Tου Χρόνη Πολυχρονίου
Διαβάζουμε από την πρόσφατη συνέντευξη του Κυριάκου Μητσοτάκη στο ‘ΒΗΜΑ’, για την επιλογή του προσώπου του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας. «Αναγνωρίζω ότι η ευθύνη της επιλογής είναι δική μου. Είναι μια βαθιά …προσωπική απόφαση. Θα προτείνω το πρόσωπο που θεωρώ πλέον κατάλληλο, πιστεύοντας ότι η εισήγηση μου θα είναι τέτοια που θα πρέπει τα άλλα κόμματα να κληθούν να αιτιολογήσουν γιατί δεν θα ψηφίσουν».
Ψυχαναλυτές δεν είμαστε, αλλά πέντε πράγματα καταλαβαίνουμε για την ψυχική ισορροπία ενός ατόμου που ξεστομίζει τα παραπάνω λόγια στον δημόσιο διάλογο. Σε δύο γραμμές υπάρχουν τρία ρήματα και μία προσωπική μετοχή, σε πρώτο ενικό πρόσωπο, ήτοι ‘αναγνωρίζω’, ‘προτείνω’, θεωρώ’ και ‘πιστεύοντας’. Το υπερεγώ του Πρωθυπουργού, γόνου της γνωστής οικογένειας Μητσοτάκη, σε όλο του το μεγαλείο. Πολλά τα «μου» με άκρατη κτητική διάθεση, ‘επιλογή δική μου’, ‘εισήγησή μου’. Η Ελλάδα και η εξουσία που ασκείται επί αυτής, τους ανήκει και μάλιστα κληρονομείται από πατέρα σε παιδί. Συχνά και σε ανιψιό.
Τώρα, γιατί βρίσκεται στην ανάγκη να μας υπενθυμίσει ο Πρωθυπουργός, μετά τα τόσα πολλά ‘εγγυάμαι προσωπικά’ που μας πλασάριζε προεκλογικά, ότι έχει την …ευθύνη μίας (μη) προσωπικής του απόφασης, είναι περίεργο. Είναι όμως φανερό ότι προσεγγίζει το θέμα με πολύ ανασφάλεια και αρκετό φόβο. Φοβάται πως όποια πρόταση και να τολμήσει, θα έχει σε κάθε περίπτωση ανυπολόγιστο πολιτικό κόστος. Τόσο πολύ που μπορεί να κινδυνεύσει η συνοχή της ΝΔ και η τύχη της Κυβέρνησής του. Ταυτόχρονα δείχνει σταθερά να μην επιδιώκει την εξιλέωση στα μάτια του κόσμου, σε ότι αφορά την στάση του απέναντι στον νυν Πρόεδρο κύριο Προκόπη Παυλόπουλο τον οποίο και συνεχώς αποδυναμώνει.
Είναι ο μόνος από την ΝΔ που δεν τον ψήφισε το 2015 και δείχνει να εμμένει σε αυτή του την θέση. Τώρα μάλιστα που είναι και αυτοδύναμος Πρωθυπουργός με 158 βουλευτές, ακόμη περισσότερο. Και ας του φωνάζει ο φιλικός προς αυτόν Τύπος. ‘Τελείωνε, είναι η ποιο απλή, λογική, ανώδυνη και ενδεδειγμένη επιλογή’. Ο υπόλοιπος βέβαια Τύπος τον κρατάει. Όχι ο Προκόπης …είναι ΣΥΡΙΖΑ και ότι είναι ιστορικό λάθος η ανανέωση της θητείας του. Έτσι ο Κυριάκος Μητσοτάκης αμφιταλαντεύεται και προετοιμάζεται για μία περισσότερο ‘προσωπική’ και ‘κατάλληλη’ πρόταση. Η οποία βέβαια κουβαλάει και την σχετική ανασφάλεια που δείχνει ότι τελευταία τον διακατέχει, ώστε να παίρνει τα βουνά του Μετσόβου.
Η πρώτη κατά την εκτίμησή μας πρόταση του Κυριάκου Μητσοτάκη για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αφορά στο πρόσωπο του Κώστα Καραμανλή, εάν τον καταφέρει να πει το μεγάλο ναι. Πρόταση που περιέχει στοιχεία στρατηγικής και διαιώνισης του ‘είδους’ για αμφότερες τις άγιες οικογένειες. Θα επικαλεστεί για να τον πείσει, ‘την αναγκαία σήμερα ενότητα του Έθνους’. Η δεύτερη πρόταση ακούει στο όνομα Αντώνης Σαμαράς. Είναι η πρόταση με την μεγαλύτερη κινητικότητα, ίσως μάλιστα να έχει κλείσει προ πολλού, λόγω των ισχυρών πιέσεων που δέχεται από την άκρα Δεξιά πτέρυγα της ΝΔ. Θα βρει απέναντι της βέβαια αυτή η επιλογή, όλο το δημοκρατικό και προοδευτικό κόσμο της Χώρας. Και όχι μόνο.
