Του Διογένη Λόππα
Ξένοι διπλωμάτες καριέρας που διάβασαν την τελευταία ανακοίνωση του τουρκικού ΥΠΕΞ σχετικά με την άρση του αμερικανικού εμπάργκο στην Κύπρο έμειναν κυριολεκτικά άφωνοι. Γενικά οι ανακοινώσεις του τουρκικού ΥΠΕΞ από την εποχή που ανέλαβε υπουργός εξωτερικών ο ανεπαρκής Τσαβούσογλου δε φημίζονται ούτε για την οξυδέρκειά τους, ούτε για την επιστημονική τους επάρκεια. Περισσότερο μοιάζουν με παραπολιτικά cult εφημερίδας παρά με ανακοινώσεις δημόσιου οργανισμού. Όμως αυτή τη φορά πραγματικά το ξεχείλωσαν:
Φάση πρώτη:
”Η απόφαση που ανακοίνωσαν οι ΗΠΑ σήμερα (1η Σεπτεμβρίου) για άρση του εμπάργκο όπλων στην “Ελληνική Διοίκηση της Νότιας Κύπρου” αγνοεί την ισότητα και την ισορροπία μεταξύ των δυο λαών στο Νησί.”
Εδώ, κατά πάγια (λάθος) τακτική η βαθύτατα αναχρονιστική τουρκική διπλωματία αρνείται να αναγνωρίσει κράτος το οποίο είναι πλήρες μέλος της Ε.Ε., αναγνωρισμένο από το σύνολο σχεδόν των κρατών της γης, το οποίο συναλλάσσεται ισότιμα με τις μεγάλες υπερδυνάμεις και έχει καθιερωθεί ως υπόσταση στη συνείδηση των πολιτών ανά την υφήλιο. Το να αποκαλεί κάποιος την Κυπριακή Δημοκρατία το 2020 ”Ελληνική Διοίκηση της Νότιας Κύπρου” είναι σαν να αποκαλεί το Βέλγιο ”Φλάνδρα” ή την Πολωνία ”Ανατολική Πρωσία”. Και μάλιστα σε επίσημη ανακοίνωση που απευθύνεται στο Department of State… Κατάπτωση.
Συνεχίζει:
‘‘Είναι βέβαιο ότι η απόφαση αυτή θα επηρεάσει αρνητικά τις προσπάθειες για την επίλυση του Κυπριακού ζητήματος”.
Στο σημείο αυτό οι Τούρκοι λαμβάνουν με την αξία τους τον πρώτο ρόλο του κερατά, ο οποίος ως γνωστόν είναι ο τελευταίος που μαθαίνει την πικρή αλήθεια. Καθώς πια και οι πέτρες στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες γνωρίζουν ότι δεν πρόκειται να υπάρξει όχι μόνο λύση, αλλά ούτε καν απόπειρα λύσης στο προσεχές μέλλον, ιδιαίτερα με την υπάρχουσα ηγεσία στην Τουρκία, οι Τούρκοι φαντασιώνονται επίλυση του Κυπριακού και μάλιστα με τους δικούς τους μαξιμαλιστικούς όρους, ήτοι διζωνική ομοσπονδία, στραταίους εγγυητές, Τούρκους προέδρους και δε συμμαζεύεται. Θα ήταν ευγενικό αν κάποιος τους ενημέρωνε ότι η σελίδα έχει γυρίσει και ότι στο τραπέζι έχουν αρχίσει (δυτικά του Βερολίνου) να πέφτουν ιδέες ακόμα και για βίαιη επιστροφή στο status quo ante του Αττίλα.
