Του Αντώνη Παπαγιαννίδη
Έχει ενδιαφέρον – θα λεγαμε «έχει χάζι» αλλά θα εθεωρείτο περιττά σαρκαστικό – να βλέπει κανείς πώς ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αφού άφησε πίσω τον άστοχο ρόλο κήρυκα του «Εκλογές! Εκλογές!» και την οργή του «Ψεύτες! Ψεύτες!», έρχεται κάθε τόσο σε κάτι που θυμίζει χτίσιμο θέσεων.
Χωρίς τις οποίες μπορεί μεν να προσδοκά την εξουσία, με την τιμημένη λογική του «Φύγε εσύ! Έλα εσύ!» που επιφυλάσσει ο Ελληνικός λαός στους άρχοντές του, όμως διακυβέρνηση γνωρίζει άριστα ότι δεν θα δυνηθεί να ασκήσει. Είχε φανεί εν σέρματι αυτή η συνειδητοποίηση με την «Συμφωνία Αλήθειας», με την οποία φάνηκε αρκετά νωρίς ότι θα απαλλασσόταν o Κυριάκος από την πολιτική ανάγκη εκφώνησης ταξιμάτων (του τύπου Προγράμματος Θεσσαλονίκης, πιο πίσω αναδιαπραγμάτευσης μέσω Ζαππείων, πιο πίσω «Λεφτά υπάρχουν», ή και «επανίδρυσης του Κράτους»), όμως το χάλασε από μόνος του προκειμένου να ικανοποιήσει την βιασύνη των οπαδών και την – μας λέγουν – βαθύνοια των συμβούλων/του περιβάλλοντός του, με το «Εκλογές! Εκλογές!».
Υστερα το πράγμα άρχισε να σοβαρεύει, αληθινά, με την διαμόρφωση και υπεράσπιση θέσης εναντίον των άπιαστων υπερυψηλών πρωτογενών πλεονασμάτων του 3,5% του ΑΕΠ σε διάρκεια πενταετίας, μαζί και με την αμφισβήτηση της δυνατότητας να προχωρήσει ο,τιδήποτε ως ρυθμός ανάπτυξης χωρίς δημοσιονομικό χώρο (και, άρα, χωρίς κάποιου είδους credible debt relief που θάλεγε και το ΔΝΤ). Εδώ, η Αξιωματική Αντιπολίτευση είχε το πλεονέκτημα να διαθέτει την στήριξη των τοποθετήσεων του Διοικητή της ΤτΕ, αλλά… προσέκρουσε στο ότι ανάλογες μη-υλοποιήσιμες παραδοχές πλεονασμάτων είχε κάνει και η εποχή Σαμαρά (ωχ)/Βενιζέλου (ωχ, ωχ, ωχ), πριν υποχρεωθεί στο ίδιο και η εποχή Τσίπρα/Τσακαλώτου.
Όμως, τώρα τελευταία, προέκυψε το άλλο, που μάλιστα αρχικά δημιούργησε αντανακλαστικά απορίας (τουλάχιστον): η συζήτηση περί «Νέου Πατριωτισμού». Οι αναφορές στον πατριωτισμό όταν προσέρχονται από τα δεξιά πάντα φέρνουν ένα μάγκωμα με δεδομένη την κακή προϊστορία του χώρου (την είδαμε «εύκολα» να επανέρχεται με τον πειρασμό της εθνικοφροσύνης και του χθόνιου αντικομμουνισμού με αφορμή την υποθεση Εσθονίας, που πάλι καλά που την μάζεψε εντέλει ο Κυριάκος).
Προς στιγμήν , οι αναφορές σε «Νέο Πατριωτισμό» που έφθασαν να αποτελούν το κεντρικό ζήτημα της τελευταίας προσυνεδριακής μάζωξης της Ν.Δ. (και μάλιστα στην Θεσσαλονίκη, και μάλιστα με Κ. Καραμανλή παρόντα – δεν το πολυσυνηθίζει, δα!), θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως ασπίδα της ηγεσίας Μητσοτάκη κατά των δεξιοδεξιότερων αντανακλαστικών της πολυσυλλεκτικής Ν.Δ. και ανάχωμα στους πειρασμούς διαρροής «δεξιότερα». Οι Σαμαριστές ή οι Αδώνειοι είναι τουλάχιστον εντός των τειχών, πλην όμως αν π.χ. οι μήνες που έρχονται μας φέρουν κινητικότητα στο Μακεδονικό, ποιος/πώς συγκρατεί τις διαρροές προς Φ. Κρανιδιώτη, Γ. Καρατζαφέρη αν μη προς Τ. Μπαλτάκο;
Όμως, όχι, ο «Νέος Πατριωτισμός» αποδεικνύεται ότι αποτελούσε μιαν άλλη αναζήτηση. Ας την πούμε, αναζήτηση στίγματος παρουσίας της Ελλάδας στον διεθνή περίγυρο – με λογική, ταυτόχρονα, «ανοιχτών οριζόντων», Ευρωπαϊκής παρουσίας νέας εποχής και αποδοχής των προσκλήσεων ασφάλειας/άμυνας (άντε και με κάτι από soft power και πολιτιστικά στο μείγμα). Εκείνο που καταγράφηκε στο Προσυνέδριο της Θεσσαλονίκης ήταν, ακριβώς, η προσπάθεια να καταδειχθεί ότι η Μητσοτάκεια Ν.Δ. «φέρνει κόσμο (και δεξιότητες) στο προσκήνιο». Και ότι δεν φοβάται να αναζητήσει αλλού, σε πιο σύγχρονες προσεγγίσεις, τον «πατριωτισμό».
Ειδικά για μια παράταξη απλοϊκού Ευρωπαϊσμού απότοκου της Καραμανλικής πίστης ότι η εκφώνηση του «Ανήκομεν» αποτελεί πολιτική, η παραδοχή ότι η Ελλάδα χρειάζεται να προσέλθει στην συζήτηση για «Το Μέλλον της Ευρώπης» με θέσεις επί του συγκεκριμένου και όχι με χαλαρά πιστεύω περί ομοσπονδίωσης ως φαρμάκου δια πάσαν νόσον κοκ., αποτελεί για την Ν.Δ. μιαν υπόσχεση: μένει τώρα να συνεχισθεί. (Αμα η πλευρά ΣΥΡΙΖΑ όντως έρθει και ενταχθεί στους σχεδιασμούς Μακρόν για μιαν άλλη αντιμετώπιση του Ευρωπαϊκού, που να ενσωματώνει στα σοβαρά το κοινωνικό και την πολύπλευρη Αριστερά/gauche plurielle στην συζήτηση, τότε η Μητσοτακική Ν.Δ. θα έχει πιο ανηφορική, αλλά και πιο συναρπαστική πορεία μπροστά της).
Το πατριωτικό να μην γλυστρήσει στην εθνικοφροσύνη: αν τέτοιο είναι το διακύβευμα – σε μια χώρα/σ’ ένα πολιτικό σύστημα που γνώρισε το «πατριωτικό ΠΑΣΟΚ», εντάξει; – τότε οι αναζητήσεις του «Νέου Πατριωτισμού» από την Μητσοτακική εκδοχή Δεξιάς είναι αντικείμενο παρατήρησης.
