Του Δημήτρη Ρέπα
Όταν, πριν ενάμιση χρόνο, βεβαιωθήκαμε ότι έχουμε πανδημία (όπως προκύπτει από δημοσιεύματα, οι πολιτικοί ηγέτες είχαν τις σχετικές προειδοποιήσεις πολύ νωρίτερα) δικαιολογημένα δεχθήκαμε περιορισμούς στις δραστηριότητές μας. Οι ιατροφαρμακευτικοί επιστήμονες ήξεραν ότι προς το τέλος του 2020 θα ήταν έτοιμα τα εμβόλια και, από εκεί και πέρα, θα ήταν θέμα της βιομηχανίας το πότε αυτά τα εμβόλια θα ήταν έτοιμα για χρήση.
Στο μεταξύ, το ζήτημα άλλαξε επιστημονικό πεδίο και από τις ιατροφαρμακευτικές επιστήμες πέρασε στις επιστήμες του marketing. Έχει αναπτυχθεί τρομερά μεγάλη οικονομική δραστηριότητα γύρω από τα ζητήματα διαχείρισης της πανδημίας και υπάρχουν πολλοί, μα πάρα πολλοί, που θα προσπαθήσουν με νύχια και με δόντια να διατηρηθεί αυτή η κατάσταση για όσο το δυνατόν περισσότερο. Από τους παραγωγούς των εμβολίων μέχρι αυτούς που καθαρίζουν τα εμβολιαστικά κέντρα, είναι πολλά εκατομμύρια άνθρωποι που ΖΟΥΝ από τον κορονοϊό.
Μοιραία, αυξάνεται ο αριθμός αυτών που αμφισβητούν όχι την ύπαρξη και την επικινδυνότητα τοι ιού ούτε την αναγκαιότητα των εμβολιασμών αλλά αμφισβητούν την ηθική και την εντιμότητα της διαχείρισης και, επομένως, θα είναι επιφυλακτικοί και δύσπιστοι σε νέες «υποχρεωτικότητες». Χρειαζόμαστε πολιτικές από πολιτικούς που μπορούν να κάνουν τη διαφορά, κρατώντας το γράμμα «θ» μακριά από αυτήν τη λέξη.