Toυ Παύλου Αλέπη
Το να ομφαλοσκοπεί ο Σύριζα για το πως έχασε το καταλαβαίνω. Τον αδρανή πολίτη όμως που μέχρι χτες ξεσπάθωνε και ξαφνικά σίγασε, όχι δεν τον καταλαβαίνω.
Δεν ευτελίζονται έτσι, με αδιαφορία, οι υποσχέσεις, η ζωή μας ευτελίζεται…Ποιος το θέλει…
Όλα τα σύμβολα της υποταγής, βγήκαν απροκάλυπτα από τα θηκάρια τους και πολεμούν ήδη και εμείς κάνουμε πως είναι ένας καινούργιος άγνωστος πόλεμος…Ενώ είναι γνωστός αιώνες…
Οι πρόθυμοι ανόητοι πάντα λέγαν, και εξακολουθούν να λένε πως ο κόσμος έχει ανάγκη να μην σκέπτεται…
Είναι η βάση για να σπεύσουν κάθε είδους …εργοδότες, κάθε είδους μεσάζοντες της πληροφορίας, αφεντικά, μικρά μεγάλα να υπερασπισθούν την θέση της απραξίας. Βολεύει. Αλλά η κάθε μικρή, φαινομενικά, παραχώρηση δεν δίνει την σπίθα στον ολοκληρωτισμό και τα όνειρα του;;;
Από την ώρα που κάποιος θα πει “Εγώ ξέρω τι θέλετε, ξέρω τι σας χρειάζεται”… εκεί στο πλήθος, το παιχνίδι της συμμετοχής στην δημοκρατία και τον σεβασμό στη γνώμη του άλλου χάνεται…Μένει μετέωρη, η θέση όσων δεν πίστεψαν στην τάχα κανονικότητα…
Εδώ είμαστε στον μετεωρισμό, στο τίμημα, την αποπληρωμή μιας ατολμίας και ενός σύνολου παραλείψεων.
Τι καταπολεμά λοιπόν την ατολμία; Τι συνεγείρει ένα πλήθος μιας αδρανούσας νεολαίας;; Ποιες ιδέες είναι οι κινητήριες;; Ποιες δεν έχασαν την δύναμή τους;;; Σίγουρα όχι όσες βασίζονται απλά στο ενδεικτικό πρόσημο. Δηλαδή δεν αρκεί να δηλώνεται μια ιδέα για προοδευτική,πρέπει και να ναι…
Και πρέπει να δοκιμασθεί με πάθος και στο νεανικό κοινό που ποτέ δεν ήταν τόσο απών απ τις κοινωνικές εξελίξεις ,όσο τώρα…
Εδώ, όλοι είναι ανάγκη να μετρήσουμε τις ευθύνες μας…Ποιος μάχεται σήμερα με τον γιγαντωμένο -μεταλλαγμένο και προσαρμοσμένο αυταρχισμό;; Πώς παραχωρήσαμε την θέση του εχθρού στην γενίκευση του “έλα μωρέ όλοι τα ίδια είναι”;;
Διαφωνούμε με τους πολιτικούς και τις πολιτικές, αλλά άμα είμαστε στη θέση τους, θα κάναμε τα ίδια.. Το βρίσκετε ψέμα ;;
Διολισθήσαμε ανεπαισθήτως και βρεθήκαμε στο επίκεντρο της αυτοκρατορίας της μετριότητας, στην παραγωγή μιας 
διαλλακτικής θέσης για τα πάντα, μια στρογγυλοποίηση χωρίς αιχμές, έτσι για νάχουμε την ησυχία μας… Τίμημα δεν θα πληρωθεί;; Συντηρητισμό το λένε….
Και ξαφνιαζόμαστε που μας επέβαλαν την Παγκοσμιοποίηση όπως ακριβώς ήθελαν…και θέλουν.
Το βρίσκετε και αυτό ψέμα;; Δείξτε μου την άλλη θέση με συγκεκριμένα επιχειρήματα. Με μάχες σε εξέλιξη.
ΚΑΙ ΟΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ;;
Η Ιστορία -θα πείτε- κρύβει τις απαντήσεις.. Όμως, έχω την αίσθηση πως κυριαρχεί ένας φόβος που μας κάνει να μην θέλουμε να δούμε αλήθειες… Αλήθειες που ήδη ξετυλίγονται, στα μάτια μας μπροστά, υφαίνοντας τον νέο ολοκληρωτισμό, χωρίς τις αντιστάσεις και τις αντιδράσεις σ’ αυτόν…
Δεν είναι πειστικό το επιχείρημα -ίσως δεν ήρθε ακόμα η ώρα…
Πώς γίνεται για όλα τ’ άλλα να βλέπουμε την ταχύτητα των εξελίξεων που σπρώχνουν οι τεχνολογίες ;; Για αυτό όχι;; Δεν έπαψαν οι ποιητές, να μας θυμίζουν πως χρειάζεται μεγάλη θυσία για να γυρίσει ο ήλιος… Ναι, αλλά τα χρόνια της κρίσης δεν μετράνε για θυσία, τι μήνυμα έστειλαν σε ποιον;; Με τι αποτέλεσμα;; Μια παλινόρθωση των γνωστών οικογενειών;;;
Έχουν άραγε σκοπό,στόχο και κάποιο σχήμα, οι ανησυχίες μας, η μπουκάλι στο πέλαγος;;
Ποιον καλώ να απαντήσει… αν δεν θέλει να δει και αφήνεται στο ρεύμα. Ποιον αιθεροβάμονα να φορτώσω ενοχές για τις εκλογικές αποφάσεις που πήρε, πολιτικές πράξεις που αποφάσισε στο όνομα της Δημοκρατίας που συν διαμορφώσαμε ;;;
Πώς η Ιστορία γίνεται σιωπή -θυμίζει ο στίχος- εύστοχα. Μα δεν λέει πόσο θα κρατήσει, αυτή η σιωπή…Εδώ είμαστε.
Στην σιωπή και στο κενό, στην χαμένη περίοδο, που ίσως χρησιμεύσει τελικά, στο να μην χάσουμε την ευκαιρία για σκέψεις…