Του Διογένη Λόππα
Πριν προλάβει να στεγνώσει το μελάνι του κειμένου συμπερασμάτων της πρόσφατης συνόδου κορυφής της Ε.Ε. που υποτίθεται ότι θα έβαζε φρένο στην τουρκική επιθετικότητα και θα ξέσκιζε το καθεστώς Erdogan, πριν ακόμα κοπάσουν οι πανηγυρισμοί της κυβέρνησης και των πέτσινων ΜΜΕ γιατί υποτίθεται ότι θα έμπαινε οριστικά τέλος στην πειρατεία, οι Τούρκοι έδειξαν με τον πλέον εμφατικό τρόπο σε ποιο ακριβώς σημείο των σώματός τους έχουν καταχωρήσει τις συνόδους κορυφής και τις αφελείς εκτιμήσεις του Υπέρκομψου Ηγέτη.
Η εισβολή στην Αμμόχωστο δεν αποτελεί μόνο προσβολή της λογικής (και της ηθικής), ούτε απλά φτύσιμο στα μούτρα του ΟΗΕ και κάθε έννοιας διεθνούς νομιμότητας. Πρωτίστως αποτελεί τον ορισμό αυτού που αποκαλούμε ”Μονομερής Ενέργεια”. Με θράσος χιλίων πιθήκων οι νεοφασίστες της συμμορίας του Erdogan έσκισαν αυτό που (υποτίθεται ότι) συμφώνησαν μόλις την προηγούμενη ημέρα, δίνοντας έτσι και ένα ηχηρό χαστούκι στους μικρομέγαλους Γερμανούς που όψιμα (νόμισαν ότι) ανακάλυψαν τη διαπραγματευτική τους δεινότητα.
Η ανύπαρκτη ελληνική διπλωματία και ο Υπέρκομψος Ηγέτης που φαίνεται (δυστυχώς) ότι ανέλαβε προσωπικά το θέμα μπορούν να επαίρονται ότι πέτυχαν την (προσωρινή) απομάκρυνση του Oruc Reis από τις ”μη οριοθετημένες ζώνες” (sic), αφού βεβαίως πρώτοι απέσυραν και το ελληνικό πολεμικό ναυτικό. Κάτι δηλαδή σαν το γάιδαρο του Χότζα. Για να προσεγγίσουν αυτή την απρόσμενη εθνική επιτυχία, συμφώνησαν να μην ξαναπούν την κακιά λέξη ”κυρώσεις” στις επαφές τους με τους Ευρωπαίους εταίρους. Καθώς λοιπόν η απίθανη αυτή κυβέρνηση των βαρονικών σπαραγμάτων της δεξιάς πορεύεται από την αρχή με το δόγμα της υπεροκομψότητας, δηλαδή αποκλειστικά του ”φαίνεσθαι”, θεωρήθηκε προτιμότερο να ριψοκινδυνεύσει την παροιμιώδη τουρκική αναξιοπιστία προκειμένου να απαλλαγεί από ένα θέμα που επί εβδομάδες έπαιζε αναγκαστικά αρνητικά ακόμα και στα πέτσινα ΜΜΕ.
Η Κύπρος κείται μακράν
Φαίνεται ότι για την ελληνική δεξιά η θρυλική φράση του ιδρυτή της, αποτελεί διαχρονικό γεωστρατηγικό δόγμα. Η τηλεοπτική γαλήνη και το σύνηθες λιβάνισμα σαφώς αποτελούν προτεραιότητα απέναντι στα καυτά ζητήματα του κυπριακού ελληνισμού. Οι φασίστες του Erdogan μπορούν να βυσσοδομούν ανενόχλητοι στη γενέτειρα της Αφροδίτης αρκεί στον Σκάϊ να μην ασχολούνται με αυτό το δευτερεύον περιστατικό. Αρκεί στην ατζέντα να υπάρχει φρέσκος Τσακαλώτος, μοδάτος Κοντονής και τα θλιβερά απομεινάρια του Παττακού. Αρκεί ο γόνος να βγει επικοινωνιακά κολλαριστός από μια ακόμα εμβληματική προσωπική γκάφα στην εξωτερική πολιτική. Στην επόμενη έξοδο του Oruc Reis, δεν αποκλείεται να δούμε και πρωτοσέλιδη συνέντευξη στο ”Βήμα” του ίδιου του Πετσίτη!
Αν λοιπόν ο κ. Πρωθυπουργός είχε επιμείνει στο προφανές, δηλαδή στη σαφή διατύπωση για σύνδεση μελλοντικών μονομερών ενεργειών της Τουρκίας με συγκεκριμένες κυρώσεις, σήμερα είτε δεν θα υπήρχε η παράνοια της Αμμοχώστου, είτε θα είχε ενεργοποιηθεί από την Ε.Ε. η ρήτρα, με ένα απλό κυπριακό διάβημα προς την επιτροπή. Η άγνοια όμως είναι τόσο μεγάλη, όσο και η αναμενόμενη ανικανότητα ενός fake επικοινωνιακού Φρανκενστάιν, που άρπαξε τον πρωθυπουργικό θώκο με μόνο προσόν του τα ερείσματα της βαθύπλουτης οικογένειάς του στις δομές της πιο αναχρονιστικής δεξιάς στην Ευρώπη.
