Toυ Γ. Λακόπουλου
-«Αν θέλουμε να σώσουμε ζωές, ίσως να χρειαστεί να γκρεμίσουμε τις πολυκατοικίες που χτίσθηκαν σε μπαζωμένα ρέματα».
Καλορίζικος ο Χρήστος Στυλιανίδης στην κυβέρνηση Μητσοτάκη. Αλλά κάποιοι ας μην πολυχαίρονται.
Δηλώσεις σαν αυτή παραπέμπουν στον Αντώνη Τρίτση και όχι στον μακαρίτη Χρήστο Κατσιγιάννη, που από επικεφαλής των «αυθαιρετούχων», έγινε υφυπουργός Περιβάλλοντος του πατρός Μητσοτάκη.
Με άλλα λόγια , δεν συνηθίζονται σε κυβερνήσεις μιας παράταξης που έκλεινε τα μάτια όταν οι εργολάβοι της αντιπαροχής μπάζωναν και έκτιζαν αυτές τις πολυκατοικίες του θανάτου.
Θα τους πάρει καιρό να καταλάβουν ότι ο Κύπριος πολιτικός δεν προσήλθε στο οβάλ τραπέζι του υπουργικού Συμβούλιου μόνος του. Έφερε μαζί και τον εξοπλισμό του.
Προσωπικό ύφος με ευπρέπεια δημόσιας παρουσίας, πάθος στις απόψεις με προσήλωση στους στόχους, πολιτική κουλτούρα ρήξης και ευρωπαϊκή ματιά στα πράγματα.
Την πρώτη εβδομάδα του ως ο υπουργός μίλησε σε μαθητές από την πυρόπληκτη Εύβοια:
-«Εμείς οι μεγαλύτεροι που λαμβάνουμε αποφάσεις πρέπει να απολογηθούμε σε εσάς τη νέα γενιά, γιατί δεν μπορέσαμε να αποτρέψουμε αυτό που έγινε».
Οι προκάτοχοί του -όχι μόνο της ΝΔ- είχαν αλλεργία στην αυτοκριτική.
Η πενταετία του στον 13ο όροφο του Μπερλεμόντ, επί Γιούνκερ, τον ανέδειξε σε «χρυσή ελπίδα» για την Κυπριακή Δημοκρατία – αν διεκδικήσει κάποια στιγμή την προεδρία της…
Από αυτή την άποψη η αποδοχή της κυβερνητικής πρόσκλησης από την Αθήνα περιέχει ρίσκο.
Όσοι τον γνωρίζουν ,ακόμη και αν διαφωνούν με την πολιτική του ταυτότητα τον πιστώνουν με ισχυρή βούληση και καθαρές κουβέντες. Ώστε να μην συνθηκολογεί πρωτίστως με παραβιάσεις του ηθικού κανόνα.
Ρωτείστε και τον Νίκο Αναστασιάδη . Μάλλον δεν χάρηκε βλέποντας μεταξύ των υπουργών στην Ελλάδα κάποιον που δεν του χαρίσθηκε στο Κολλέγιο των επιτρόπων.
Πίσω από την καλή υποδοχή που επιφύλαξε στον υπουργό Πολιτικής Προστασίας και Κλιματικής Κρίσης ο μιντιακός μηχανισμός που στηρίζει την κυβέρνηση, υπάρχει η πραγματικότητα των δύσκολων αποφάσεων .
Κατά κανόνα αν αυτός που καλείται να τις πάρει έχει ως κριτήριο το κοινωνικό σύνολο και ιδιαίτερα το περιβάλλον, βρίσκει μπροστά του επιμέρους συμφεροντολογικές ομάδες με ιδιαίτερη – ψηφοθηρική – ισχύ.
Ο Στυλιανίδης δεν λέει κουβέντες στον αέρα. Όσοι νομίζουν ότι μπορούν να τον αποτρέψουν, δεν ξέρουν πόσο εύκολα μπορεί να τα βροντήξει, αν διαπιστώσει ότι ο ρόλος του είναι διακοσμητικός.
Από χαρακτήρα , ήλθε στο «εθνικό κέντρο» για να επενδύσει το πολιτικό του κεφαλαίο στη χώρα και όχι στο στενό κυβερνητικό συμφέρον.
Λέγοντας ότι θα γκρεμίσει πολυκατοικίες- και βίλλες – που φύτρωσαν εκεί που δεν έπρεπε, το εννοεί.
Αυτό που κομίζει στην –συντηρητική- κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι η έννοια του ρίσκου.
Όπως ακριβώς το λέει. Ως «διαχείριση της κρίσης και του κινδύνου».
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
