Του Διογένη Λόππα
Η αποφράδα μέρα που το υπουργικό συμβούλιο (της προηγούμενης κυβέρνησης) έγινε μαλλιά κουβάρια φαίνεται ότι θα μας κοστίσει πολύ ακριβά. Και αυτό γιατί μέχρι την ημέρα εκείνη η εξωτερική μας πολιτική, όχι μόνο είχε βγει από μακροχρόνιο λήθαργο, αλλά είχε ξεκινήσει να βρίσκει (σωστό) βηματισμό και να αναθεωρεί τις στρατηγικές της. Έπειτα από χρόνια εφησυχασμού και (ψευδούς) ευμάρειας ανακαλύψαμε πάλι την Κύπρο, την ανατολική Μεσόγειο και τα εθνικά μας συμφέροντα στα δυτικά Βαλκάνια.
Μέχρι που ένας θερμόαιμος υπουργός άμυνας θεώρησε ωφέλιμο να τα τινάξει όλα στον αέρα για λόγους που κάποτε ίσως μάθουμε στα δικαστήρια. Προσωπικά δεν έχω καθόλου γνώση των αφορμών για αυτό και παραμένω δέσμιος της ουσίας. Και η ουσία είναι ότι από την ημέρα της παραίτησης Κοτζιά η εξωτερική μας πολιτική έπεσε πάλι σε κώμα.
Ο κατά τα άλλα συμπαθέστατος κ. Κατρούγκαλος είχε όλη τη διάθεση να προσφέρει, όπως άλλωστε και ο μετριοπαθής κ. Δένδιας, ένας από τα σοβαρότερους πολιτικούς του συντηρητικού χώρου. Όμως τα προβλήματα είναι τέτοιας έκτασης που ξεπερνούν και τους δύο.
Μια από τις σοβαρότερες παρακαταθήκες του πολυσχιδούς κ. Κοτζιά ήταν η προσπάθεια λύσης του Αλβανικού προβλήματος όσο ακόμα ήταν εφικτό. Ήταν η εποχή που η εξωτερική μας πολιτική έβλεπε στο μέλλον και δεν έτρεχε σαν Βέγγος να σβήνει τις φωτιές που ανάβουνε με ρυθμούς πρωτοχρονιάτικων πυροτεχνημάτων. Και βέβαια μόνο οι άσχετοι ή οι συνήθεις πατριδοκάπηλοι δεν έβλεπαν ότι το Αλβανικό ζήτημα εξελίσσεται σε εφιάλτη. Ήταν μια μάχη απέναντι στο χρόνο και πολύ φοβάμαι ότι είναι μια μάχη που χάθηκε οριστικά.
Ο κ. Rama που με την ανοχή των Γερμανών ισχυροποιεί τη θέση του στο εσωτερικό της πολύπαθης χώρας έχοντας στήσει μια μεταμοντέρνα δικτατορία που αντιγράφει πιστά τον μέντορά του κ. Erdogan, ολισθαίνει ολοένα και περισσότερο σε σφουγγοκωλάριο του Σουλτάνου. Και αυτό σε μια ήδη βεβαρημένη κατάσταση για την Ελλάδα. Και είναι αυτονόητο ότι καθώς το παιχνίδι στη Λιβύη χοντραίνει και κορυφώνεται, η επιθετική τουρκική διπλωματία θα ανοίξει όλους τους Άσσους της.
Η μέρα που η Τουρκία θα ανακοινώσει ακόμα μια αλλοπρόσαλλη συμφωνία τύπου Λιβύης δεν είναι καθόλου μακριά και ο πρόθυμος εταίρος αυτή τη φορά θα είναι ο κ. Rama.
Η σπουδή της ελληνικής κυβέρνησης να εξοφλήσει τα γραμμάτια προς τους Ολιγάρχες και τους κάθε λογής Φρουζοφοράκους που την έσπρωξαν στην εξουσία, σε συνδυασμό με την τοποθέτηση σε καίρια πόστα κομματικών βαρόνων παντελώς άσχετων με τα ζητήματα που κλήθηκαν να διαχειριστούν, έχουν δημιουργήσει ένα εμφανέστατο κενό, το οποίο γίνεται ιδιαίτερα επικίνδυνο σε τομείς που είναι εκ των πραγμάτων κρίσιμοι.
