Υπάρχουν ακόμα ευπατρίδηδες; (μνήμη Αδαμαντίου Πεπελάση)

 

Toυ Γιάννη Πανούση

Το να είσαι μόνος

δεν σημαίνει ότι δεν έχεις δίκιο

Παναγιώτης Καραβασίλης, Απειροβαθείς ύλες

 

 

Στη χώρα μας περισσεύει η ελευθερία και απουσιάζει η ανθρωπιά. Η αλλοτρίωση της εξουσίας, του πλούτου,του ναρκισισμού,η φιλοδοξία και η απληστία έχουν μετατρέψει ‘το βασίλειο του Θεού’(Ρουσώ) ή ‘το βασίλειο της ελευθερίας’(Μαρξ) σε ‘τυραννία φόβου κι ανασφάλειας’.Φοβισμένοι άνθρωποι μέσα σε σιδερόφρακτα σπίτια δεν κοιτάνε καν έξω από το παράθυρο ζώντας με την αγωνία του να μη (τους) συμβεί κάτι κακό κι όχι με την ελπίδα μήπως κάνουν κάτι καλό για τους άλλους,να προχωρήσει η ζωή[έστω στην ανηφόρα].

Ο φοβισμένος και γονατισμένος τώρα δεδικαίωται;

Σε κάθε περίπτωση δύσκολα πλέον οι έλληνες προσφέρουν τη ζωή τους [ή μάλλον,κάποια αγαθά του βίου τους] για μιά κοινή υπόθεση, για το κοινό καλό, για το δημόσιο συμφέρον.

Μοιάζει να έχουμε παραδοθεί στους ήχους και απόηχους μιας παλινδρομούσας πολιτικής ‘ηθικής των σκοπιμοτήτων’, σε εργαλειοποίηση των θεσμών της Δημοκρατίας,σε λαϊκιστικές ανακυκλώσεις, σε τεχνητούς διχασμούς [με ταξικό μίσος;] και φοβόμαστε τόσο την αντίσταση όσο και την παραίτηση.

Ανευθυνότητα-Αδιαφάνεια-Ατιμωρησία: οι τρεις πλευρές του τριγώνου της Ανομίας στη δημόσια ζωή.

Ούτε γνώση, ούτε διάγνωση, ούτε πρόγνωση:οι τρεις πληγές της απόγνωσης στην προσωπική ζωή.

Οι αισιόδοξοι διαψεύδονται και περιθωριοποιούνται. Οι απαισιόδοξοι σιωπούν. Οι αμέτοχοι και οι απόντες δεν έχουν τύψεις για όσα συμβαίνουν γύρω τους.

Από τα παιδιά των λουλουδιών στα παιδιά των σκουπιδιών: μιας πολιτικής απερισκεψίας και οικονομικής κρίσης δρόμος.

Η φτώχεια κι η λιτότητα τριχοτόμησαν την ψυχή του έλληνα: δεν ελπίζω-φοβάμαι-καταστρέφομαι [κι όλα μέσα στη μοναξιά] αλλά  και επιβεβαίωσαν και την τριχοτόμηση της  ελληνικής κοινωνίας [βολεμένοι 10%,ανασφαλείς 40%, χαμένοι 50%]

Κι όμως το μέλλον είναι κοινό και δεν θάναι ευοίωνο για κανένα. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι ιστορικά να γνωρίσουμε την εθνική κρίση/καταστροφή για να καταλάβουμε ότι έχουμε πάρει λάθος δρόμο.

Η Δημοκρατία μας για να σωθεί έχει ανάγκη από ενημερωμένους επιστήμονες, έντιμους διαχειριστές, ηθικούς πολιτικούς και σοφούς δασκάλους.

Με αυτές τις τέσσερις ιδιότητες γνώρισα τον Αδαμάντιο Πεπελάση και μ’αυτές θα τον θυμάμαι μαζί με τόσους άλλους έλληνες της ανιδιοτελούς προσφοράς στην Πατρίδα.

ΥΓ.’’Όταν οι άλλοι κοιμούνται

Εσύ παλεύεις με τη συνείδηση’’[Ελ.Λιντζαροπούλου, Η εποχή των λέξεων]