Του Τάκη Ψαρίδη
Ο Κασσελάκης στα 35 του χρόνια λέει ουσιαστικά τα ίδια με αυτά που έγραφε στα 25 του, με τη μόνη διαφορά ότι τώρα τα λέει με αριστερό ένδυμα. (κείμενο στην αγγλόφωνη «καθημερινή», ομιλία στον ΣΕΒ, μαρκετινίστικες ατάκες περί «αυτοπραγμάτωσης» και μετατροπής του αμερικάνικου ονείρου σε ελληνικό κλπ..)
Η αλλαγή των απόψεων δεν είναι κακό. Ωστόσο, γιατί απέκρυψε αυτά που έγραφε το 2012 και έως σήμερα δεν υπάρχει ούτε ένα κείμενο που να δείχνει την στροφή του προς την αριστερά;
Ο άνθρωπος τόχει μέσα του και όσο και αν προσπαθεί να εξαπατήσει τον κόσμο ότι είναι αριστερός, του βγαίνει σαν τον βήχα που δεν κρύβεται. Όσο και να τον δασκαλεύουν οι συνένοχοι και συνεργοί του, που είναι γνωστά και έμπειρα στελέχη του συριζα, του βγαίνει καθημερινά.
Όμως, τι είναι αυτό που τον σπρώχνει στην πολιτική απάτη να υποδύεται τον αριστερό; Αποκλείω κάθε συνωμοσιολογική υπόθεση: Ότι τον «φύτευσαν» Αμερικάνοι και το σύστημα, ότι είναι όργανο της διαπλοκής κλπ (διαφωνώ τόσο με τον Τζουμάκα όσο και με την διαγραφή του) και επιλέγω την μέθοδο του «ξυραφιού του Οκαμ», δηλαδή ό,τι το πιο απλό προς την αλήθεια.
Το kasselification είναι βαθιά πολιτικό, όμως τον Κασσελάκη ως άτομο δεν μπορούμε να τον κατανοήσουμε με πολιτικούς όρους.
Από μικρός είχε τη μεγαλομανία, όπως λέει ο πατέρας του, να γίνει πρωθυπουργός. Δεν είναι τυχαίο ότι τώρα του βγήκε και ένας «πρωθυπουργικός» (sic) αυταρχισμός δηλώνοντας ότι «δεν έχω ανάγκη την άδεια κανενός οργάνου» (συνέντευξη στο Cosmos FM).
Έπρεπε λοιπόν πρώτα να γίνει αρχηγός ενός κόμματος εξουσίας, είτε αυτό ήταν η ΝΔ, είτε η κυβερνώσα αριστερά. Έσπευσε προς την αριστερά, παρά την αντίθετη ιδεολογία του, γιατί βρήκε την «τρύπα» με το ψηφοδέλτιο επικρατείας, η αριστερά είχε ανάγκη για αρχηγό, του άνοιξε η όρεξη, είδε φως και μπήκε.
Ως καλός επιχειρηματίας, είδε δηλαδή ένα απαξιωμένο κόμμα, κάτι σαν μια πτωχευμένη επιχείρηση, με αντιπαλότητες στο εσωτερικό του και εδραιωμένο ένα κομματικό κατεστημένο. Μια κατάσταση που απογοήτευε τον κόσμο του Σύριζα και αναζητούσε διακαώς το καινούργιο που θα μπορούσε να ρίξει το καθεστώς Μητσοτάκη.
Ο Κασσελάκης δηλαδή, δεν έκανε μια πολιτική και ιδεολογική επιλογή. Απλώς θέλει να είναι αρχηγός και αύριο πρωθυπουργός. Γι’ αυτό και όρμησε εκεί που είδε φως έχοντας ως όπλο του αυτό που ξέρει πολύ καλά. Την επικοινωνία και το θέαμα του εαυτού του και των προσωπικών επιλογών του. Επόμενο ήταν να γίνει η κορυφαία τροφή των αδηφάγων μίντια τα οποία όρμησαν πάνω του και τον έκαναν διάσημο μέσα σε μια βδομάδα, ακριβώς γιατί τους πρόσφερε την τροφή τους.
Και για να το πούμε ακόμα πιο απλά, ένα άτομο σαν τον Κασσελάκη, αν δεν είχε τόσα πολλά λεφτά, κάλλιστα θα μπορούσαμε να τον δούμε και σε ένα ριάλιτι σώου ακόμα και στην Ανίτα Πάνια. Τόσο απλά και τραγικά.. Πώς το ξέρουμε αυτό; Μα ήδη πολιτεύεται ως Ινφλουένσερ και έχει μετατρέψει τη ζωή του σε ριάλιτι σόου! Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι ο κάθε Κασσελάκης που έχει το «ψώνιο» να είναι πολιτικός αρχηγός, αλλά αυτοί που τον κάνουν αρχηγό.
Οι πάντες καταλαβαίνουν, πως δεν θα μπορούσε να περάσει στην βάση του Σύριζα αν στην αρχή δεν τον στήριζαν μερικοί και κυρίως ο Πολάκης με τον «στρατό» του. Το πολύ-πολύ να έπαιρνε ένα 2 «τακατό» ως νέος και ωραίος.
Ο «στρατός» αυτός του Πολάκη -Κασσελάκη έχει εξελιχθεί σε ό,τι πιο φανατικό, επιθετικό, τοξικό και χυδαίο έχει να παρουσιάσει η αριστερά στην ιστορία της. (λέω για τον «στρατό» και όχι για όλους που στηρίζουν Κασσελάκη). Και αυτό εξηγείται. Όποιος-α έχει μια τσίχλα κολλημένη στο μυαλό και το μόνο που ξέρει είναι να την μασάει, όχι μόνο δεν αποδέχεται την πραγματικότητα ό,τι και αν συμβεί γιατί έτσι ακυρώνει τον εαυτόν του, αλλά και γίνεται υβριστής και θύτης των άλλων.
Έχω ξαναγράψει ότι, αν το pasokification συμβολίζει διεθνώς την πτώση της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, το kasselification συμβολίζει την απόλυτη απαξία και τον εκφυλισμό του μεγαλύτερου κόμματος της ευρωπαϊκής αριστεράς με οριστικό καταλύτη τα ίδια τα μέλη και τον πρόεδρο του. Αυτό είναι η βαθύτερη αιτία και η τραγωδία η οποία απλώς βρήκε να εκφραστεί στην δημόσια πολιτική σκηνή με το πιο κατάλληλο πρόσωπο για πρωταγωνιστή της.