Σε μια ανάλογη περίπτωση τουρκικής εξαλλοσύνης, πριν από ακριβώς 24 χρόνια, βρεθήκαμε πάλι ελλειμματικοί σε πολιτικό προσωπικό λόγω κομματικών ισορροπιών (και όχι μόνο). Είναι νομίζω προφανές ότι αν τότε στο υπουργείο εξωτερικών αντί του κ. Πάγκαλου βρισκόταν ο κ. Κοτζιάς, στο άμυνας αντί του Αρσένη ο κ. Αποστολάκης και στη θέση του πρωθυπουργού ο κ. Τσίπρας αντί του κ. Σημίτη, η εξέλιξη θα ήταν διαφορετική. Κάνοντας μια αναγωγή στο σήμερα, με λούζει κρύος ιδρώτας στη σκέψη ότι οι κ.κ. Δένδιας, Παναγιωτόπουλος και Μητσοτάκης θα έρθουν αντιμέτωποι με θερμό επεισόδιο και μάλιστα σε μια συγκυρία απείρως δυσκολότερη από εκείνη των Ιμίων.
Ο πόλεμος (χωρίς μάχη) των Ιμίων χάθηκε κυρίως λόγω ασυνεννοησίας, έλλειψης συντονισμού και αδυναμίας (λόγω έλλειψης γνώσεως) λήψης αποφάσεων και όχι επειδή οι δυνάμεις μας βρέθηκαν λειψές στο πεδίο. Αν διαβάσει κανείς τις μαρτυρίες τόσο των πολιτικών (ο καθένας έχει την εκδοχή του) όσο (και κυριότερα) των απλών στελεχών που βρέθηκαν στα κόκπιτ των μαχητικών επιφυλακής ή στις γέφυρες των φρεγατών οδηγείται αβίαστα σε αυτό το συμπέρασμα.
Θέλω να πω δηλαδή ότι ενώ οι πιλότοι π.χ. είχαν πλήρες σχέδιο για το τι πρέπει να κάνουν, πότε, με ποια όπλα και με ποιους ελιγμούς, όντας άρτια εκπαιδευμένοι και προετοιμασμένοι, δεν ίσχυε το ίδιο για τους πολιτικούς που κλήθηκαν να πάρουν τις αποφάσεις, καθώς αποδείχθηκε εκ των υστέρων ότι δεν είχαν ούτε πληροφορίες, ούτε σχέδιο, ούτε προετοιμασία, ούτε καν στοιχειώδεις γνώσεις και έτρεχαν να κρυφτούν πίσω από το μακαρίτη τον Holbrooke, που να’ ναι καλά εκεί που βρίσκεται, γιατί μας γλίτωσε από τα χειρότερα (με αυτούς που μπλέξαμε). Ρωτήστε μόνο τον εαυτό σας τι ακριβώς από τα παραπάνω διαθέτει σήμερα αυτή η κυβέρνηση και γιατί θα έχουμε έστω έναν λόγο να αισιοδοξούμε…
Οι πληροφορίες λοιπόν από την Αλβανία για την επικείμενη σύμπραξη Rama – Erdogan οργιάζουν και παρόλα αυτά δε φαίνεται καμία κινητικότητα από ελληνικής πλευράς. Όλα είναι είτε στον αυτόματο πιλότο, είτε στο μακρύ χέρι του Βερολίνου, το οποίο θα πρέπει επίσης να γνωρίζετε ότι πίσω από τις δακρύβρεχτες δηλώσεις (λεκτικής πάντοτε) συμπαράστασης βλέπει μάλλον θετικά τις πρωτοβουλίες Erdogan στην ανατολική μεσόγειο (και όχι μόνο) καθώς με τον τρόπο αυτό δυναμιτίζει τα αμερικανικά σχέδια.
Ως γνωστόν οι ΗΠΑ επιθυμούν τη σταδιακή απεξάρτηση της Ευρώπης από το Ρωσικό αέριο και για αυτό το λόγο την ίδια ώρα που ενσωματώνουν τον EastMed στη νομοθεσία τους, επιβάλλουν κυρώσεις στον Nord Stream. Για τους Γερμανούς βέβαια είναι πολύ προτιμότερο να προμηθεύονται φθηνό Ρωσικό αέριο, παρά πανάκριβο Αμερικανικό (είτε σχιστολιθικό, είτε μεσογειακό). Έτσι εξηγείται και το ότι η μοναδική εκκωφαντική απουσία από τη διάσκεψη για τη Λιβύη είναι η Ελλάδα, παρόλο που είναι η μοναδική χώρα από όλες τις άλλες που συμμετέχουν που έχει δεχθεί άμεση αμφισβήτηση της κυριαρχίας της από την αφρικανική χώρα!
