Του Γιώργου Βαρεμένου*
Ήταν ο Δεκέμβρης του Αλέξη Γρηγορόπουλου και οι σφαίρες του Επ. Κορκονέα, που πυροδότησαν την εξέγερση της οργής και του αυθόρμητου. Καμμία εξέγερση δεν είναι προγραμματισμένη, πολύ περισσότερο αν το φυτίλι το βάζει μία αδιανόητα αποτροπιαστική πράξη.
Τα γεγονότα είχαν καταλαγιάσει, αλλά ο απόηχός τους ήταν ακόμη δυνατός, όταν εγώ έφευγα για το προγραμματισμένο δρομολόγιο, που με έφερε μεσάνυχτα και κάτι στο αεροδρόμιο του Καράκας. Ο ταξιτζής με ρωτάει ανήσυχος τί γίνεται στην Αθήνα, καθώς το ταξί αγκομαχώντας ανεβαίνει τις στροφές και στους λόφους, αριστερά και δεξιά, αρχίζουν να λαμπυρίζουν τα καχεκτικά φώτα των barrios, όπου φτωχοί, σε χαμόσπιτα και παράγκες, ψάχνουν την μοίρα τους, ως πέρα μέχρι και στις πίσω πλευρές των λόφων. Ανταλλάσσουμε κουβέντες με τον οδηγό για την Αθήνα, καθώς το Καράκας ξετυλίγεται στην ταξική του διάρθρωση και τα χαμόσπιτα δίνουν την θέση τους στα μικροαστικά σπίτια, για να φθάσουμε στην άλλη άκρη όπου συναντάς τους πλούσιους, απομονωμένους σε ευρύχωρες βίλες με κάγκελα παντού. Η Βενεζουέλα κάθε άλλο παρά είναι μία κομμουνιστική χώρα, όπως την παρουσιάζουν. Απλά με τον Ούγκο Τσάβες έψαχνε ένα βάλσαμο για την απάλυνση των τεράστιων αντιθέσεων, ώστε και τα barrios της εξαθλίωσης να δουν στον ήλιο μοίρα και να μην την αναζητούν στους δρόμους της εγκληματικότητας, όπως συμβαίνει στις χαοτικές μεγαλουπόλεις της Λατινικής Αμερικής.
Η εγκληματικότητα είναι παρούσα, γι’ αυτό κι εγώ το πρωί φόρεσα τα αθλητικά και έκανα τζόγκινγκ στους δρόμους, έτσι όπως έπρεπε να συμπεριφέρεται ένας ντόπιος που δεν έχει πάνω του τίποτε για να του πάρουν. Την άλλη μέρα το πρωί, φθάσαμε με το αεροπλάνο σε μία πόλη, απ’ όπου επιβιβαστήκαμε, πέντε-έξη άνθρωποι, σ’ ένα από τα παληά Cessna, το οποίο άρχισε να πετάει πάνω από την ζούγκλα, εν μέσω μιάς τροπικής βροχής και κάποια στιγμή είδα μία σταλαγματιά μέσα απ’ το παράθυρο.
(Την επόμενη φορά που βρέθηκα στην Βενεζουέλα για παρατήρηση εκλογών, συζητώντας με τον Έλληνα πρεσβευτή του λέω:
— Ευτυχώς αυτά τα Cessna μοιάζουν σαράβαλα, αλλά δεν πέφτουν.
— Αν πέφτουν!, μου απαντάει. Πριν μήνες χάθηκε ένα, που μετέφερε διακεκριμένο Ιταλό μόδιστρο κι ακόμη να τον βρουν τον άνθρωπο!)