Αυτό που έμεινε ως πικρή γεύση από το τετελεσμένο της Αμμοχώστου είναι η (αναμενόμενη) εκκωφαντική σιωπή των εγχώριων μέσων, αλλά και η ανυπαρξία για μια ακόμα φορά της αυτιστικής αντιπολίτευσης, που είχε τα καίρια αντανακλαστικά να καρατομήσει (σωστά βεβαίως) τον άφρονα πρώην υπουργό δικαιοσύνης, όχι όμως και να ζητήσει μια παραίτηση για το φιάσκο των Βαρωσίων.
Πόσο ηθικό αλήθεια δείχνει να παραμένει στη θέση της η κ. Σουρανή που εμφανίζεται ως μπροστινός της κυβέρνησης στις διερευνητικές; Αν η ίδια στάθηκε τουλάχιστον ανεπαρκής στο να προβλέψει το αναπόφευκτο φιάσκο, αν όχι κάτι χειρότερο, αν όλη η ομάδα του ΥΠΕΞ στάθηκε ανίκανη στο να συμβουλέψει έστω την κυβέρνηση μπροστά στην παγίδα που έστησαν οι Γερμανοί (οι Γερμανοί είναι φίλοι μας) στη σύνοδο κορυφής, δεν πρέπει διάολε κάποιος να αναλάβει την ευθύνη; Και δεν οφείλει η αξιωματική αντιπολίτευση να απαιτήσει παραιτήσεις; Ή μήπως η Κύπρος κείται μακράν και για τον κ. Τσίπρα;
Η άλλη διάσταση του σοβαρότατου αυτού επεισοδίου είναι ακόμα πιο ανησυχητική: Οι απόψεις διίστανται στο αν η γερμανική διπλωματία γνώριζε νωρίτερα για την τουρκική κίνηση ή αν πιάστηκε κυριολεκτικά στον ύπνο και απλά εξαπατήθηκε. Κάποια από τα ρεπορτάζ επιμένουν στην πρώτη εκδοχή και αυτό είναι ιδιαιτέρως ανησυχητικό και θα πρέπει να προβληματίσει έντονα τους φωστήρες του ΥΠΕΞ.
Και αυτό γιατί αν πράγματι οι Γερμανοί (οι Γερμανοί είναι φίλοι μας) γνώριζαν, αυτό σημαίνει ότι ενδόμυχα έχουν αποδεχθεί τους τουρκικούς μαξιμαλισμούς γύρω από το κυπριακό και καταβάλουν προσπάθειες τόσο να απομονώσουν το ζήτημα από τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, όσο και να ξορκίσουν αυτό που ο Ανδρέας αποκαλούσε ”ενιαίο αμυντικό δόγμα”. Δηλαδή σε μια απίστευτα τυχοδιωκτική κίνηση υψηλού γεωπολιτικού ρίσκου προσπαθούν να απομονώσουν ολοκληρωτικά την Κυπριακή Δημοκρατία και στη συνέχεια να επιδιώξουν ΄΄λύση” τύπου Ανάν. Η κίνησή τους αυτή δεν έχει βέβαια στόχο αυτές καθαυτές τις ελληνοτουρκικές σχέσεις ή την ηρεμία στην ανατολική μεσόγειο, αλλά αποσκοπεί μακροπρόθεσμα στο ψαλίδισμα των γαλλικών φιλοδοξιών στην περιοχή.
Η ελληνική διπλωματία οφείλει πάραυτα να αντιμετωπίσει αυτή την απειλή εν τη γενέσει της και να μην πέσει σε μια παγίδα που εξυπηρετεί αφάνταστα τις τουρκικές επιδιώξεις. Η πρόσδεση στο γερμανικό άρμα ήταν οπωσδήποτε μια αλλοπρόσαλλη επιλογή, ήδη από την εποχή Σημίτη, αλλά σήμερα με τις δεδομένες παγκόσμιες αναδιατάξεις γίνεται ιδιαίτερα τοξική και απειλεί ζωτικά ελληνικά συμφέροντα δεκαετιών. Δεν είναι ακόμα αργά στο να αντιληφθούμε σαν έθνος κάποια στοιχειώδη, ότι δηλαδή η θέση μας πρέπει να παραμείνει στη σωστή πλευρά της ιστορίας και δη κοντά στις ΗΠΑ και αγκαλιά με τη Γαλλία. Οτιδήποτε άλλο αποτελεί αυτοκτονία.
Αυτό το απλό συμπέρασμα, με το οποίο συμφωνούν και οι περισσότεροι σοβαροί αναλυτές, μόλις αποδείχθηκε και στην πράξη, καθώς τώρα είμαστε υποχρεωμένοι να παρακολουθούμε στωικά το show Erdogan στην Αμμόχωστο, χωρίς πρακτικά να μπορούμε να προβάλλουμε την παραμικρή αντίσταση, αφού ο μικρόνους ηγέτης μας φρόντισε να άρει εκ των προτέρων κάθε επιφύλαξη.