Στην κυβέρνηση, πέραν κάποιων χαμηλόβαθμων διπλωματών κομματικής κοπής, δεν έχουν αλήθεια ιδέα για το τι διακυβεύεται. Ο πρωθυπουργός γνωρίζει πώς να απολαμβάνει τις διακοπάρες του, όχι όμως τι συμβαίνει στην Αλβανία. Και πως να το ξέρει, όταν έχει διορίσει υπουργό εξωτερικών έναν δικηγόρο με εξειδίκευση στην εγκληματολογία. Προφανώς θα μας είναι περισσότερο χρήσιμος μετά το εθνικό έγκλημα που ξεδιπλώνεται μπροστά μας.
Πώς να το ξέρει, όταν ο βασικός υπεύθυνος για να του κοινοποιήσει την πληροφορία, ο αρχηγός της ΕΥΠ, είναι ένας σεκιουριτάς χωρίς πτυχίο και ο υπουργός άμυνας γνωρίζει τα πάντα γύρω από τα μάρμαρα, αλλά απολύτως τίποτα γύρω από τα τουρκικά F16 που θα κληθεί να αντιμετωπίσει. Την ίδια ώρα η πολύτιμη εμπειρία της κας Μπακογιάννη εξαντλείται σε ημερίδες με αποτυχημένους πολιτευτές, ο κ. Καραμανλής ιδιωτεύει και ο μοναδικός γνώστης των αμυντικών θεμάτων εποπτεύει το προσφυγικό, προφανώς γιατί στο μυαλό ενός κολεγιόπαιδου εισβολή δεν είναι η αρπαγή των Θαλασσίων ζωνών, αλλά η πορεία κάποιων φουκαράδων προς τη σωτηρία τους.
Οι Τούρκοι πάτησαν πολύ γερά το πόδι τους στην Αλβανία, την οποία θεωρούν όχι ξένο κράτος, ούτε καν συμμαχική χώρα, αλλά απλούστατα μια ακόμα χαμένη επαρχία τους. Αν και ξεκίνησαν πολύ πίσω στην κούρσα της επιρροής, καθώς εκείνη την εποχή οι επενδύσεις από την Ελλάδα και την Ιταλία ήταν καθολικές και όλες οι κυβερνήσεις φιλοδυτικές, κατάφεραν πολύ έξυπνα να επικρατήσουν ολοκληρωτικά, ελέγχοντας πλέον πλήρως την κυβέρνηση, τα ΜΜΕ, τους ολιγάρχες και κυρίως τις συνειδήσεις. Για να πετύχουν το στόχο τους δε δίστασαν να χρησιμοποιήσουν κάθε θεμιτό ή αθέμιτο μέσο, διαφθορά, εξαγορές, εκβιασμούς και, αν οι καταγγελίες επαληθευθούν, ακόμα και δίκτυα εμπορίας ναρκωτικών.
Σήμερα τα τζαμιά του καθεστώτος Erdogan πετάγονται σαν τα μανιτάρια σε κάθε πιθανό και απίθανο μέρος και συνοδεύονται από εκπαιδευμένους Ιμάμηδες – manager και budget οικονομικής βοήθειας για τους ασθενέστερους (actual social help) κάτω από τη μύτη των επίσημων αρχών (όλοι παίρνουν το μερτικό τους). Τα κανάλια έχουν εκτουρκιστεί και όταν δεν παίζουν ολημερίς – ολονυχτίς Οθωμανικά serial, στήνουν φιλοτουρκικά πάνελ πολιτικών συζητήσεων. Οι άλλοτε κραταιές χριστιανικές κοινότητες (Ορθόδοξες και Καθολικές) έχουν ουσιαστικά εξαφανιστεί και λογίζονται ως ενοχλητικές μειονότητες και κατά τις θρησκευτικές αργίες των σουνιτών, εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου κατακλύζουν το κέντρο των Τιράνων, όταν πριν μερικά χρόνια ήταν μετρημένοι στα δάχτυλα.
Το μεσημέρι της Παρασκευής η οδός Καβάγιες είναι κλειστή γιατί οι σουνίτες προσεύχονται επιδεικτικά στη μέση του δρόμου. Ο εθνικός ήρωας των Αλβανών, ο Καστριώτης, έχει ανακηρυχθεί επίσημα προδότης από τους σουνίτες τουρκόφιλους, καθώς πολέμησε εναντίον των Οθωμανών. Μόνο μια μικρή κάστα της πνευματικής ελίτ αντιστέκεται ακόμα σε αυτή την ιεροσυλία που δυνητικά μπορεί να επιφέρει το τελειωτικό κτύπημα στην εναπομείνασα εθνική συνείδηση των Αλβανών.