Η τύχη μας ήταν καλύτερη και το ηρωικό Cessna προσγειώνεται σ’ έναν διάδρομο με γαρμπίλι, στο ξέφωτο ενός δάσους. Ήταν παραμονή Χριστουγέννων και γιορτάσαμε την μέρα μαζί με τους χωρικούς και τα έθιμά τους. Πάνω σε μία καρότσα φορτηγού με μπουκάλια ρούμι στο χέρι και στους ρυθμούς που υπαγόρευε το μαγνητόφωνο, από σπίτι σε σπίτι. Οι ένοικοι έβγαιναν έξω και κατέβαζαν από την καρότσα όποιον ήταν πρόθυμος για έναν αυτοσχέδιο χορό. Από σπίτι σε σπίτι καταλήξαμε σε μία τέντα που είχε στήσει ο τοπικός σύλλογος ή η κοινότητα, με τα φαγητά που είχαν ετοιμάσει και το απαραίτητο ρούμι. «Bailar! Bailar! Χόρεψε! Χόρεψε!», φώναζαν οι ευτραφείς κυρίες που είχαν παρασκευάσει τα εδέσματα.
Ο χορός και η μουσική: ένα βάλσαμο για τις ανοιχτές πληγές της Λατινικής Αμερικής! Η μουσική και ως παιδαγωγικό μέσο σε μια χώρα που διαθέτει πλέον εκατοντάδες ορχήστρες κλασσικής μουσικής και νεαρούς μαέστρους, έστω κι αν δεν είναι όλοι γνωστοί όπως ο διάσημος Γκουστάβο Ντουνταμέλ. Μόλις φέτος καταγράφηκε στο βιβλίο ρεκόρ Γκίνες η μεγαλύτερη ορχήστρα από την Βενεζουέλα, αποτελούμενη από 12 χιλιάδες μουσικούς!
Το άλλο πρωί, ανήμερα των Χριστουγέννων, το ταχύπλοο πλοιάριο κατέβαινε τον παραπόταμο του Ορινόκο μέσα σε μία φαντασμαγορία της φύσης. Η ζούγκλα εκατέρωθεν και πάνω το βαθυπράσινο βουνό να αποκαλύπτει δεκάδες καταρράκτες, σ’ έναν πανάρχαιο χορό του νερού. Πρόκειται για το ενιαίο οικοσύστημα με τα δάση της βόρειας Βραζιλίας. Αυτά που η παράνοια των Μπολσονάρων παραδίδει στην κερδοσκοπία και την δήωση. Ο άνθρωπος και η αυτοκαταστροφή του.
Καταλήξαμε στο υγρό δάσος, κάτω από τον καταρράκτη του Άγγελου ή Salto Angel. Ο μεγαλύτερος σε ύψος καταρράκτης – 979 μέτρα. Τον ανακάλυψε τυχαία πετώντας από πάνω ο Αμερικάνος αεροπόρος Jimmie Angel, που του χάρισε το όνομα. Αποβραδίς ψήσαμε κοτόπουλα αντικρυστά στην φωτιά και με κρασί γιορτάσαμε τα Χριστούγεννα. Feliz Navidad! Ο ύπνος στην αιώρα ήταν περιπετειώδης, διότι η κουβέρτα είχε να πλυθεί από τότε που πρωτοχρησιμοποιήθηκε, αλλά ποιός νοιάζεται…
Το αντίστροφο δρομολόγιο εν μέσω της ζούγκλας του Ορινόκο και ξανά πίσω στο χωριό με τους συνεορτάζοντες. Όταν αποφασίσαμε να φύγουμε, ο πιλότος του Cessna καθυστέρησε να’ ρθει και, σαν να μην έφθανε αυτό, πετώντας άπλωσε μία αθλητική εφημερίδα στο τιμόνι και την διάβαζε, με αποτέλεσμα να χάσουμε το επόμενο αεροπλάνο και να μείνουμε σε μια πόλη που δεν είχαμε προγραμματίσει. Δεν πειράζει. Δεν έχει σημασία το πότε και το πού, αλλά το ταξίδι. Ιδίως όταν είναι Χριστούγεννα.
ΑΠΟ ΤΟ TVXS
* Ο Γ. Βαρεμένος είναι βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας και αναπληρωτής τομεάρχης Υγείας του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ.