήτως του σημερινού επαγγέλματος και του τόπου διαμονής του, μπορεί να νέμεται τις επιδοτήσεις, αδιαφορώντας για την παραγωγή. Αυτό έχει ως παράπλευρη επίπτωση ότι σήμερα πάνω από το 35% της καλλιεργούμενης γης είναι ενοικιαζόμενη. Πράγμα που σημαίνει αυξημένος κόστος παραγωγής γι’ αυτόν που την ενοικιάζει για να την καλλιεργήσει.
Πέρα από αυτά ένας αυτοτροφοδοτούμενος κύκλος συναλλαγών, λαθροχειριών και αλληλοκαλύψεων έχουν καταστρέψει την ελληνική παραγωγή . Έτσι η Ελλάδα δεν μπορεί να είναι αυτοτροφοδοτημένη σε βασικά αγροτικά προϊόντα. Γιατί δεν υπάρχουν αγροτικά προϊόντα.
Η ελληνική κτηνοτροφία που παράγει προϊόντα από ζωής ανοικτών χώρων έμεινε απροστάτευτη στην επίθεση των προϊόντων από χώρες που καλλιεργούν σε κλειστούς χώρους με ορμόνες. Η γαλακτοπαραγωγή υπέκυψε στις μεθοδεύσεις που βαφτίζουν φρέσκο το γάλα σκόνη που αποτελεί τη βασική πρώτη ύλη σήμερα.
Για να μην μιλήσουμε για την πολεοδομία, την καταστροφή του περιβάλλοντος και τα βοσκοτόπια, η μη καταγραφή των οποίων είναι η βασική αιτία των πυρκαγιών μετά από εκείνες που καταστρέφουν το περιαστικό πράσινο για να γίνει οικόπεδα.
Επιστρέφουμε στην αρχή. Τα μπλόκα δεν συνιστούν υγιή συνδικαλιστική δύναμη της ελληνικής αγροτική τάξης. Είναι η επίδειξη δύναμης μιας ομάδας που δεν παράγει αλλά επιδοτείται. Κάποια πολιτική δύναμη δεν υποκινεί αυτούς που τα στήνουν όπως πλασάρουν κυβερνήσεις. Το αντίθετο. Γιατί καμιά πολίτικη δύναμη δεν μπορεί να τους πει την αλήθεια.
Εν πάση περιπτώσει το παρελθόν δεν αλλάζει. Αν το παρόν όμως δεν θεμελιωθεί σε υγιείς βάσεις δεν θα υπάρχει μέλλον. Τα περί διαλόγου είναι αμαρτωλές υπεκφυγές. Ποιος άλλος πολίτης μπορεί να ισχυριστεί ότι θέλει διάλογο για τις φορολογικές του υποχρεώσεις επειδή έχει οικογένεια και δεν βγαίνει; Στα μπλόκα η παρασιτική Ελλάδα αναστενάζει. Και βρίσκει εκείνους που τη συντηρούν ως τώρα.