Η τρίτη πρόταση είναι ο Ευάγγελος Βενιζέλος ή άλλο πρόσωπο από τον χώρο της Κεντροαριστεράς. Είναι μια πρόταση καραμπινάτης συναλλαγής. Εάν προκύψει, θα σημαίνει αυτόματα την κατάργηση της Απλής Αναλογικής αλλά και την περαιτέρω αποψίλωση του ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ. Θα είναι σαν κάτι βγαλμένο από τις κατάπτυστες ημέρες της ‘αποστασίας’ του 1963 και την τότε Ένωση Κέντρου, για τους παλαιότερους που θυμόμαστε από εμάς. Τα υπόλοιπα ονόματα που ακούστηκαν ήταν για να καούν, να θολώσουν τα νερά και για να αγοράσουν χρόνο. Μιας, ακόμη και αν προκύψουν, δεν θα έχουν καμία απολύτως πολιτική σημασία. Θα περάσουν απαρατήρητα και με την αναμενόμενη βέβαια απόρριψη. Εκτός εάν πρόκειται για την Ντόρα. Αλλά τότε το πράγμα περιπλέκεται. Εννοείται πως πρόταση από την περιοχή του ΚΚΕ δεν υφίσταστε. Η όποια λοιπόν πρόταση, εκτός αυτής του Παυλόπουλου, έχει προβλήματα. Εξ ου και η μεγάλη ανασφάλεια του Πρωθυπουργού.
Και καλά, τους βουλευτές του κόμματός του καθώς και κάποια άλλα συγγενή κόμματα, με εκβιασμούς, συναλλαγές και συμφωνίες, μπορεί να τους καταφέρει τελικά να ψηφίσουν. Τον Ελληνικό Λαό όμως, πως θα τον πείσει; Πως θα εξηγήσει στους Έλληνες γιατί δεν επιθυμεί την ανανέωση της θητείας του πετυχημένου Προκόπη Παυλόπουλου που προέρχεται από την παράταξή του και έχει κερδίσει τον σεβασμό των πολιτών;
Δεν υπήρξε αυτός, ως Ανώτατος πολιτειακός παράγοντας, ένα πρόσωπο με εμπειρία σε κρίσιμους πολιτικούς χειρισμούς και με βαθιά γνώση των διεθνών και παγκόσμιων γεωπολιτικών συσχετισμών; Ή μήπως δεν είναι ευρυμαθής, νομικά καταρτισμένος, πολιτικά έμπειρος και γενικά αποδεκτός από όλο τον κόσμο και την συντριπτική πλειοψηφία των Βουλευτών Ή μήπως ο κόσμος δεν χρειάζεται ούτε να πειστεί για τον Πρόεδρό του, ούτε και να μάθει για αυτόν, διότι έτσι και αλλιώς δεν …καταλαβαίνει.
Ας πάμε τώρα στην ουσία της αρχικής του πρότασης στην συνέντευξη στο ΒΗΜΑ. «Θα κληθούν, λέει, τα άλλα κόμματα να αιτιολογήσουν γιατί δεν θα ψηφίσουν την εισήγησή μου». Σαν να πρόκειται, με άλλα λόγια, για ένα απλό παιχνίδι επιλογής, σε καλλιστεία με κούκλες. Θα κάνει ότι κάνει δηλαδή χωρίς να μετρήσει το κοινό λαϊκό αίσθημα και μετά θα ζητήσει και εξηγήσεις και από πάνω. Θα τινάξει στον αέρα την ομαλή λειτουργία του πολιτεύματος και την αναγκαία εθνική ενότητα, το φρόνημα του Λαού και μετά θα μας ζητάει και τα ρέστα.
Λοιπόν ο Πρωθυπουργός της Χώρας αντιστρέφοντας, αντί να επιδιώκει να εκθέσει πολιτικά, όπως αυτός νομίζει, όσους τον απορρίψουν, έχει υποχρέωση να δώσει αυτός ο ίδιος επαρκείς εξηγήσεις στον Ελληνικό Λαό, γιατί δεν ανανεώνει την θητεία ενός καλού Προέδρου; Τι κρύβεται πίσω από αυτό; Δεν πρέπει να το μάθουμε; Και μάλιστα τις εξηγήσεις να τις δώσει εδώ και τώρα, πριν ανακοινώσει τον καινούργιο εκλεκτό του Πρόεδρο. Η Πατρίδα δεν είναι τσιφλίκι του. Πάει για εθνικό λάθος ολκής και θα το πληρώσει. Μαζί του και η πολιτική ηρεμία της Χώρας. Μαζί του και όλοι εμείς. Και δεν παίρνει και από Αγία Φώτιση. Καθόλου.