Του Ιωάννη Δαμίγου
Απαίδευτα και ανεκπαίδευτα “παιδιά”, με όπλα στο χέρι και στο μυαλό, βαπτισμένα ως φύλακες της τάξης και του νόμου, επιβάλλουν κατά το δοκούν την δική τους απόδοση αυτού του έργου. Πολλά τα παραδείγματα, δυστυχώς, παράτυπων και επικίνδυνα ακραίων φαινομένων, από “έφιππους” καβαλάρηδες, μαστίζουν την κοινωνία μας, με άμεση απειλή ακόμα και για την ζωή των ίδιων ως “αναλώσιμων” οργάνων. Θύτες και θύματα, σε ένα πιθανά εκρηκτικό μείγμα, θα ήταν αυτό που έλειπε αυτήν ακριβώς την στιγμή, από τα δεινά που περισσεύουν στον τόπο μας.
Αποκλείεται κάποιοι υπεύθυνοι να μην έχουν την πρόνοια, ως οφείλουν, να αποφύγουν τις ανεξέλεγκτες καταστάσεις που θα επικρατήσουν, από ένα τέτοιο “τυχαίο” γεγονός! Αντίθετα με προκλητικές αντιδράσεις από “μπαλάσκες” και όχι μόνο, που δυναμιτίζουν το ήδη βεβαρημένο κλίμα, αδυνατώ να οδηγηθώ σε σενάρια σκοπούμενων εντάσεων, με δυσμενείς αποφάσεις κατά της ελευθερίας και της δημοκρατίας.
Οι ζωές είναι πολύτιμες, για να αφαιρούνται με τόση ευκολία. Και οι δικαιολογίες είναι περιττές. Η απόκρυψη της αλήθειας και οι ψευδείς μαρτυρίες, η ανεπιτυχής προσπάθεια συγκάλυψης για μια ακόμη φορά, λανθασμένων πολιτικών, αποτελεί πρόκληση. Εκθέτει την ήδη έκθετη αστυνομική ηγεσία, την πολιτική προστασία και όποια άλλη αρχή, περιέχει την “ασφάλεια” των πολιτών.
Την ασφάλεια των πολιτών, που κινδυνεύει (πόσο τραγικό) και πάλι, από τις λιτανείες και τις παρελάσεις. Πρώτα η θρησκεία και το φρόνιμα, τελευταία η ασφάλεια και προφύλαξη της υγείας, από την πανδημία. Ξανά χριστιανοί ασπάζονται εικόνες, χωρίς προφυλάξεις, ξανά συνωστίζονται σε εκκλησίες χωρίς μάσκες και αποστάσεις. Συγχρωτισμός στις παρελάσεις, εγκληματική ανευθυνότητα και πάλι απαξίωση της ανθρώπινης ζωής, χωρίς τέλος και αρχή η άγνοια. Με την αγαστή συνεργασία και συνδρομή της κυβέρνησης, προς άγρα πολύτιμων ψήφων, με όποιο νοσηρό τίμημα.
Ο ίδιος και αμετανόητος μέχρις εσχάτων λαός, να άγεται και να φέρεται μεταξύ θανάτου και φτώχιας, ακρίβειας και ανεργίας, ρατσισμού και ακροδεξιάς, σκοταδισμού και δουλοπρέπειας, μακριά από την παιδεία, μακριά από την ελπίδα, μακριά από την αξία της ίδιας του της ζωής. Τι να θρηνήσουμε πρώτο και ποιο τελευταίο;