Του Ιωάννη Δαμίγου
Παρότι προσφέρεται η ευκαιρία και η δυνατότητα συνεννόησης, μεταξύ των προοδευτικών περίφημων δυνάμεων (;), αδυνατούν να ανταποκριθούν στο αναγκαίο και αυτονόητο. Την στιγμή που εδώ τρία χρόνια και πλέον η δεξιά συμπεριφέρεται ως ξέφρενη ακροδεξιά, διαμελίζοντας επιδεικτικά ό, τι έχει απομείνει από δημοκρατία και όχι μόνο, οι … προοδευτικοί υπόλοιποι εμφανίζουν συντηρητική πολιτική, προφυλάσσοντας τα ιδιόκτητα οικοπεδάκια τους. Σε μια ανεύθυνη εξαντλητική προβολή προσωπικής μικροπολιτικής, αγνοώντας τα πρωταρχικά προβλήματα μιας διαλυμένης κοινωνίας, ενδιαφέρονται πρωτίστως για εκλογικά ποσοστά και επίδειξη, μεταδοτικού ιού λες, αλαζονείας.
Ελάχιστοι σαν πολιτικοί, ευκαιριακοί καιροσκόποι, με μόνη ασχολία την συντήρηση του μικρού μαγαζιού, που φθίνει μοιραία εμπρός στα μεγέθη πολυκαταστημάτων, που τα εξαγοράζουν έναντι πινακίου φακής, μαζί με τους ψηφοφόρους των. Που οι τελευταίοι, “ψώνιζαν” και λίγα … ιδεολογικά προϊόντα από αυτά τα μαγαζάκια, όμως τα πολλά του μήνα τα “αγόραζαν” πάντα από τις μεγάλες αλυσίδες καταστημάτων.
Συνήθειες από …μνήμης. Λαλίστατοι ξοδεύονται σε μανιφέστα, μιλούν ως σύγχρονες πυθίες με χρησμούς τάχα, ποντάρουν σαν σε παιχνίδι πόκας, προσπαθώντας ανεπιτυχώς να πείσουν πως έχουν την πρωτοβουλία, ενώ ολοφάνερα εκτελούν “άνωθεν” εντολές. Με αναφορές στον “παντοδύναμο” λαό και τις “ιερές” εντολές που θα δώσει, δήθεν. Τον λαό που ψηφίζει από συνήθεια και παράδοση! Καράβια χάνονται και θα χαθούν ανέμελες βαρκούλες που αρμενίζουν. Καθώς φυσά ο βοριάς του φασισμού σε όλες τις θάλασσες και τις στεριές, σαρώνοντας την όποια πρόοδο και τα τελευταία ρινίσματα δημοκρατίας. Και αυτή την φορά, το σκοτάδι, το κρύο και η πείνα, δεν θα είναι παραβολικά, θα συνθέτουν κυριολεκτικά τις πραγματικές έννοιές των.
Οι προοδευτικοί συνεχίζουν αμέριμνοι να υπολογίζουν τα υπέρ και τα κατά, τα εκλογικά κέρδη και τις ποσοστικές απώλειες που θα προκύψουν από μια λάθος λέξη, μια επιπόλαιη κίνηση, μια επώδυνη διαγραφή ή μια τάση, που θα μαρτυρούσε πρόθεση θέσης. Όλοι τους, περιχαρακώνονται στα προσωπικά και πολιτικά μικροσυμφέροντα, ανίκανοι να υπερασπισθούν στο ελάχιστο τις πραγματικές ανάγκες των καιρών.
Αντιπροσωπεύοντας επάξια την αυξάνουσα παρακμή της κοινωνίας και την μετατροπή της από καιρό σε εύπλαστη μάζα έτοιμη να πρωταγωνιστήσει σε ανάληψη φριχτών, καθοδηγούμενων εντολών … αυτοχειρίας, πάλι! Ενώ οι … προοδευτικοί, συνωστίζονται γελοίως κρυπτόμενοι πίσω από το δάχτυλό τους οι μοιραίοι, γνωρίζοντας το ελάχιστο της μικρότητάς των, φοβούμενοι και αρνούμενοι να αντιμετωπίσουν την αλήθεια. Οι προοδευτικές δυνάμεις του … συντηρητισμού!
Υ.Γ. Πάλι σιωπή για την Εκκλησία; Ούτε μια αναφορά, ούτε μια ερώτηση; Τόσος … “ιερός” φόβος;