Το τελευταίο προπύργιο της αποθανούσας κεντρικής ιδέας του σχεδίου Ανάν είναι το Department of State και αυτό κυρίως λόγω του φαινομένου της αδράνειας και του γεγονότος ότι ο Αμερικανός πρόεδρος δεν είναι αυτό ακριβώς που θα αποκαλούσαμε ”τσακάλι” στη διεθνή διπλωματία. Συνεπώς ακόμα και αυτές οι γραφικές αμερικανικές ανακοινώσεις που συνεχίζουν να σκιρτούν τους ρομαντικούς γείτονες, θα λάβουν τέλος πολύ γρήγορα. Και τότε οι Τούρκοι θα βρεθούν ενώπιον των (ατυχέστατων) επιλογών τους.
Φάση δεύτερη:
”Σε μια περίοδο που καταβάλλονται προσπάθειες για την αποκλιμάκωση της έντασης στην Ανατολική Μεσόγειο, η λήψη μιας τέτοιας απόφασης από τις ΗΠΑ που δηλητηριάζει το περιβάλλον ειρήνης και σταθερότητας στην περιοχή δεν συνάδει επίσης και με το πνεύμα συμμαχίας”.
Εδώ ο συντάκτης είτε ερωτοτροπεί με το σουρεαλισμό είτε δεν ξέρει αλήθεια που παν τα τέσσερα, πάντως φαίνεται ότι αδυνατεί να κατανοήσει αφενός το πραγματικό status της χώρας του απέναντι στον υπόλοιπο κόσμο και αφετέρου τους εμπρησμούς που έχει διαπράξει σε πολλαπλά μέτωπα και που έχουν οδηγήσει ισχυρές χώρες και άλλοτε συμμάχους σε παροξυσμό. Αδυνατεί να κατανοήσει ότι ο μοναδικός λόγος που μια σειρά από ισχυρές δυνάμεις της δύσης (και όχι μόνο) δεν έχουν ακόμα σιχτιρίσει μια και έξω τους Τούρκους είναι ότι ενδόμυχα ελπίζουν ακόμα ότι μια ενδεχόμενη κατάρρευση του καθεστώτος Erdogan θα μπορούσε να οδηγήσει την πολύτιμη Τουρκία πίσω στη λογική.
Ούτε λίγο ούτε πολύ, το επίσημο τουρκικό κράτος έχει το θράσος να αναφέρεται σε προσπάθεια αποκλιμάκωσης της έντασης που όμως το ίδιο το τουρκικό κράτος δημιούργησε παραβιάζοντας δύο φορές τη συμφωνία της Μαδρίτης, μία με το Λιβυκό μνημόνιο και μία με το Oruc Reis, ενώ ταυτόχρονα εγκαλεί τις ΗΠΑ (!!!) για αντιδεοντολογική συμπεριφορά όταν όλοι οι Νατοϊκοί έχουν κυριολεκτικά απηυδήσει από σωρεία τουρκικών φτυσιμάτων όπως η εισβολή στο Συριακό Κουρδιστάν, η ευθεία εμπλοκή στη Λιβύη και βέβαια η αγορά των S-400 και το φλερτ με Ρώσους, Ιρανούς και (δεν έχουν το Θεό τους), την ηγεσία της Χαμάς!!!
Συνεχίζει:
‘‘Περιμένουμε από τις ΗΠΑ να επανεξετάσουν αυτήν την απόφαση και να στηρίξουν τις τρέχουσες προσπάθειες για την εδραίωση της ειρήνης και της σταθερότητας στην περιοχή”
Σε μια απαράμιλλη παράσταση διπλωματικής δεινότητας οι Τούρκοι αφήνουν έκθετο όλο το δηλητήριο των μύχιων επιδιώξεών τους, καθώς, χωρίς καθόλου αναισθητικό, κοινοποιούν στη διεθνή κοινότητα πως η τουρκική αντίληψη περί ειρήνης και σταθερότητας δεν είναι τίποτα άλλο παρά η ανάπτυξη κατοχικών στρατευμάτων, βίας, εξευτελισμού και εξισλαμισμού απέναντι σε ασθενέστερα κράτη. Οτιδήποτε άλλο, απλά δηλητηριάζει το κλίμα.
