Του Ιωάννη Δαμίγου
Τι παράξενο κουκλοθέατρο αντιθέσεων είναι αυτό; Από την μία, η κούκλα πρόσφυγας, παιδάκι που ψάχνει την μάνα του, μες στην αντάρα του αλαφιασμένου όχλου, να “τρομοκρατεί”, τρομοκράτες ψυχών, ακατάλληλο για παιδιά και από την άλλη, η καθημερινή λατρεία στον κούκλο “δυνάστη”, τον έμπορο των εθνών, του πολιτισμού, της παιδείας της υγείας, της εργασίας, ακατάλληλο για όλους.
Φοβούνται την κούκλα και προσκυνούν τον κούκλο! Τρέμουν την μουσουλμάνα κούκλα μαριονέτα παιδί, και προσκυνούν τον θρασύ χριστιανό, κυριολεκτικά πολιτικό μαριονέτα κούκλο. Απαγορεύουν το ταξίδι του τρόμου και του πόνου στο παιδί που ψάχνει απεγνωσμένα μια μάνα και επιτρέπουν στον κούκλο ταξιδάκια αναψυχής, για να μας μετατρέψει σε εσωτερικούς πρόσφυγες, χάνοντας μανάδες και πατεράδες στις ΜΕΘ και χάνοντας αυγά και πασχάλια, στο αύριο που μόνο αύριο δεν μοιάζει!
Τουλάχιστον η κούκλα μαριονέτα Αμάλ, ξέρει τους εχθρούς της, είδε τους βιαστές και δολοφόνους της μάνας της, αντίθετα εμείς τώρα (αργά) τους αναγνωρίζουμε, τώρα τους βλέπουμε, τώρα τους καταλαβαίνουμε, όσοι τέλος πάντων μπορούν. Και είναι πολλοί, ανάθεμά τους! Ακροδεξιοί, φασίστες, ρατσιστές, φανατικοί χριστιανοί, εικονολάτρες, παλαιοημερολογίτες, σταυροφόροι, ταμένοι, ταγμένοι, βουλευτές, δήμαρχοι, μαριονέτες ματατζήδες, παιδεραστές, βιαστές και χρυσαύγουλα. Από που να φυλαχθείς, πως να πας το παιδάκι σου να δεί την κούκλα πρόσφυγα και να αισθανθεί το δράμα της, να του εξηγήσεις για να αποφύγει μεγαλώνοντας να ορφανεύει ακούσια τις απανταχού Αμάλ. Να κοιτάξει τον βιαστή δολοφόνο στα μάτια και να σταθεί εμπόδιο στα φρικαλέα σχέδιά του. Να αποκτήσει γνώση για να τον τρομάξει και να τον στείλει στις σπηλιές του ή να του δείξει άλλον τρόπο ζωής, τον ανθρώπινο ει δυνατόν. Να μάθει το “εμείς”, να απλώνει χέρι βοήθειας και προσφοράς, στον αδύναμο, στον φοβισμένο, στον διαφορετικό, για να μην καταντήσουμε μαριονέτες εκμετάλλευσης και καταναγκασμού.
Ούτε αυτό δεν αφήνουν να συμβεί, δεν πρέπει να νοιώσει το παιδί, γιατί αν γλυτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα , που λέει και στίχος του τραγουδιού. Και ξαμολήθηκαν τα λυσσασμένα αναχρονιστικά σκυλιά, να τρομοκρατήσουν γονείς και παιδιά, που θέλησαν να δούν από κοντά την Αμάλ, δεν πρέπει, απαγορεύεται να αισθάνονται, τα παιδιά, απαγορεύεται να σπουδάζουν, δεν είμαστε όλοι ίσιοι και ικανοί, έχει διαλαλήσει υπερήφανα φασιστικά ο κούκλος, ο ανίκανος ακόμα και σαν μαριονέτα. Περίγελος των ακροδεξιών χειριστών του, ένας γελοίος κλόουν φασιστάκος, φαντάσου! Και το φιλοθεάμον κοινό, παρακολουθεί σαν γητεμένο, έχοντας πληρώσει ακριβό εισιτήριο εισόδου αλλά και εξόδου, την άθλια παράσταση, της καταστροφής της αξιοπρέπειας της ηθικής και της λογικής, προς άμεση άμεση απόδοση κέρδους, του θιάσου της φρίκης.
Την φοβούνται την κούκλα, την πρόσφυγα, την ξενομερίτισσα, φοβούνται μη χάσουν τα μισθά τους, για την αποθήκευση ψυχών, από την δημοκρατική Ευρώπη των άλλων τεράτων, μη χάσουν τα μυστικά κονδύλια τους και συνεχίζει ο ακροδεξιός υπουργάκος διαχειριστής κονδυλίων, να τους αποκαλεί παράνομους μετανάστες, ο πολύ αρπαχτούλης, το ανδρείκελο. Τρόμος και μίσος για την κούκλα παιδί πρόσφυγα, αλλά ανοχή για την πανούκλα του τραγικού κούκλου, ιδιωτικοποίησης! Με τις υγείες σας (ευχή)!