Η πασίγνωστη TIKA (θρησκευτική υπηρεσία του καθεστώτος Erdogan) βρίσκεται παντού, χρηματοδοτώντας κοινωφελή έργα στη χώρα (αν και οι κακές γλώσσες λένε ότι απλά ξεπλένει τα χρήματα των ναρκεμπόρων) και οι Τουρκικές σημαίες σε διάφορα σημεία των Τιράνων αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο. Η νεοϊδρυθείσα εθνική αεροπορική εταιρία, Air Albania, είναι απλά ένα παρακλάδι της κρατικής τουρκικής Turkish Airlines και η γλώσσα που ομιλείται στα αεροσκάφη είναι, ναι σωστά το μαντέψατε, η τουρκική.
Την ίδια ώρα και ιδιαίτερα μετά την καταστροφή από τους σεισμούς οι τελευταίοι σώφρονες Αλβανοί μεταναστεύουν με κάθε τρόπο στη δυτική Ευρώπη, πολλοί από αυτούς ζητώντας άσυλο και στη χώρα κυκλοφορούν μόνο γέροντες ή σιτιζόμενοι της ΤΙΚΑ. Πρόσφατα επικοινώνησα με μια φίλη δασκάλα η οποία με πληροφόρησε ότι στην τάξη της, σε ένα χωριό πολύ κοντά στην πρωτεύουσα, έμειναν μόνο τρεις από τους δεκαπέντε μαθητές που είχε πέρυσι, καθώς οι οικογένειές τους μετανάστευσαν.
Κάπου φαίνεται ότι η πολιτική τάξη στην Ελλάδα, και όχι μόνο η κυβέρνηση δυστυχώς, βρίσκεται σε παράλληλο σύμπαν. Πότε αρέσκονται να φαντασιώνονται τη Χάγη (που δεν θέλουν ούτε οι Τούρκοι), πότε θολώνονται με νέα σχέδια Ανάν (μιας άλλης πιο ανέφελης εποχής), πότε νομίζουν ότι η Αλβανία θα γίνει μέλος της Ε.Ε. και μάλιστα μαλώνουν μεταξύ τους γιατί δεν αντιτάχθηκαν οι μεν στον Μακρόν ή γιατί οι άλλοι δεν έβαλαν βέτο ή γιατί όλοι μαζί δεν διαχώρισαν τις υποψηφιότητες Αλβανίας – Βόρειας Μακεδονίας, λες και είναι ποτέ δυνατόν μια χώρα με την παραπάνω περιγραφή να διαπραγματευθεί σοβαρά για το οτιδήποτε ή να γίνει ποτέ μέλος της Ευρώπης. Αν θα γίνει ποτέ κάτι, θα γίνει επαρχία της Τουρκίας.
Θα πρότεινα λοιπόν, αντί να οικτίρουμε τον κόσμο που αλλάζει εις βάρος μας, να αρχίσουμε σιγά – σιγά να βγαίνουμε από τις βολικές φαντασιώσεις μας και να αντιμετωπίσουμε τον κόσμο όπως είναι στην πραγματικότητα και όχι όπως τον περιέγραφαν τα συγγράμματα του κολλ(ά)μπια (έτσι βρε αμόρφωτοι, με θεσσαλονικιό λλ και ά, θα σας ξαναξεβλαχέψουμε) στην εποχή του Bill Clinton. Το δόγμα ”δεν διεκδικούμε τίποτα – δεν παραχωρούμε τίποτα” ήταν καταπληκτικό και το συνυπογράφω. Δυστυχώς ξεπεράστηκε. Ήρθε η ώρα που αν δεν βάλουμε κώλο κάτω, το δόγμα θα γίνει ”διεκδικούμε μόνον αυτά που μόλις παραχωρήσαμε”.
Ο Διογένης Λόππας χρειάστηκε να ξεκινήσει τριάντα δύο εξεγέρσεις, να παραβιάσει όλες τις συνθήκες του με τη Φύση, να κυλιστεί σαν το γουρούνι στα σκατά της χλιδής και της δόξας, πριν κατορθώσει, με περίπου σαράντα χρόνια καθυστέρηση, να αντιληφθεί την καθολικότητα της Απλότητας, την οποία ακόμα παλεύει να κατακτήσει.