Φάση (εδώ πρόκειται για ολοκληρωτική αφασία) τρίτη:
”Ειδάλλως, η Τουρκία ως εγγυήτρια χώρα θα κάνει με αποφασιστικότητα αντίστοιχα βήματα για να εγγυηθεί την ασφάλεια του τουρκοκυπριακού λαού, σύμφωνα με την νομική και ιστορική της ευθύνη”.
Σε αυτή την παράγραφο -επιτομή της αφέλειας- που με βεβαιότητα θα διδάσκεται στις σχολές πολιτικών επιστημών ως παράδειγμα προς αποφυγή, η είδηση δεν είναι βέβαια η απροκάλυπτη απειλή χρήσης βίας (άλλωστε αυτό τείνει να γίνει σχεδόν καθημερινό φαινόμενο στον παιδικό σταθμό που ακούει στο όνομα τουρκικό ΥΠΕΞ). Οι απίθανοι ”διπλωμάτες” που προφανώς περίσσεψαν από τις μετά – πραξικοπηματικές εκκαθαρίσεις του καθεστώτος Erdogan, ανακαλύπτουν και προωθούν την έννοια της ιστορικής ευθύνης!!!.
Τριάντα χρόνια στο κουρμπέτι, δεκαπέντε από αυτά ανάμεσα σε δυτικές πρωτεύουσες, ομολογώ ότι είναι η πρώτη φορά που το μάτι μου πέφτει σε κάτι τόσο κραυγαλέο. Η ιδέα της ”ιστορική ευθύνης” είναι τόσο απροκάλυπτα φασιστική που μου έφερε αμέσως στο μυαλό τους Ναζί και την αντίστοιχη έννοια της ”συλλογικής ευθύνης”. Αλλά ακόμα και αν δεχθούμε ποσοστό της έννοιας αυτής ως υπαρκτής διαπραγματευτικής θέσης, πάλι προκύπτουν ορισμένα καθοριστικά ζητήματα:
Ασφαλώς βέβαια είναι απόλυτα κατανοητό ότι στο θρησκευτικό σχολείο από το οποίο αποφοίτησε ο κ. Erdogan η ιστορία της ανθρωπότητας λογικά θα πρέπει να ξεκινάει μαζί με τον Αλπ Αρσλάν ή κάπου εκεί. Φαντάζομαι ότι όταν ο Ιμάμης του δίδασκε ιστορία, πριν τον Αρσλάν υπήρξε μόνο ο Νεάτερνταλ. Αλλά, διάολε, πριν καθίσουν να συντάξουν ολόκληρη ανακοίνωση, η οποία μάλιστα απευθύνεται όχι σε τίποτα ελεεινούς γκιαούρηδες ή κυπριακές κοινότητες αλλά στους ίδιους τους Αμερικανούς, δε βρέθηκε ένας άνθρωπος με λίγο μυαλό ή λίγες σπουδές τέλος πάντων που να έχει ακούσει κάτι για κάποιον Όμηρο, μια ρημάδα Αφροδίτη, κάτι ταλαίπωρους Ρωμαίους, Φράγκους, Βενετούς, Ναΐτες και πάει λέγοντας;
Τα σημάδια της τουρκικής κατάπτωσης ήταν ήδη εμφανή από καιρό. Φρονώ όμως ότι μετά από αυτή την ανακοίνωση (που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι δυσφημιστικό fake news ξένης υπηρεσίας προπαγάνδας για να πλήξει το γόητρο του τουρκικού κράτους) έχουν ξεπεράσει κάθε ανεκτό όριο, βρίσκονται σε ελεύθερη πτώση. Ίσως τη στιγμή αυτή η καλύτερη στρατηγική απέναντι στην Τουρκία είναι η στρατηγική του ώριμου φρούτου: Σάπιο και πέφτει, ας παρακολουθήσουμε απλά την πορεία του.