Του Γιάννη Πανούση
Είμαστε τα ωραία ερείπια
της προϊστορίας,
φωνάζουν οι προφήτες
Δ. Πιστικός, Οι Προφήτες
Τόσοι πολιτικοί μάγοι κι όμως η πολιτική έχει απομαγευθεί στη συνείδηση του διαψευσμένου ελληνικού λαού,τόσο πολύ ώστε πολλοί από εκείνους που είχαν καταγγείλει το παρελθόν να το νοσταλγούν[;] με συνέπεια τη χρησιμοποίηση υλικών από το υπό κατάρρευσιν σύστημα για να χτίσουν το νέο[;] οικοδόμημα.
Είναι όμως αδύνατο η –κατά Βέμπερ-‘ηθική των απόλυτων σκοπών ‘ της Αριστεράς να βρίσκεται σ’ευθεία διάσταση με την ‘ηθική της ευθύνης’ των αριστερών κυβερνώντων.Η οιονεί-θρησκευτική πεποίθηση της απόλυτης ιδεολογικής αλήθειας[sic] δεν είναι θεμιτό να συγχωνεύει [και να συγχωρεί;] αμαρτίες και αμαρτωλούς διαπλοκής για να διαμορφώσει μία νέα αφηγηματική πλοκή, όπου οι παλιοί λύκοι έγιναν αρνάκια [αλλάζοντας τη μαύρη φύση τους με κόκκινες προβιές].
Μ’αυτά και μ’αυτά χάθηκε η ‘γραμμή’[η διαχωριστική αλλά και η άλλη, η περιβόητη ροζαλί των αμετακίνητων θέσεων κι αρχών].Δεν χαρακτηρίζω αυτά τα φαινόμενα σαν πολιτικό αμοραλισμό,όμως αναδεικνύουν μία εσωτερική κρίση του πολιτικού προσωπικού και μία αδυναμία των κομματικών ηγεσιών να ξεφύγουν από τις παλιές/κακές συνταγές και τα ξεπερασμένα τρικ αποπλάνησης των ψηφοφόρων. Το παιχνίδι λίγο-πολύ γνωστό,όχι όμως πάντοτε εύκολα πραγματοποιήσιμο.Κάνεις σύμμαχο τον επόμενο εχθρό σου για να χτυπήσεις τον τωρινό αντίπαλό σου. Έτσι με τον Κ. επιτίθεσαι στον Μ.Ύστερα με τον Γ. επιτίθεσαι στον Φ. Έπειτα με τους Κ-Μ-Γ-Φ κάνεις διάφορους συνδυασμούς τάχα εχθρικών συρράξεων.Ίσως αυτοί οι, εκτός πολιτικής ηθικής, τακτικισμοί να είναι και μία εκδίκηση της Ιστορίας,τουλάχιστον της ελληνικής, η οποία μετά το αίμα,μας κληροδότησε το ψέμα και τώρα μοιάζει να μας οδηγεί σε μία παράκρουση οιονεί-Γκέμμα.
Μέσα σ’αυτό το κλίμα εμφανίζονται και οι ‘πολιτικές παρακαταθήκες’ των διαφόρων πρώην,κάτι σαν αθέατη σοφία με δυσνόητα σκαριφήματα αμετανόητων.Γεμίσαμε από αντιφατικές πολιτικές κληρονομιές ,για τις οποίες ουδείς διάδοχος θέλει να κάνει αποδοχή πριν προβεί σ’ενδελεχή απογραφή.
Από την άλλη η περιβόητη πολιτική βουλησιαρχία [όρος που παραπέμπει σε σκάνδαλα παροχών και διαφθορά αξιωματούχων] και η εξίσου περιβόητη[σχεδόν διαβόητη]ενεργοποίση του πολίτη,στη λογική της ‘λα’ι’κής συνενοχής’δεν δημιουργούν νέα μαζικά κινήματα αλλά νέα περίπτερα πελατών και γραφεία ευρέσεως μαύρης εργασίας.
Η ζωή μας κύκλους κάνει αλλά οι πολιτικοί έχουν περικυκλώσει τη Δημοκρατία και δεν αφήνουν τους θεσμούς να αναπνεύσουν και να λειτουργήσουν ελεύθερα υπέρ του δημοσίου συμφέροντος.
Με Δημητροφικολενινιστικές μεθόδους και με Μουσολινικοχιτλερικές εφόδους δεν διορθώνεται η ανομική κοινωνία,ούτε φτιάχνεται το νέο υγιές πολιτικό σύστημα.
Και ο νοών,νοείτω…
ΥΓ. Τα πολιτικά μαγαζιά στην Ελλάδα ήσαν, είναι και μάλλον θα παραμείνουν δύο: ο παπανδρε’ϊσμός και ο καραμανλισμός. Οι κληρονόμοι/επίγονοι αυτών δεν βρίσκονται τόσο μακριά από το ΣΥΡΙΖΑ,όσο νομίζουν μερικοί αφελείς.
ΥΓ2.’’Ψάχνουμε για την Ατλαντίδα
αιώνες τώρα
έξω από μας
γι’αυτό
και δεν τη βρήκαμε
ποτέ μας’
’[Δ.Καραμβάλης, Πού είναι]
