Φίλιππος Πετσάλνικος: Άξιζε περισσότερα από όσα έδειχνε

Του Γ. Λακόπουλου

Για μια μεγάλη περίοδο υπήρξαμε φίλοι. Έχω συνεργαστεί μαζί του. Μιλούσαμε πάντα ανοικτά. Ήταν έντιμος με τον εαυτό του και τους άλλους.

Συχνά η ευπρέπεια του δημόσιου ύφους του και η φυσική του σεμνότητα, στα όρια της συστολήε, δεν επέτρεπαν να αναδείξει την ουσία των απόψεων του. 

Ήταν όμως πάντα στέρεες και διαυγείς. Τον προέτρεψε σ’ αυτό η περίοδος της ζωής του στη Γερμανία, όπου ασπάστηκε κανόνες.

Υπήρξε ο μόνος υπουργός Παιδείας που έστελνε τα παιδιά του στο δημοτικό σχολείο του χωριού του στην Καστοριά. Και ο μόνος υπουργός Δημόσιας Τάξης που πλήρωσε για κάτι στο οποίο την ευθύνη είχαν άλλοι.

Αναφέρομαι στην παράδοση διωκόμενου στους διώκτες του, που προέκυψε από χειρισμό της ΕΥΠ και του υπουργείου Εξωτερικών.

Γνωρίζω επίσης ότι η αποκλειστική αναφορά του σε ένα συγκεκριμένο πρόσωπο στο ΠΑΣΟΚ, δεν τον εμπόδισε να πράξει κατά συνείδηση τον Ιανουάριο του 1996.

Η φιλία μου με τον Φίλιππο Πετσάλνικο τελείωσε κάποια στιγμή. Ίσως τον αδίκησα όταν του καταλογιζα ότι κακώς επιτρέπει την εργαλειποίηση του.

Εν πάση περιπτώσει του επιτέθηκα πολλές φορές. Και όταν ήταν πρόεδρος της Βουλής και όταν παραβίασε τις αρχές του ακολουθώντας τη διάσπαση του ΠΑΣΟΚ. Ωστόσο δεν λογοφέραμε ποτέ.

Είχε τον αντίλογό του και έδειχνε πάντα το ήθος που τον διέκρινε ακόμη και στην στοχοποίησή του. 

Ο Φίλιππος πήρε μεγάλα αξιώματα αλλά δεν υπήρξε μεγάλος πολιτικός. Ήταν όμως και παρέμεινε αυτό που άλλοι δεν θα καταφέρουν ποτέ. Απλός πολιτικός. Γιατί ήταν απλός άνθρωπος και δεν θέλησε να αλλάξει.

Ίσως “λίγος”. Αλλά ήταν ακέραιος και έντιμος. Ήπιος και διαλλακτικός. Προσηλωμένος και εργατικός. 

Είναι ιδιότητές που δεν έχουν πολλοί σήμερα στην πολιτική. 
Αυτό τον εντάσσει στα δημόσια πρόσωπα που ήδη μας λείπουν. 
Πιστεύω πως όσοι τον γνώρισαν θα τον θυμούνται με εκτίμηση και η οικογένεια του θα είναι υπερήφανη.